Toen ik afgelopen week de winkelkar duwde, was het best wel merkbaar. Verschillende rekken in mijn vertrouwde grootwarenhuis stonden leeg. Dat gebeurt wel eens meer, wanneer er geen overeenkomst is gevonden tussen producent en winkelketen. Vervelend natuurlijk, maar je begrijpt het wel, omdat je winkelier jou de beste prijs wil geven. Maar geen overeenkomst wil wel zeggen: geen beste prijs, geen product. Of dat wel een goede planning is, laat ik in het midden. Bij een eerste vlugge gedachtegang, lijkt het vrij eenvoudig, maar ga je er meer over lezen en nadenken, is het toch een ander paar mouwen. De economische keten hangt aan elkaar met zoveel schakels en wordt bepaald door heel wat spelers. Producent aan de ene kant en consument aan de andere kant. Daar hoorde je de afgelopen dagen heel wat over tijdens de nieuwsuitzendingen en krantenberichten. De boerenprotesten hebben toch wel het één en ander in gang gezet. De producenten die niet tevreden zijn met de opgelegde keten, vol met regels en wetgeving, vol met onzekere toekomst. Ik kan het me voorstellen hoe moeilijk dat moet zijn. Zelf had ik niet onmiddellijk last van de blokkades onderweg, het is te zeggen, ik moest geen enkele vuurkorf of palettenstapel in levenden lijve passeren. Enkel ons winkelkarretje vroeg om deze week een creatieve oplossing. En die is er altijd wel te vinden. Eerlijk gezegd dacht ik in de eerste plaats: wie is nu de koeien aan het melken als je al twee, drie dagen piket staat te lopen op één of ander klaverblad of voor een distributiecentrum? Is dat dan het werk van moeder de vrouw? Want het waren vooral boeren en niet de boerinnen die op straat kwamen. Nee, de vrouw des huizes mocht de boel thuis runnen. Volgens mij zijn het precies deze thuisblijvers die eens in de bloemetjes gezet moeten worden. Of in de bloemkool of in de spruitjes, mag ook. De geschiedenis onderstreept dit fenomeen mee: moeder aan de haard is toch de sterke kracht aan het thuisfront. Bij deze neem ik een slokje frisdrank van de concurrent. Ook niet slecht.
Verder arriveerde er op school voor mij een bijzondere doos. Een bestelling bij de muziekwinkel. Een collega lachte toen een paar klasgenootjes de doos naar boven droegen. ‘Laat kerstpakketje?’ grapte ze. ‘Zoiets, ja,’ repliceerde ik. Op deze doos vol creatieve inspiratie was ik al even aan het wachten. Met veel plezier haalde ik er de instrumentjes eruit. Cymbalen, sambaballen, castagnetten,
slagstaafjes, metallofoon, een handtrom. Maar vooral met de boomwhackers was ik heel blij. Het zijn plastieken buizen met een bepaalde toon, nl. die van elke noot uit ons notenschrift. Van de lage do tot de hoge do en daartussen ook nog de kruisen of bemols ertussen om zo een halve toon hoger of lager te spelen. Elk met een eigen kleurtje kan je op een eenvoudige manier een liedje spelen: de melodie of akkoorden. Het zal nog een hele karwei worden voordat het zo ver is. Maar je weet het, best luisteraar, Rome is ook niet op één dag gebouwd. En dat is nu een wereldstad.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.
Verder arriveerde er op school voor mij een bijzondere doos. Een bestelling bij de muziekwinkel. Een collega lachte toen een paar klasgenootjes de doos naar boven droegen. ‘Laat kerstpakketje?’ grapte ze. ‘Zoiets, ja,’ repliceerde ik. Op deze doos vol creatieve inspiratie was ik al even aan het wachten. Met veel plezier haalde ik er de instrumentjes eruit. Cymbalen, sambaballen, castagnetten,
slagstaafjes, metallofoon, een handtrom. Maar vooral met de boomwhackers was ik heel blij. Het zijn plastieken buizen met een bepaalde toon, nl. die van elke noot uit ons notenschrift. Van de lage do tot de hoge do en daartussen ook nog de kruisen of bemols ertussen om zo een halve toon hoger of lager te spelen. Elk met een eigen kleurtje kan je op een eenvoudige manier een liedje spelen: de melodie of akkoorden. Het zal nog een hele karwei worden voordat het zo ver is. Maar je weet het, best luisteraar, Rome is ook niet op één dag gebouwd. En dat is nu een wereldstad.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.
RSS Feed
