Op de achtergrond hoor ik kerstmuziek, in de verte de klokken die luiden voor het einde van de kerkelijke kerstmis en daartussenin het nationale volkslied, omdat de koning net zijn toespraak heeft gehouden. Eerlijkheidshalve moet ik wel zeggen, dat het de YouTube opname is, maar het blijft evengoed de toespraak met hymne. Bij deze weet u dus dat ik vandaag, op kerstdag, mijn dagboek voor u schrijf en inlees. Een feestdag voor velen, een werkdag voor anderen. Mag ik daar ook even mijn hoedje voor afdoen? Voor ons zorgpersoneel, politie, restauranthouders, traiteurs en ga zo maar verder. Mensen die het ons leven wat aangenamer, wat veiliger, wat zekerder, wat lekkerder willen maken. Een grote dank je wel. Dat mag ook eens gezegd worden.
De buurvrouw kwam aan de deur om een zalig kerstfeest te wensen. Dat doet een mens toch deugd. Met een klein gesprekje weet ik ondertussen dat het haar goed gaat. Dat de kinderen en kleinkinderen een stukje kerststronk komen eten. Dat ze gisterenavond bij één van haar dochters is gaan dineren. Ze wordt niet vergeten en zal niet eenzaam de kerst moeten doorbrengen. De buurman aan de andere kant kwam net aangefietst. Zo goed als altijd, stopt hij even voor een praatje. Het zijn de vijf minuten gesprekjes, maar als je ze aaneenrijgt, krijg je een band in de straat, die je niet zomaar vervangen kan. Hier geldt het spreekwoord ‘Beter een goede buur, dan een verre vriend’. Een grote waarheid die ik kan beamen. Ook hij was pakjes gaan halen voor zijn geliefden. Ze staken in de fietstas en met een brede grijns erbij zei hij, dat hij voor zijn eigen pakje net te laat was. Thermisch ondergoed is geen overbodige luxe voor mijn sportieve buurman, die kilometers fietsen in de benen heeft met daarbij ook nog de kilometers Nordic walking. Ik geef het toe, ik kan hem niet volgen, tenzij met veel gehijg, gepuf en de zo goed als zekere zekerheid dat ik wél zal opgeven. ‘Tja,’ lachte ik in het gesprek, ‘ik kan er wel een gedichtje over schrijven.’ Dat vond hij ook prima.
Mijn ega zet ondertussen een kerstlijst muziek op. Met de techniek van tegenwoordig is dat geen enkel probleem, om zo’n lijst zelf samen te stellen, door te streamen en het huis te vullen met klingelende klokjes en close-harmony versies van ‘Mary did you know’, of ‘Jingle Bells’. Straks komen mijn schoonouders en mijn moeke op bezoek. Kerst is juist samen delen en gezien hun leeftijd, is het praktischer om dat hier in huis te doen. Het maakt de namiddag wel gevulder met paddenstoelen snijden, kampernoelies zoals mijn bomma zou zeggen, de boontjes een winterjasje te geven met een stukje fijngesneden spek. De kroketten zijn al gerold en ingevroren in een vooruitziend aardappelfabriek. Wat maken ze het de moderne mens toch gemakkelijk. Weet je nog, toen je kroketten zelf maakte, met zo’n hefboommachine, paneermeel en een opgeklopt eitje? Ik zag het nog een keertje voorbijkomen bij een nostalgische kookuitzending van Meus. Het is zo omgekeerd evenredig geworden aan de beschikbare tijd bij veel mensen. Ik hoor daar ook bij. Diepvries t.o.v. artisanaal bereid. Maar pakjes liggen er wél onder de boom. Ik hoop dat er een pakje tijd bij ligt. Dat kan ik goed gebruiken.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.
De buurvrouw kwam aan de deur om een zalig kerstfeest te wensen. Dat doet een mens toch deugd. Met een klein gesprekje weet ik ondertussen dat het haar goed gaat. Dat de kinderen en kleinkinderen een stukje kerststronk komen eten. Dat ze gisterenavond bij één van haar dochters is gaan dineren. Ze wordt niet vergeten en zal niet eenzaam de kerst moeten doorbrengen. De buurman aan de andere kant kwam net aangefietst. Zo goed als altijd, stopt hij even voor een praatje. Het zijn de vijf minuten gesprekjes, maar als je ze aaneenrijgt, krijg je een band in de straat, die je niet zomaar vervangen kan. Hier geldt het spreekwoord ‘Beter een goede buur, dan een verre vriend’. Een grote waarheid die ik kan beamen. Ook hij was pakjes gaan halen voor zijn geliefden. Ze staken in de fietstas en met een brede grijns erbij zei hij, dat hij voor zijn eigen pakje net te laat was. Thermisch ondergoed is geen overbodige luxe voor mijn sportieve buurman, die kilometers fietsen in de benen heeft met daarbij ook nog de kilometers Nordic walking. Ik geef het toe, ik kan hem niet volgen, tenzij met veel gehijg, gepuf en de zo goed als zekere zekerheid dat ik wél zal opgeven. ‘Tja,’ lachte ik in het gesprek, ‘ik kan er wel een gedichtje over schrijven.’ Dat vond hij ook prima.
Mijn ega zet ondertussen een kerstlijst muziek op. Met de techniek van tegenwoordig is dat geen enkel probleem, om zo’n lijst zelf samen te stellen, door te streamen en het huis te vullen met klingelende klokjes en close-harmony versies van ‘Mary did you know’, of ‘Jingle Bells’. Straks komen mijn schoonouders en mijn moeke op bezoek. Kerst is juist samen delen en gezien hun leeftijd, is het praktischer om dat hier in huis te doen. Het maakt de namiddag wel gevulder met paddenstoelen snijden, kampernoelies zoals mijn bomma zou zeggen, de boontjes een winterjasje te geven met een stukje fijngesneden spek. De kroketten zijn al gerold en ingevroren in een vooruitziend aardappelfabriek. Wat maken ze het de moderne mens toch gemakkelijk. Weet je nog, toen je kroketten zelf maakte, met zo’n hefboommachine, paneermeel en een opgeklopt eitje? Ik zag het nog een keertje voorbijkomen bij een nostalgische kookuitzending van Meus. Het is zo omgekeerd evenredig geworden aan de beschikbare tijd bij veel mensen. Ik hoor daar ook bij. Diepvries t.o.v. artisanaal bereid. Maar pakjes liggen er wél onder de boom. Ik hoop dat er een pakje tijd bij ligt. Dat kan ik goed gebruiken.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.
RSS Feed
