5 januari 2022

Mag ik jullie, mijn beste luisteraar, bij het begin van dit nieuwe jaar mijn allerbeste wensen overbrengen? Natuurlijk een jaar zonder virus, een goede gezondheid en een fijne kwaliteit in al de dingen die je onderneemt. En laat ons zo uitkijken naar het nieuwe normaal. Al moet er nog het één en ander gebeuren, lijkt me zo. Maar goed, ik ben geen doemdenker maar kijk heel graag met jullie, beste luisteraars, naar een mooie toekomst waar je bucketlist afgevinkt kan worden met je opgelijste wensen. Ik zag afgelopen week in een pop-up-winkel zo een boekje liggen. Het was een bijzondere uitvoering met de buitenkant van gerecycleerd hout, een spiraal erdoorheen geweven en binnenin een blok leeg schrijfpapier om je bucketlist in te vullen. Het eerste wat ik dacht was dat het nogal veel lege velletjes waren om in te vullen. Het hangt er natuurlijk van af hoe groot je schrijft, of je je wens nog wilt toelichten of iets erbij tekenen. Je weet wel, zoals wel eens meer gebeurt in een doodle-boekje. Zo bij aanvang van een nieuw kalenderjaar sta ik er wel eens bij stil, bij zo’n lijst. Wat zou ik nu nog willen? Wat vind ik nog belangrijk om te doen? Je weet het ‘tempus fugit’, tijd vliegt en eenmaal voorbij is voorbij. Ondertussen heb ik iets meer verleden dan dat er nog toekomst voor mij ligt. Ik denk niet dat ik 134 jaar ga worden, als ik erop reken dat ik nu in het midden van mijn levensweg zou zijn. Er is geen glazen bol waarin ik kan kijken, maar wel een glazen bokaal, waarin ik briefjes kan steken wat ik nog graag wil. Een bucket-bokaal bij wijze van spreken. Het werken aan de musical die er gaat aankomen, dat staat alvast op een briefje genoteerd. Een aangepaste lezing voor de kleuters in elkaar steken en een paar nieuwe verhalen voor mijn stad. Dat zou wel fijn zijn. Maar vooral de mogelijkheid om het te gaan vertellen aan een publiek, dat heb ik op dat briefje een paar keer onderlijnd. De cultuur heeft echt wel rake klappen gekregen. De flow die erin zat, is misschien niet gebroken maar toch wel gebogen. Die moet terug op de rechte rails geraken, terug op de golven gezet. Inspiratie doe ik niet enkel op door thuis achter mijn computertje te zitten tikken. Het is eerder een wisselwerking tussen publiek en verteller, tussen luisteraar en muzikant. De reacties zien, de opmerkingen krijgen en daarmee aan de slag gaan is zoveel rijker dan binnenskamers te zitten aanmodderen. Iemand vertelde tijdens een eindejaarsprogramma dat naar het theater gaan voor hem een soort van therapie is. Je weet het, therapie is voor zoveel mensen nodig in deze drukke en hectische tijd. Voor de één is gaan wandelen of zwemmen of pedellen therapie. Een goed boek lezen of languit naar deze radiozender luisteren kunnen ook. Vol bewondering een museum ontdekken of in je tuin het onkruid wieden, een boswandeling maken of op familiebezoek gaan. Het kan allemaal in je eigen therapie, als het maar tegengewicht geeft en je helpt om binnenin tot rust te komen, je te verrijken op de één of andere manier en je leven een beetje kleuren. Heerlijk toch.
Ondertussen dat ik dit schrijf, staat mijn hond met de leiband tussen zijn tanden naar mij te kijken met de vraag of ik mee op therapeutische wandeling ga. Het laatst aangeschafte boek dat op de hoek van mijn bureau ligt, roept me toe om gelezen te worden en mijn dichtbundeltje heeft nog wat lege pagina’s waarop mijn eerste omgekeerde nieuwjaarsbrief moet geschreven worden. Iets in de zin van: kom op ouwe meester, effe op therapie. Ja, ja, het nieuwe jaar is nog maar net gestart.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.