De storm is ondertussen voorbijgeraasd, de bijeen geblazen rommel en resten van dakpannen, takken en omgevallen vuilnisbakken zijn opgeruimd. Of toch het meeste ervan. We zijn een opgeruimd volkje, niet? Tuintjes netjes aangeplant, oprit aangeharkt, auto meestal gepoest. Precies die eigenheid van ons hoorde ik afgelopen week verklaren of eerder, opgemerkt omschrijven. Wat maakt nu dat een groep mensen een groep wordt? Een gelijk doel, dat zie je bv. op de Olympische winterspelen. Met z’n allen proberen ze de beste van de deelgroepen te zijn. Of dat nu is in een spectaculaire afdaling op twee dunne skilatjes, of dat je op een lang stuk ijsbaan met een curlingbol de andere uit de cirkel probeert te keilen of zo ver mogelijk probeert te landen, nadat je van een schans bent gesprongen. Het ultieme doel is een gouden plak om je hals te krijgen. Dat mag met een iets mindere prestatie dan ook zilver of ook brons zijn. Voor de niet medaille-dragers is meedoen belangrijker dan winnen, niet? Maar wintersport verbindt deze groep. Een andere groep geeft zichzelf een naam, ik zeg maar wat, Clouseau en probeert met al dan niet eigen liedjes de wereld te veroveren, te beginnen onder je eigen kerktoren. Een groep dus die met muziek een doel heeft gevonden om voor te gaan, misschien wel voor te leven. Of een groep vrijwilligers die met hart en ziel zich inzetten voor hun favoriete bezigheid. Dan kan gaan van opruimen van hun wandelpad, soep bedelen op de markt, organiseren van zangstondes, volkstheater brengen in een parochiezaal en ga zo maar verder. Je ontdekt zo honderden groepen en groepjes die samen een doel hebben en zo dan een groep vormen. Maar wat verbindt een veel grotere groep mensen samen? Eenzelfde taal misschien? Een plek op deze aardbol met dezelfde naam en een kunstmatige grens eromheen getrokken? Een grote overeenkomst van genen, kleur, geur of geschiedenis? Het zou allemaal wel eens kunnen. Maar de allergrootste groep lijkt me toch die van het mens-zijn zelf. Die paar miljard die op deze aardbol probeert te leven en gelukkig te zijn. Daar ben ik dan een zeven miljardste deeltje van. Niet zo groot dus, maar wel aanwezig.
Dat ergens bij horen voelde ik nog een keer, toen we met de klas naar een tentoonstelling gingen in de Kimpel. Erfgoed Bilzen had een paar filmpjes gemaakt over de wereldoorlog waarbij onze eigenste stad een hoofdrol kreeg met haar inwoners van toen, meer bepaald Dokter Caby en het feit dat er in Rosmeer een oorlogsvliegtuig is neergestort. De impact van iets van buitenaf op onze stad en dorpen en zo dan haar inwoners willens nillens erbij betrekt, maakt dat je op de één of andere manier ook tot die groep behoort. Eenzelfde geschiedenis op de plek waar je bent geboren geeft net meer betrokkenheid, dan bijvoorbeeld een bezette brug in het Maasland. Mijn vijfde klas voelde het ook zo aan. Vooral de vraag: ‘Is dat hier gebeurd, meester?’ onderlijnde dit gevoel. En daarbij nog de vraag: ‘Gaan we daar eens kijken, waar die piloot is terecht gekomen met zijn parachute?’ bracht het nog een beetje dichterbij. Betrokkenheid en ergens bij willen horen. Dat voelde ik aan. Net zoals bij een fijne groep luisteraars die dit dagboek wil beluisteren. Daar deel van uitmaken voelt ook goed aan.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.
Dat ergens bij horen voelde ik nog een keer, toen we met de klas naar een tentoonstelling gingen in de Kimpel. Erfgoed Bilzen had een paar filmpjes gemaakt over de wereldoorlog waarbij onze eigenste stad een hoofdrol kreeg met haar inwoners van toen, meer bepaald Dokter Caby en het feit dat er in Rosmeer een oorlogsvliegtuig is neergestort. De impact van iets van buitenaf op onze stad en dorpen en zo dan haar inwoners willens nillens erbij betrekt, maakt dat je op de één of andere manier ook tot die groep behoort. Eenzelfde geschiedenis op de plek waar je bent geboren geeft net meer betrokkenheid, dan bijvoorbeeld een bezette brug in het Maasland. Mijn vijfde klas voelde het ook zo aan. Vooral de vraag: ‘Is dat hier gebeurd, meester?’ onderlijnde dit gevoel. En daarbij nog de vraag: ‘Gaan we daar eens kijken, waar die piloot is terecht gekomen met zijn parachute?’ bracht het nog een beetje dichterbij. Betrokkenheid en ergens bij willen horen. Dat voelde ik aan. Net zoals bij een fijne groep luisteraars die dit dagboek wil beluisteren. Daar deel van uitmaken voelt ook goed aan.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.
RSS Feed
