En ik zou de meester niet zijn, om eens even te gaan zoeken, waar die traditie vandaan komt: driekoningen zingen. Met google in de aanslag moet dat een fluitje van een cent zijn. Jawel, het komt uit de christelijke traditie. De drie koningen, oorspronkelijk wijzen uit het oosten, kwamen ongeveer 2000 jaar geleden, baby Jezus bezoeken in Bethlehem. Ze hadden een cadeautje bij voor hun babybezoek: goud, wierook en mirre. De namen en status van hun koningschap is pas rond het jaar duizend ontstaan. Vanaf toen kwamen ze elk uit een ander werelddeel: Balthasar uit Azië, Melchior uit Europa en Caspar uit Afrika. Van integratie en samenwerking gesproken. Ze waren dan ook eigenlijk wijzen. Dat zingen moet afkomstig zijn van het quête-zingen of bedelzingen. Misschien dat de restjes van de feestdagen werden uitgedeeld aan de armen. Een liedje en het draaien aan een zelfgemaakte ster, waren dan de vereisten voor een stukske spek of worst. Blijkbaar mocht een borrel jenever ook niet ontbreken. Ik vermoed dat het dan geen kinderen waren die op pad gingen. De driekoningentaart is ook wel een toffe traditie. In de taart zit er een boon, een muntje of zelfs een porseleinen beeldje verstopt. Wie dat in zijn stukje taart had zitten, werd de koning van de dag. Vrijgesteld van de afwas of het kiezen van het menu van die dag, waren mogelijke beloningen. Weerspreuken werden ook vaak gekoppeld aan driekoningen: ‘Met drie koningen lengt de dag, zoveel een geitje springen mag.’ ‘Zet met driekoningen ramen en deuren open, want wind met driekoningen brengt zegen.’ Dat laatste vond ik toch net iets te koud, met de vriestemperaturen. Ik ben maar wat dichter bij mijn ega gaan zitten. Lekker knus en een échte aanrader, bij deze koude temperaturen.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.