Stilaan gaan we naar de donkere dagen toe. Misschien wel voor de ene iets meer letterlijk dan voor de andere. De energiefactuur hakt er stevig in, zodat er heel wat minder lampen worden aangeknipt. Iets donkerder dus, maar met een goed uitgekozen verlichting kan je het zeker wel gezellig maken. Verder gaat het naar het einde van de maand toe met langs de ene kant het overgewaaide Halloween en de traditionele Allerheiligen en Allerzielen. Alle drie met hoofdletter, geeft mijn spellingscorrectie aan. Het is de tijd van stilstaan bij de overgang, van leven naar dood, van even vergeten naar weer herinneren. Net dat herinneren kreeg afgelopen week een bijzondere inhoud. Op het grote kerkhof in Bilzen centrum werd er een prachtig monument onthuld. Twee Bilzerse kunstenaars Jesse Biesmans en Kevin Oyen hebben hun creatieve schouders gezet onder een zeer mooi herinneringskunstwerk, dat ruimte geeft voor de ontgraven overledenen en hiermee een nieuwe plek voor hen om te worden herinnerd door de nabestaanden. Het uitleggen is een mogelijkheid maar ik raad je aan om zeker een keertje te gaan kijken om te ervaren hoe dit kunstwerk je omarmen kan en je herinneringen doet ophalen over mensen die je hebt gekend. Zo bedacht ik zelf mijn eigen familieleden die er een plekje hebben gekregen, mijn grootvader en overgrootvader. Door dit monument haalde ik weer herinneringen naar boven die ik als kind ergens in mijn achterste geheugenkamertje had opgeborgen. Een grootvader die hier in de tuin het gras kwam maaien met een grote zeis. Met een soepele zwaai zag je het ijzer de lucht ingaan en met een doffe zoef maaide bompa de lange halmen neer. ‘Niet te dichtbij komen,’ was het eerste wat hij zei. Hij deed het poortje achter zich dicht om de nieuwsgierige kleinkinderen op afstand te houden. ‘Zo’n zeis is geen speelgoed,’ vertelde hij ons, wanneer hij met een wetsteen het metaal weer vlijmscherp maakte. En ik weet nog dat hij vertrok met het maaimateriaal, netjes in een jutte zak omwikkeld en vakkundig aan de stang van zijn fiets gebonden. Mijn bompa kon dat voortreffelijk.
Mijn overgrootvader maakte haast dagelijks een wandeling door Bilzen. De grote ronde bij mooi weer en de kleine ronde bij regenweer. Langzaamaan zag hij minder goed, maar zijn gehoor was des te beter. Als we hem tegenkwamen op straat en al van ver riepen ‘Hé, bompa van het straatje!’ glimlachte hij en zei al onze namen. En ergens in zijn binnenzak zat altijd wel één of ander karamelleke. Natuurlijk kwam je bompa graag tegen, wat had je gedacht.
Nu hebben ze allebei een plekje gekregen in dat herinneringsmonument. Elk een eigen steentje met hun naam erop. Het fijne is, dat ik met een gedicht dit kunstwerk mag mee kleuren. En opeens bedenk ik: ‘Hé, ik lig ook op het kerkhof, maar gelukkig kan ik het nog zelf vertellen.’
Voilà, zeg dat de meester het gezegd heeft.
Mijn overgrootvader maakte haast dagelijks een wandeling door Bilzen. De grote ronde bij mooi weer en de kleine ronde bij regenweer. Langzaamaan zag hij minder goed, maar zijn gehoor was des te beter. Als we hem tegenkwamen op straat en al van ver riepen ‘Hé, bompa van het straatje!’ glimlachte hij en zei al onze namen. En ergens in zijn binnenzak zat altijd wel één of ander karamelleke. Natuurlijk kwam je bompa graag tegen, wat had je gedacht.
Nu hebben ze allebei een plekje gekregen in dat herinneringsmonument. Elk een eigen steentje met hun naam erop. Het fijne is, dat ik met een gedicht dit kunstwerk mag mee kleuren. En opeens bedenk ik: ‘Hé, ik lig ook op het kerkhof, maar gelukkig kan ik het nog zelf vertellen.’
Voilà, zeg dat de meester het gezegd heeft.
RSS Feed
