November 16th, 2022

Het viel me afgelopen week weer op. In de zomer probeer je de warmte uit je huis te houden. De ene doet dat met airconditioning, een ander met de rolluiken naar beneden te laten of ’s nachts alle ramen op elkaar open te zetten om de hitte uit je huis te laten waaien. In de winter is het net andersom. Je probeert de warmte binnen te halen en te houden. De verwarmingsketel wordt weer opgestart, de ramen gaan minimaal op een kiertje om te verluchten, maar dan weer onherroepelijk dicht. Of op diezelfde airco staat de lichte blaasstand van warme lucht. Ik noem het de meetbare maatregelen. Maar je hebt ook de niet-meetbare. Je kan de warmte in je huis halen met gezellige elementen in je leefruimte te zetten. De ene doet dat met een kaarsje, met een voorzichtige aanzet van kerstdecoratie, met sfeerverlichting of warme chocomelk onder een fleecedekentje. Hier in huis wordt het stilaan een gewoonte om een winterdorp een plekje te geven. Noem het gerust mijn guilty pleasure. Je hebt zo’n dorp absoluut niet nodig, maar het is prachtig om naar te kijken en te genieten van de minitafereeltjes die je er zelf in verwerkt. Je krijgt hiervoor hulp van specialisten die in miniatuurvorm huisjes, minimensjes en andere attributen nabouwen. Vooral de Victoriaanse bouwstijl ligt erg goed in de markt. Maar ook een wijnbrouwerij, de snoepkraam, een kerstboomverkoopsstalletje, een omgebouwde Vespa als koffiekraam. Er wordt zelfs geïnvesteerd in minimuzikanten van het Leger des Heils, de taartenbakwedstrijd of een winterse picknick rond een flakkerend haardvuur. Onder de minidennenboompjes staat de kerstman in zijn roodfluwelen ondergoed het wasgoed op de wasdraad te hangen. Of hij haalt het er net vanaf. Dat kan ook. Met al deze huisjes en personages bouw je je eigen fantasiedorp op. Mijn ega is daar geweldig goed in en ik zorg dan, dat de elektriciteitsdraadjes netjes worden verbogen onder nepsneeuw en achter sparren en houtstapeltjes. Het is een samenwerking die een heerlijk, warm en gezellig resultaat achterlaat. Elke ochtend, met het zetten van de eerste kop koffie, duw ik op de knop en de lichtjes van het dorp floepen aan. De wieken van de molen zetten zich in beweging voor het malen van het graan. De bakker staat al in zijn bakkerij met rood opgelopen hoofd bij de oven en de vrouw van de bierbrouwerij haalt met een emmertje de nodige mout naar boven voor in de brouwketel. De koplampverlichting van de Franse bakker schijnt op de mini-serre van een bedrijvig dametje. Ze duwt de kat even opzij, want die had haar rustplekje tussen de winterse kolen gevonden. Zo huppel ik van het ene mini-verhaaltje in het andere, terwijl ik aan mijn ochtendkoffie nip. Je voelt zo de warmte naar binnen glijden: de versgemalen koffiegeur vermengd met nostalgie en de nieuwe dorpsavonturen voor die dag. Onze hond gaat even mee voor het tafereel zitten, houdt zijn kopje scheef en bekijkt als een minzame dorpsburgemeester naar het schouwspel. Hij blaft niet maar bevestigt net als ikzelf: ‘Als het gezellig is, moet je ervan genieten. Al is het maar even.’ Dan sjokt hij naar zijn drinkbak, sloebert wat fris water naar binnen en legt zich weer in zijn mand. Ik ga nog even voor mijn winterdorp staan en wens iedereen een fijne dag toe. Ik drink van mijn koffie, sjok naar de computer en begin maar aan mijn rapporten van de eerste periode.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.