13 maart, 2024

Toen mijn moeke onlangs aan me vroeg om haar een keertje een rondleiding te geven in onze bib De Kimpel, dacht ik: Ah ja, er zijn nog steeds mensen, die niet goed weten hoe onze bib in elkaar zit. Zoals je hoort, ook in mijn naaste kring is dit het geval. Ik mag al een aantal jaren voorzitter zijn van de adviescommissie van onze bib. Zo zit ik onmiddellijk aan de bron om voor de agenda van de vergadering werk- of aandachtspunten door te geven. Bij deze had ik er alvast eentje, uit het leven gegrepen. Zoals ik onze bibliothecaris Jannie ken, greep hij de figuurlijke koe bij de horens en gaf ons, alle adviesraadsleden een gebalde en duidelijke rondleiding in onze eigenste bib. Wat bleek uit de kleine verwonderlijke oh’s en ah’s? Dat we zelf nog het één en ander niet wisten. Dat je bijvoorbeeld vanuit de zen-ruimte naar boven kan kijken en zo de gestileerde boom ziet in de jeugdafdeling. En dat die boom dan verwijst naar de oude treurwilg, die buiten naast het grote raam staat te zwaaien naar de jonge lezers. Geen treurig gezicht, maar wel een fantastische groene reus, die je in de zomer de nodige schaduw geeft of het geluid van de duizenden muggen die eronder tikkertje spelen. Of de maakbib, een plek onder de trap, waar je naar hartenlust kan printen en plotteren. Of het is toch plotten of eerder ploeteren? Vooral de jongeren zijn daar zeer gedreven in. Hiervoor stonden de volwassen stripverhalen: graphic novels en zo. Maar de uitleen van dit onderdeel liep niet zo goed. Met de verhuis naar de andere kant van de muur boomde opeens de uitleen van deze pareltjes van boeken. Zo kwam er deze plek vrij voor de 3-D printers en de gesofisticeerde computer met plotprogramma’s. Zie je, waarschijnlijk wist je dat ook niet, beste luisteraar. Verder deelde de bibliothecaris ons mee met vergelijkende cijfers, dat de uitleen loopt als een trein, dat de belevingsbib haar naam meer dan waard is en dat u er nog steeds heel hartelijk welkom bent in haar enorme aanbod. Van verse literatuur tot het spelen van een computerspel, tot een kopje koffie onder de trap tot kunstuitleen en de dagelijkse greep krant en tijdschrift. Het is een feest om er te mogen rondlopen. Je begrijpt dat ik dat binnenkort even ga vieren met mijn moeke.
Ondertussen heb ik mijn derde klas in de muziek- en dansles meegenomen naar Frankrijk. Zo ontdekten ze dat de Rhône een rivier is, dat je er met z’n twee moet zijn om er dansend overheen te gaan en dat er al eeuwenlang een dansje is om dat ook uit te voeren. Met mijn twee lange rijen dansertjes toverde ik de klas even om in een zuiders tafereeltje. De muziek uit de
muziek box nam ons mee naar de middeleeuwen. De vedel, een trom en frisse accordeon vertolkten het dansdeuntje. Binnen de kortste keer kweelden de kleine heren en jonge deernen over de rivier en dat dansen met twee. Jawel, in het Frans. Nu zijn ze op de hoogte dat ‘danser’ en ‘dansen’ niet zo ver uit elkaar liggen, dat ‘deux’ ‘twee’ is en dat muziek in alle talen heerlijk en feestelijk kan klinken.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.