Het hing al een beetje in de lucht om de herfstvakantie voor de kinderen te verlengen. Daar kwam dan de boodschap van de ministerraad om eerst te verlengen met een paar dagen. Achteraf maakten ze er twee volle weken van. Voor het eerst in mijn carrière als schoolmeester zag ik dat de kinderen niet echt enthousiast waren over deze verlenging. Niet dat ze vakantie niet fijn zouden vinden, maar na die lange maanden alleen thuis en les via de computer, waren de afgelopen weken samen in de klas echt wel aangenaam en welkom. Zeker voor mijn kinderen. Ook ikzelf heb een beetje een dubbel gevoel rond deze extra week. Ik hou absoluut van vakantie, net zoals de meesten van ons, maar op dit moment waarop het broodnodig is om les te krijgen, leerstof in te halen, zich samen goed voelen in de klas, is die extra week toch minder oké. Natuurlijk staat ons aller veiligheid bovenaan. Daar doen we het voor, natuurlijk. Ik heb mijn bende gezegd dat vakantielezen prima ‘hersengymnastiek’ is. Blijven bewegen is de boodschap: zowel je lijf aan de buitenkant, als je lijf aan de binnenkant. Evenwicht, heet dat.
Een aantal weken geleden hadden een paar collega’s afgesproken om voor de kinderen een bijzonder halloweenfeest in elkaar te steken. Geen uitbundige dans-en griezelparty, dat mocht natuurlijk niet, maar een spannende vertelling in een supergrote verteltent was de optie. Naarmate de weken vorderden, bleek ook dit idee niet echt veilig genoeg te zijn. Te dicht bij elkaar en onmogelijk om voldoende afstand te houden. Dan werd het idee naar voor geschoven om de vertelling in de klas zelf te doen. De kinderen moesten zich niet verplaatsen, enkel de grote griezelverteller en zijn twee heksenzussen, lees: deze meester en twee verklede juffen. Maar in de afgelopen week werd ook dat afgeraden: zo weinig mogelijk onnodige verplaatsingen. Tja, wat nu. Aha, digitaal opduiken in de klas. De mogelijkheden hiervoor waren ruim uitgeprobeerd tijdens de voorbije digitale lesperiode. We zouden met z’n drieën een filmpje opnemen. Je raadt al wie het scenario mocht schrijven. Bij deze heb ik scenario-schrijven mogen afvinken op mijn bucketlist. Al ben ik er zeker van dat ik hiermee geen Oscar in de wacht zal slepen. Een brede glimlach bij vele kinderen toveren, dat dan weer wel. Daar deden we het voor. We organiseerden een heksenspeurtocht doorheen de school, tot uiteindelijk een geschikte vertelplek werd gevonden in de duistere kelders onder het schoolgebouw. Daar heeft de grote griezelverteller dan ook zijn hartje opgehaald om zijn verhalen met de nodige kelderecho op te nemen. Beetje griezelig, beetje verkleed, beetje meenemen in het verhaal, beetje fantasie de vrije loop laten. Zo hebben we een veilig en virusvrij halloweenfeestje gevierd met onze kinderen. Wie weet duikt het filmpje nog een keertje op, binnen een jaar of vijftien, als ik met pensioen mag of zo. Brr.. ik krijg er nu al kippenvel van.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.
Een aantal weken geleden hadden een paar collega’s afgesproken om voor de kinderen een bijzonder halloweenfeest in elkaar te steken. Geen uitbundige dans-en griezelparty, dat mocht natuurlijk niet, maar een spannende vertelling in een supergrote verteltent was de optie. Naarmate de weken vorderden, bleek ook dit idee niet echt veilig genoeg te zijn. Te dicht bij elkaar en onmogelijk om voldoende afstand te houden. Dan werd het idee naar voor geschoven om de vertelling in de klas zelf te doen. De kinderen moesten zich niet verplaatsen, enkel de grote griezelverteller en zijn twee heksenzussen, lees: deze meester en twee verklede juffen. Maar in de afgelopen week werd ook dat afgeraden: zo weinig mogelijk onnodige verplaatsingen. Tja, wat nu. Aha, digitaal opduiken in de klas. De mogelijkheden hiervoor waren ruim uitgeprobeerd tijdens de voorbije digitale lesperiode. We zouden met z’n drieën een filmpje opnemen. Je raadt al wie het scenario mocht schrijven. Bij deze heb ik scenario-schrijven mogen afvinken op mijn bucketlist. Al ben ik er zeker van dat ik hiermee geen Oscar in de wacht zal slepen. Een brede glimlach bij vele kinderen toveren, dat dan weer wel. Daar deden we het voor. We organiseerden een heksenspeurtocht doorheen de school, tot uiteindelijk een geschikte vertelplek werd gevonden in de duistere kelders onder het schoolgebouw. Daar heeft de grote griezelverteller dan ook zijn hartje opgehaald om zijn verhalen met de nodige kelderecho op te nemen. Beetje griezelig, beetje verkleed, beetje meenemen in het verhaal, beetje fantasie de vrije loop laten. Zo hebben we een veilig en virusvrij halloweenfeestje gevierd met onze kinderen. Wie weet duikt het filmpje nog een keertje op, binnen een jaar of vijftien, als ik met pensioen mag of zo. Brr.. ik krijg er nu al kippenvel van.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.
RSS-feed
