Ze zwaaiden opeens allemaal naar beneden met de boodschap: ‘Doe maar verder zo.’ Ik stak mijn duim terug op en heb na mijn laatste slok uit mijn cognacglas de achterdeur op slot gedaan.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.
Het was afgelopen zaterdag full house, hier bij ons. Dat heb je met ouder worden en dat dan willen vieren op één moment. De hele familie en schoonfamilie én enkele vrienden kwamen op bezoek met een kleinigheidje en aardigheidje, maar vooral met heel veel gezonde wensen voor het jaar dat gaat volgen. Ik kreeg weer dat volle tafelgevoel terug, toen iedereen in de keuken bij elkaar zat. Precies zoals toen, met ons eigen grote gezin aan de lange tafel. Beide ouders met hun zeven-koppige kroost. Al was dat natuurlijk niet elke dag zo. Toen er werd gestudeerd in hogeschool of universiteit, was het weekend vooral dat moment waar we met z’n allen bij elkaar zaten. Nog steeds ben ik verwonderd hoe we dat klaar kregen om met zoveel in een toch wel beperkte ruimte samen te eten, te babbelen, te lachen, te discussiëren. Iedereen had min of meer een eigen plaats. Dat werd je niet opgelegd, maar dat groeide een beetje praktisch. Vader aan het hoofd van de tafel met zo het grote overzicht. Moeke ernaast, dicht bij het fornuis om alles op tafel te zetten. Dicht bij haar een kinderstoel voor de kleinste en dan verspreid de anderen. En was er bezoek, werd er gewoon een stoel bijgeschoven. Dat was afgelopen feestje ook het geval. Een bureaustoel werd binnengerold, een klein krukje werd bijgezet, twee tuinzeteltjes stonden op te warmen in de woonkamer. En zo had iedereen een gezellig plekje. De tafelgesprekken varieerden van school tot vakantieplannen, van go-cars tot computergadgets, van nieuwe verjaardagafspraken tot hoe gaat het nu met de kleinste op school? Delen van zorgen en plezier maken net deze warme bijeenkomsten zo broodnodig, vind ik. Familie is net die groep mensen die het dichtst bij je zouden moeten staan. Jawel, ik weet ook wel dat het in vele gezinnen en families geen koek en ei is. Mini-meningsverschillen die uitgegroeid zijn tot megalomane bergen, erfeniskwesties en opvoedingsverschillen. Ze zijn van alle tijden. Ik probeer althans om ze te vermijden, om goed op voorhand in te schatten en vooral, om te relativeren. Wat vind ik nu belangrijk en wat niet. Wat IS nu belangrijk en wat denk ik dat belangrijk is. Met veel genoegen heb ik rondgekeken die avond, mijn ega even bedankt voor haar geweldige vaardige handen, eens over het kopke van mijn hondje gewreven. Daarna ben ik nog even naar buiten gewandeld, heb een paar eerste sneeuwvlokken naar beneden zien dwarrelen en zag daarboven, ergens tussen het fonkelen in, mijn oma haar beddegoed opkloppen en in haar hemelse raampje leggen. ‘Om straks fris weer op te leggen,’ zei ze. Een beetje verder zaten mijn vader en broer te schaken, zat mijn opa in de krant te bladeren en rolde mijn andere overgrootvader een krakend verse sigaar.
Ze zwaaiden opeens allemaal naar beneden met de boodschap: ‘Doe maar verder zo.’ Ik stak mijn duim terug op en heb na mijn laatste slok uit mijn cognacglas de achterdeur op slot gedaan. Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.
0 Comments
Your comment will be posted after it is approved.
Leave a Reply. |
De MEESTER
Iedere week leest de meester iets voor vanuit zijn dagboek. Archieven
October 2024
Categorieën |
|