Brood, lekker vers, uit de broodzak, de geur van ochtend, smakelijk! En zo kan je natuurlijk nog honderd en één elfjes laten rondfladderen. Vooral het voorlezen aan elkaar vond ik poëtisch mooi. Trots op hun eigen creatie, het delen ervan dus er ook iets mee doen. Weet je nog, die opstellen van vroeger op school? Je mocht ze schrijven, je mocht ze op tijd afgeven, ze werden verbeterd en beoordeeld en dan verdwenen ze in de schimmige archieven, waar ze nooit meer het daglicht te zien kregen. Waar ze na die pakweg veertig jaar later naar toe zijn gegaan, weten maar enkelen. Ik hoor daar niet bij. Misschien heeft de
papiervernipperaar zijn uiterste best gedaan. Missschien was het papiercontainervulsel om alsnog een centje op te brengen voor de kas van de oudervereniging. Vandaar dat ik de schrijfsels van mijn kleine auteurs de kans geef in het spotlicht te staan, al is het maar eventjes. Ik deed onlangs nog een voorstel op school om in de gangen wisselkaders of een soort van kijkkastjes te installeren om de creatieve maaksels tentoon te stellen. Het mag toch ergens beginnen, niet?
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.