Het was afgelopen zondag het perfecte wandel- en misschien ook wel shopweer. Of combineer het met elkaar en je zondag is lekker en gezond gevuld, behalve dan je portefeuille. Die blijft iets minder gevuld na het shoppen. Maar ik heb het vermoeden, dat de mensen het niet aan hun hart laten komen. We kunnen nog steeds niet fatsoenlijk en met een veilig gevoel reizen. Dan maar inkopen doen om het thuis gezellig te maken. Zo reden mijn vrouw en ik ook richting provinciegrens om in een gezellige winkelruimte de kerstsfeer op te snuiven. Ik ga geen reclame maken, maar het was er écht wel mooi ingericht en het rook er naar heerlijke versgebakken wafels. De plaatselijke cafetaria was immers dicht omdat de veiligheid er niet gegarandeerd kon worden. Dan maar een sta-of wandelwafel. Geen probleem. Je kon er ook nog een koffie of cappuccino in een kartonnen bekertje krijgen. Eerst warm aan de buitenkant, dan warm aan de binnenkant. Dat heet kerstevenwicht. Het viel me ook op dat de muziek, of noem je dat nu muzak, als het ergens op de achtergrond klinkt, ook niet té hard stond. Net voldoende om sfeer te geven, om je onbewust aan te zetten om die kerstbollenreeks ook maar mee te nemen en jawel; niet bang zijn van de calorieën van die wafel. Zet je kersttanden er maar in. Sommige kooplustigen hadden voor de gelegenheid hun mondmasker aangepast. Er stond het hoofdje van de kerstman op met ‘ho, ho, ho’ erbij. Een ander had een rendiermondmasker die je met brede grijns aanstaarde. Of de eigenaar van dat ding even breed glimlachte, kon ik natuurlijk niet zien. Maar aan de stand van zijn wenkbrauwen en verder een hele lichaamshouding met gebalde vuisten in de zakken en een stevige tred, vermoed ik, dat het niet echt een glim maar eerder een grimlach was.
Ondertussen is ons huis een gezellige plek geworden met sfeerverlichting en versiering. Mijn ega is er een creatieve duizendpoot in, waar ze met weinig veel kan maken. Sommigen noemen dat kunstig, ik noem het kunst. Wat je met licht, kleur en vorm allemaal kan bereiken, daar sta ik, vooral ’s morgens vroeg dan, wanneer ik al beneden ben als ik bijna naar school moet vertrekken, even bij stil. Meestal is het nog stil, geen radio, geen geluid, enkel het zwaar ademen van onze hond, die nog even uitblaast na de wandeling. Als ik m’n ogen even dicht doet, waan ik me in die film van ‘De Sneeuwman’. Er zit een melancholisch melodietje bij de begin- en eindgeneriek. Er wordt niets in gezegd, enkel de muziek en het beeld van de jongen, die met zijn zelf gerolde sneeuwman een reis maakt tot aan de noordpool, de kerstman en het noorderlicht. Even zweef ik mee, over de witbesneeuwde dennenbossen, een bevroren meer, scheerlings langs een rotsige bergwand, doorheen de sluier van het noorderlicht en weer terug naar huis. Mijn hond blaft opgewonden. Ik schrik op uit mijn winterreis. Mijn hond is boos op de vogeltjes in de tuin. Het liefst wil hij ze tussen zijn ontbijt roeren en mee opeten. Dat laat ik echt niet toe. En de vogels ook niet. Ze hebben het al begrepen en fladderen vlug naar de buren. Of nu al op zoek naar een witbesneeuwd dennenbos of bevroren meer. Dat mag ook.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.
Ondertussen is ons huis een gezellige plek geworden met sfeerverlichting en versiering. Mijn ega is er een creatieve duizendpoot in, waar ze met weinig veel kan maken. Sommigen noemen dat kunstig, ik noem het kunst. Wat je met licht, kleur en vorm allemaal kan bereiken, daar sta ik, vooral ’s morgens vroeg dan, wanneer ik al beneden ben als ik bijna naar school moet vertrekken, even bij stil. Meestal is het nog stil, geen radio, geen geluid, enkel het zwaar ademen van onze hond, die nog even uitblaast na de wandeling. Als ik m’n ogen even dicht doet, waan ik me in die film van ‘De Sneeuwman’. Er zit een melancholisch melodietje bij de begin- en eindgeneriek. Er wordt niets in gezegd, enkel de muziek en het beeld van de jongen, die met zijn zelf gerolde sneeuwman een reis maakt tot aan de noordpool, de kerstman en het noorderlicht. Even zweef ik mee, over de witbesneeuwde dennenbossen, een bevroren meer, scheerlings langs een rotsige bergwand, doorheen de sluier van het noorderlicht en weer terug naar huis. Mijn hond blaft opgewonden. Ik schrik op uit mijn winterreis. Mijn hond is boos op de vogeltjes in de tuin. Het liefst wil hij ze tussen zijn ontbijt roeren en mee opeten. Dat laat ik echt niet toe. En de vogels ook niet. Ze hebben het al begrepen en fladderen vlug naar de buren. Of nu al op zoek naar een witbesneeuwd dennenbos of bevroren meer. Dat mag ook.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.
RSS Feed
