6 augustus 2021

​En opeens schoot ik midden in de nacht wakker. Een pijnscheut in mijn tand, of toch tenminste daar ergens in de buurt, haalde me uit mijn rem-slaap. Hoe diep die slaaptoestand ook was op dat moment, tandpijn snijdt en scheurt en trekt een slapende mens eruit. Of het gekoppeld was aan een droommoment, ik zeg maar wat: iemand die me een draai tegen m’n oren gaf, dat herinner ik me niet meer. Wel zie ik de klok nog staan met het onmenselijk nachtelijk uur van drie uur achttien. Dat is echt wel midden in de nacht. Nog geen handvol uren in de armen van Morpheus gewiegd of daar kwam de Tantaluskwelling al om het hoekje kijken. Met een zucht en mijn hand op mijn wang sloeg ik het zomerdekbed van mij af en strompelde naar de badkamer. Ik keek even in de donkere spiegel en zag een vaag silhouet met het haar in alle richtingen. Naar de kapper moet ik ook nog een keer, bedacht ik. Maar volgens mij zal de tandarts toch bovenaan het lijstje staan. Heel voorzichtig duwde ik met mijn tong tegen mijn lichtjes wiebelende tand. Een volgende pijnscheut maakte me klaarwakker. Wow, dat is niet oké. Mijn tandarts had al een paar jaar geleden gezegd, dat die tand er niet zo best uitzag. Hij heeft nochtans zijn best gedaan om die tand nog een fijn leven te gunnen in mijn mond, maar met deze opeenstapeling van pijnscheuten, was zijn laatste uur geslagen. Dat besefte ik maar al te goed om drie uur vierentwintig. Ik herinner me nog dat mijn vader ooit met tandpijn in zijn drankkast grabbelde en een stevige slok cognac dronk. Hiermee spoelde hij zijn pijnlijke tand. Als klein jongetje keek ik verbaasd hoe mijn vader met één bolle wang heen en weer ijsbeerde door de keuken. Mijn moeke keek hem dan even vol medelijden aan en probeerde voorzichtig met: ‘Zal ik dan toch maar een keer een afspraak met de tandarts maken?’ Mijn vader haalde even zijn schouders op en knikte toen maar en bevestigde verder met een hmmm, want er zat nog steeds cognac in zijn mond. Of hij die heeft doorgeslikt, dat weet ik niet meer. Ik vermoed van wel. Het was immers zijn lievelingsdrank, waar hij normaal gezien heel zuinig mee om ging. Verjaardag vieren vond hij eigenlijk niet zo belangrijk. Maar als je hem toch wilde vieren en verrassen, hoefde je maar een fles mee te brengen en dan vond hij dat ouder worden heel wat minder erg. Die nacht spoelde ik ook mijn mond, niet met cognac, maar met één of ander ontsmettend middel, dat eventjes soelaas bracht. Maar de volgende ochtend heb ik toch maar een afspraak gemaakt. ‘Het lijkt wel of de wet van Murphy ermee aan de haal gaat,’ lachte de tandarts, toen ik hem aan de lijn had. ‘Jij bent vandaag nummer vier die tijdens mijn vakantiedagen belt om uit de nood geholpen te worden. De ene heeft een breuk in zijn gebit, de ander is zijn gebit kwijt. Dan nog een omaatje die dringend verzorging nodig heeft en nu jij nog.’
‘Mijn excuses voor de onderbreking van je vakantie,’ verontschuldigde ik me. ‘Ik wil nog wel eventjes wachten. Dat lukt nog net, misschien met cognac.’ Ik hoorde de tandarts grinniken. ‘Aha, het huis-tuin-en keukenmiddel. Nee, nee, kom straks maar langs,’ was zijn tegenvoorstel. ‘Ik zou niet willen dat je een drankprobleem zou krijgen.’
Zo’n tandartsbezoek is nu niet onmiddellijk mijn favoriete bezigheid, maar toen hij zorgde voor de oplossing, was ik een herboren meester, die opgelucht ademhaalde en al zijn tanden bloot lachte.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.