Terwijl u mijn dagboek hoort, beste luisteraar, heb ik een inspectie achter de rug. Jawel, er komen de week die nu volgt drie inspecteurs op bezoek. Ze gaan onze school doorlichten om te zien hoe we werken, waar nog werkpunten zijn en hoe de toekomst gepland zal worden. Eigenlijk is het geen reden om zenuwachtig te zijn. Je doet gewoon je werk en zij komen kijken. Zijn er aandachtspunten, dan zal ik ze wel horen. Dan sturen we bij. Het klinkt simpel nu ik het zelf op schrijf, maar er hangt toch wat zenuwachtigheid in de lucht. Ze komen op je vingers kijken. En zeg nu zelf, dat is niet iets waar je naar uitkijkt. Daarbij werk je met een groep kinderen, die min of meer wel voorspelbaar is, maar er zitten een paar kadetjes bij die je misschien op voorhand toch even de levieten moet lezen. Het is van alle tijden wat je dan zegt: flink meewerken, je best doen, goed opletten, luisteren naar de vraag, het woord vragen met je vinger, wachten tot je aangeduid wordt en dan pas antwoorden. Ik ben benieuwd wat het gaat worden. Het schoolhoofd heeft in ieder geval slapeloze nachten achter de rug. Ze vertelt het niet, maar je ziet het aan de wallen onder haar ogen die stilaan verschijnen. Ze zegt wel, dat het is zoals het is en daarna aan de slag. Maar het is toch haar school onder haar leiding, dat ze komen bekijken. Het is haar tweede jaar als schoolhoofd en zo kan je wel spreken van een nuttig cadeautje. De inspectie maakt een stand van zaken op, zoals het geweest is en met de werkpunten die ze opgeven, ga je met je team weer aan de arbeid. We gaan het toch met z’n allen moeten doen. Wacht even.. ik haal diep adem… en daar gaan we dan.
Gelukkig zit er tussen al dat gecontroleer en geïnspecteer nog een optredentje hier en daar. Dat zorgt bij mij dan weer voor het noodzakelijke evenwicht. Zo mocht ik aanwezig zijn bij de koninklijke harmonie Aurora van Eigenbilzen op de vooravond van hun 145everjaardag. Dat gaat een gigantische taart zijn die binnengereden zal worden. Het uitblazen zal geen probleem zijn voor al de blaasinstrumentalisten. Hun longen zijn meer dan oké getraind. Maar zo lang al, dat is toch geweldig, niet? En jawel, corona heeft er ook ingehakt bij allerlei vrijwillige verenigingen. Het ledenaantal is drastisch naar beneden gegaan. De zin om terug aan te sluiten en zich weer te engageren voor hun vereniging is niet eenvoudig. Je moet mensen weer warm krijgen voor hun fijne groep. Je moet ze weer een doel geven, een podium om op te treden, maar ook een warm publiek dat met veel plezier in de zaal zit te genieten van hun concert met pintje erbij. Dat voelde ik weer die avond. Ik mocht een klein stukje van die bijna aanwezige reuzetaart oppeuzelen. Ik zag een muzikale familie en dat is al een huzarenstukje op zich. Blink de trompetten op, maak de blaasrietjes maar nat. Er wordt gelukkig nog getoeterd en vrolijk geschald in onze contreien. Op naar de volgende 145 jaar.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.
Gelukkig zit er tussen al dat gecontroleer en geïnspecteer nog een optredentje hier en daar. Dat zorgt bij mij dan weer voor het noodzakelijke evenwicht. Zo mocht ik aanwezig zijn bij de koninklijke harmonie Aurora van Eigenbilzen op de vooravond van hun 145everjaardag. Dat gaat een gigantische taart zijn die binnengereden zal worden. Het uitblazen zal geen probleem zijn voor al de blaasinstrumentalisten. Hun longen zijn meer dan oké getraind. Maar zo lang al, dat is toch geweldig, niet? En jawel, corona heeft er ook ingehakt bij allerlei vrijwillige verenigingen. Het ledenaantal is drastisch naar beneden gegaan. De zin om terug aan te sluiten en zich weer te engageren voor hun vereniging is niet eenvoudig. Je moet mensen weer warm krijgen voor hun fijne groep. Je moet ze weer een doel geven, een podium om op te treden, maar ook een warm publiek dat met veel plezier in de zaal zit te genieten van hun concert met pintje erbij. Dat voelde ik weer die avond. Ik mocht een klein stukje van die bijna aanwezige reuzetaart oppeuzelen. Ik zag een muzikale familie en dat is al een huzarenstukje op zich. Blink de trompetten op, maak de blaasrietjes maar nat. Er wordt gelukkig nog getoeterd en vrolijk geschald in onze contreien. Op naar de volgende 145 jaar.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.
RSS Feed
