September 28th, 2022

Ik stond vanmiddag behoorlijk verwonderd te kijken naar een bijzonder tafereeltje. Twee struise kerels, één met leren vest en de ander in t-shirt en behoorlijk getatoeëerd, waren in gesprek met elkaar. Het bleek te gaan over hun honden die ze bij hadden. Je zou eerder verwachten dat het over hun Dobberman of over hun American Stafford zou gaan. Maar niets is minder waar. Aan de leiband van beide mannen hing een klein hondje. Iets in de aard van Chiwawa of vlinderhondje of zo. Daar ben ik niet zo goed in. Maar uit het uitbundige knikken en wijzen naar elk van de lijngenoot, kon ik wel uitmaken dat ze zeer trots waren op hun huisdier. Dit moet een mannenmoment zijn geweest waar beide heren naar hebben uitgekeken. Gaan uitwaaien met hun huisdier in het groen en elkaar tegenkomen voor een gezellige babbel. Het is eens iets anders dan ruig hangen en je volgieten aan de toog van één of ander café. Onmiddellijk schoten de beelden door mijn hoofd dat er aan hun zware moto één of ander mandje aan het stuur moet hangen. Daar gaat hun huisdier dan in. En met wapperende haren en flapperende oren wordt er gereden en gemotaard alsof hier de ‘road 66’ ligt. Een schoon uitzicht, dat hebben die beestjes zo weer wel. Misschien krijgen ze een halsband met van die blinkende pinnetjes erop rond hun nekje. Een beetje ruige look is hier op z’n plaats. En dan de namen van die beestjes. Dat moet op een blinkend plaatje aan die halsband bengelen. Er flitst menig voorbeeld door mijn hoofd, maar gegarandeerd zal er geen enkel juist zijn: Big Bill, The Bold, Ugly, Hell Bells. Maar het kan ook Fluffy of Mixie zijn. Wie weet. Het deed me wederom een groot plezier dat zij, ongewild waarschijnlijk, het cliché en daarmee dan ook de vooroordelen doorbraken. Waarom zou een brede vent niet kunnen houden van zo’n klein fluppietje? Wat hebben die tattoos daar mee te maken, of een moto, of een leren vest? Toch helemaal niets. Schoon om te zien.
Een beetje in dezelfde lijn dacht ik bij een mini-concertje dat ik mocht spelen in een bejaardentehuis. Tussen het spelen in mocht ik mee aan tafel zitten en genieten van een lekker hapje. Naast mij zat een oud dametje. Ze prikte met haar vork in haar stukje vlees, een beetje bibberig, maar het lukte net. Drinken ging wat minder. Dat glas was net te groot en de afstand naar de tafel iets te ver. Maar dochterlief zat naast haar en hielp waar nodig. Ik dacht aan hulpbehoevend worden en niets meer zelf kunnen doen. Het hangt mij misschien ook wel boven het hoofd, ergens in die verre toekomst. Maar toen ze me vroeg om een liedje van Ed Sheeran te zingen moest ik glimlachen. Die jonge snaak had haar blijkbaar aangesproken met een tof modern nummer. Geen ‘daar bij die molen’ of ‘zie de boerinnekes’. “Doe maar ‘Perfect’” zei ze met haar 94-jarige glimlach. En dat vond ik dan weer perfect om te spelen.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.