.En opeens zag ik op het scherm een enorm Sportpaleis, overvol en heen en weer springend. Acht passen naar links en acht passen naar rechts. Handjes in de lucht. A ja, er werd gevraagd: ‘Waar zijn die handjes?’ En daar waren ze dan allemaal. Uitverkocht kunnen er iets meer dan 23 000 mensen binnen. Dat maal twee maakt 46 000 handjes in de lucht. En op het podium een artiest met één hand in de lucht en eentje aan het toetsenbord met achter hem een liveband en artiesten op uitnodiging. Van eigen bodem en van over de grens. Je moet het maar doen, als kleine jongen van deze provincie met een startproject dat bekend geworden is in heel Vlaanderen. Het heeft een link met de melkbrigade van vroeger, weet je wel. Tenminste de naam van zijn project. Melkbrigade klinkt behoorlijk stoffig, maar zet het in de Engelse taal en je weet dat het aanslaat bij het jonge publiek. Ik maak geen reclame, dus de naam zal je zelf moeten ontdekken. En als je het hebt gevonden, krijg je er vuurwerk bij. Heb je hem?
Het gaat me vooral om het blijven volhouden van artiesten, die geloven in hun project. Met veel goesting en passie doorgaan om iets te bereiken met hun droom. Natuurlijk zal dat niet voor iedereen even succesvol zijn. Er zijn factoren die je eenmaal niet in de hand hebt. Maar geloven in wat je doet en ervoor gaan, dat zijn alvast basisgegevens waarop je verder kan bouwen. Usain Bolt was onlangs in een Nederlands praatprogramma. Toevallig zag ik het gesprek voorbijkomen op het kleine scherm. Hij sprak jonge sporters aan om te geloven in hun droom. Maar de zin: ‘Doe waar je gelukkig van wordt,’ sprong toch als een volleerd hoogspringer boven alle zinnen uit. Waar wordt een mens zoal gelukkig van? Doe jij dat met een fikse stapbeurt in een geurig herfstbos? Doe dat. Word jij gelukkig van een vrolijk familiefeestje? Ga ervoor. Maar word je ongelukkig van stress en negatieve mensen om je heen? Vermijd het als de pest. Ik hoor je al denken: ‘ja maar, ik moet toch mijn geld verdienen en ik heb niet om die mensen om me heen gevraagd. Ik moet er mee leren omgaan.’ Helemaal juist, maar toch heb je de keuze om te veranderen. Die verandering mag al in je hoofd beginnen. Daar maak je van een doodlopend straatje een open ruimte, waar aan de horizon iets anders te zien is, dan een blok grijze massa. Al zijn de geoloog of graffiti-kunstenaar daar dan weer heel gelukkig mee. Het is maar hoe je het wilt bekijken.
Het was afgelopen week voor mij geen sportpaleis, maar wel een klein groepje mentaal minderbegaafde bejaarden. Maar geloof me, ze zongen de longen uit hun borstkast, ze kweelden alle liedjes van het begin tot het eind mee. De polyvalente zaal werd een klein sportpaleisje waar er naar hartenlust werd gedanst en mee gezwaaid. Ik voelde het toen ik zelf vroeg: ‘Waar zijn die handjes?’ Alle vijftig gingen ze de lucht in en ik voelde me op dat moment eventjes een volleerd hoogspringer in mijn eigen mini-sportpaleisje.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.
Het gaat me vooral om het blijven volhouden van artiesten, die geloven in hun project. Met veel goesting en passie doorgaan om iets te bereiken met hun droom. Natuurlijk zal dat niet voor iedereen even succesvol zijn. Er zijn factoren die je eenmaal niet in de hand hebt. Maar geloven in wat je doet en ervoor gaan, dat zijn alvast basisgegevens waarop je verder kan bouwen. Usain Bolt was onlangs in een Nederlands praatprogramma. Toevallig zag ik het gesprek voorbijkomen op het kleine scherm. Hij sprak jonge sporters aan om te geloven in hun droom. Maar de zin: ‘Doe waar je gelukkig van wordt,’ sprong toch als een volleerd hoogspringer boven alle zinnen uit. Waar wordt een mens zoal gelukkig van? Doe jij dat met een fikse stapbeurt in een geurig herfstbos? Doe dat. Word jij gelukkig van een vrolijk familiefeestje? Ga ervoor. Maar word je ongelukkig van stress en negatieve mensen om je heen? Vermijd het als de pest. Ik hoor je al denken: ‘ja maar, ik moet toch mijn geld verdienen en ik heb niet om die mensen om me heen gevraagd. Ik moet er mee leren omgaan.’ Helemaal juist, maar toch heb je de keuze om te veranderen. Die verandering mag al in je hoofd beginnen. Daar maak je van een doodlopend straatje een open ruimte, waar aan de horizon iets anders te zien is, dan een blok grijze massa. Al zijn de geoloog of graffiti-kunstenaar daar dan weer heel gelukkig mee. Het is maar hoe je het wilt bekijken.
Het was afgelopen week voor mij geen sportpaleis, maar wel een klein groepje mentaal minderbegaafde bejaarden. Maar geloof me, ze zongen de longen uit hun borstkast, ze kweelden alle liedjes van het begin tot het eind mee. De polyvalente zaal werd een klein sportpaleisje waar er naar hartenlust werd gedanst en mee gezwaaid. Ik voelde het toen ik zelf vroeg: ‘Waar zijn die handjes?’ Alle vijftig gingen ze de lucht in en ik voelde me op dat moment eventjes een volleerd hoogspringer in mijn eigen mini-sportpaleisje.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.
RSS Feed
