Met rasse schreden komt de musical aangerold. Voor wie het nog niet heeft gehoord: met een groot team uit Groot-Bilzen werken we al een paar jaar aan onze huis en thuismusical ‘De Sage van de Biesenburcht’. Natuurlijk heeft corona roet in het eten gestrooid, zoals bij zoveel projecten. De musical moest er ook aan geloven, maar uitstel is geen afstel. Binnen een maand is het eindelijk zo ver. De Kimpel zal omgeturnd worden tot een binnenhuiskasteel, met Alden Biesen als groot voorbeeld. Het is wonderlijk hoe al de onderdelen samen bij elkaar komen. Afgelopen zondag was muziek de hoofdmoot. Of zeg ik hoofdnoot. Het voltallig orkest speelde de pannen van het dak, de jonge koorleden kweelden hun ziel naar boven. De spelers van de musical, oud en jong, gaven het beste van zichzelf. Ikzelf mocht de spits afbijten met mijn kleine bijdrage. Het was wennen met zo’n orkest live in m’n oren. Maar dirigent John, met geduld en de juiste partituren, leidde het geheel in goede banen. Valenstijn kweelde zijn nummertje en het vervolg van de gezongen delen galmden doorheen Rijkhoven. Dit was letterlijk alles op elkaar afstemmen, de kleine foutjes weggommen, de scheve nootjes rechttrekken en het tempo strak aanhalen. Binnen de tijdspanne van een paar uur, werden alle onderdelen onder handen genomen. Letterlijk met de muzikale vingers, blaaslippen en stembanden. Er hing een gezonde spanning in de lucht omdat het hier toch de eerste keer was, dat deze formatie werd gevormd. Er volgen nog een aantal repetities, waar nog meer puntjes op de i zullen komen. Je voelt de vorm erin gekneed, de eindmeet is in zicht. Maar er is nog werk aan de winkel. Ik hou je zeker op de hoogte.
Verder wandelde ik in Hoelbeek een oude boerderij binnen. Ik mocht er even binnen kijken voor een oude wandkaart, die ik graag wilde gebruiken voor mijn voorstelling. Er ging werkelijk een wereld open, een terug flitsen in de tijd omwille van de vele voorwerpen die er lagen en hingen. Ik waande me een honderdtal jaren terug in de tijd, ergens in één of ander Haspengouwse boerderij met de nodige gebruiksvoorwerpen van toen. Kannen, karren, een waterput, stenen kruiken, gietijzeren kuipen, een geëmailleerd vergiet, oude boeken en kaarten, gietvormen voor chocolade, een rasp, een oude koffiemolen. Haal je een interieur van Bokrijk voor de geest of daar stond het bij elkaar. Een verzameling van erfgoed, wat zeg ik, van erf-goud, dat niet zou misstaan in een museum. Ik zei het ook zo tegen mijn gastheer, die met een brede glimlach beaamde, dat hij daar ook wel eens van droomde. Toen ik zei dat dromen wel eens kunnen uitkomen, knikte hij. Bedachtzaam en kreeg twinkelingen in zijn ogen. Maar dat kon ik zelf wel bedacht hebben. Blij met de kaart onder mijn arm, trok ik de poort achter mij dicht. De drukke weg bracht me onmiddellijk weer terug naar de realiteit. Het net iets te drukke, het net iets te volle, het net iets te vele. Ik had zin om nog even terug onder de poort te gaan, bij de Leuvense stoof te gaan zitten en even te mijmeren. Misschien wel dat elke periode wel haar beide kanten en kantjes heeft.
Voila, zeg dat meester het gezegd heeft.
Verder wandelde ik in Hoelbeek een oude boerderij binnen. Ik mocht er even binnen kijken voor een oude wandkaart, die ik graag wilde gebruiken voor mijn voorstelling. Er ging werkelijk een wereld open, een terug flitsen in de tijd omwille van de vele voorwerpen die er lagen en hingen. Ik waande me een honderdtal jaren terug in de tijd, ergens in één of ander Haspengouwse boerderij met de nodige gebruiksvoorwerpen van toen. Kannen, karren, een waterput, stenen kruiken, gietijzeren kuipen, een geëmailleerd vergiet, oude boeken en kaarten, gietvormen voor chocolade, een rasp, een oude koffiemolen. Haal je een interieur van Bokrijk voor de geest of daar stond het bij elkaar. Een verzameling van erfgoed, wat zeg ik, van erf-goud, dat niet zou misstaan in een museum. Ik zei het ook zo tegen mijn gastheer, die met een brede glimlach beaamde, dat hij daar ook wel eens van droomde. Toen ik zei dat dromen wel eens kunnen uitkomen, knikte hij. Bedachtzaam en kreeg twinkelingen in zijn ogen. Maar dat kon ik zelf wel bedacht hebben. Blij met de kaart onder mijn arm, trok ik de poort achter mij dicht. De drukke weg bracht me onmiddellijk weer terug naar de realiteit. Het net iets te drukke, het net iets te volle, het net iets te vele. Ik had zin om nog even terug onder de poort te gaan, bij de Leuvense stoof te gaan zitten en even te mijmeren. Misschien wel dat elke periode wel haar beide kanten en kantjes heeft.
Voila, zeg dat meester het gezegd heeft.
RSS Feed
