17 januari 2024

Tussen het wereldnieuws door, hoor je wel eens een fait-divers, een klein nieuwtje, een weetje. Zo dwarrelde volgend bericht voorbij: Ongeveer twee weken na de eerste januari, meer bepaald de 12e, zouden voor heel veel mensen de voornemens in het water zijn gevallen. Het lukt niet, het is te moeilijk, te zwaar, te overschat. Welke uitvlucht er bedacht wordt, maakt niet zo veel uit. Het voornemen wordt aan de kant geschoven en opgeborgen. Wat is nu precies misgegaan? Blijkbaar zijn over dit fenomeen heuse studies aan besteed, net om het mislukken in kaart te brengen. En waarschijnlijk om te voorkomen dat het nog gaat gebeuren. Mensen maken plannen, maar het gedrag erbij is vaak te onduidelijk, de stappen zijn te groot om je doel te bereiken. Als je gedrag niet concreet genoeg is omschreven, is de kans groter dat je voornemens niet verwezenlijkt worden. Daar duikt het woordje ‘door’ op. Ik ga aan mijn conditie werken… door twee keer per dag te gaan wandelen. Ik parkeer mijn wagen een eindje van mijn werkplek en daardoor zorg ik voor mijn stappenteller. Tof ook wel dat het woordje ‘door’ gebruikt kan worden met ‘doorgaan’, volhouden dus. Gedrag veranderen is toch zo moeilijk. Mijn ega en ik hadden het onlangs bij onze tafelgesprekken. Dat zijn voor ons de momenten waarbij we samen een kopje koffiedrinken na het werk en dat combineren met een babbeltje. Hoe was je dag? Wat vond je ervan? Moet je nog wat gaan doen? Wat staat er nog in de agenda voor komende week? Wat gaan we deze week samendoen? Ik som maar wat vraagjes op die onze tafel over en weer gaan. Het is absoluut geen ‘moeten’, maar wel mogen. Soms zitten we ook stilletjes bij elkaar, te genieten van de rust, van een leuk liedje op de achtergrond, van een speculaasje, gesopt in de koffie. Maar over dat ‘gedrag’ dus. Als je beiden in het onderwijs staat, komt gedrag meerdere keren ter sprake. Leerlingen die zich niet of juist wel hebben gedragen. Van hetzelfde laken een pak bij de collega’s. Als dan een vers verschenen krantenartikel de vinger op de zere plek duwt met ‘recordaantal leerlingen met gedrags- of leerstoornis’, hebben we samen weer gespreksstof. Hoe krijgen we dat allemaal opgelost op school? Met onze jarenlange ervaring kunnen we vergelijken hoe het vroeger verliep en hoe het er nu aan toe gaat. Was het beter vroeger? Misschien, maar in ieder geval wel anders. Kan ik er iets aan doen? Misschien wel; je badkuip zit vol warm water, maar je hebt er wel heel
wat druppeltjes voor nodig, om te vullen. Laat ik een paar druppeltjes aanbieden. Doen anderen mee, krijg je al wat meer. Heb je ‘m? Ondertussen sop ik het laatste stukje speculaas in de koffie en kijkt mijn hond me wat zielig aan. Dat gedrag ken ik, overduidelijk. Ik wrijf over zijn bolletje, doe mijn jas aan en zorg dat mijn voornemen gerealiseerd wordt: elke dag voor onze stappenteller zorgen. En met de frisse winterlucht in de longen wandel ik de straat in en fluit een vers deuntje. Hé, daar zit misschien een nieuw liedje in.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.