4 mei 2022

We bloesemen met z’n allen de maand mei binnen. Klaar voor je ei of voor je tuinonderhoud? Het is voor veel mensen de start van nieuw en naar buiten. Dat heb ik dan ook maar gedaan. Niet zozeer tuin of ei, maar wel in de Merodestreek. U kent die adellijke familie wel, die naar het schijnt de eerste koning had kunnen leveren voor ons land. Al wordt dit tegengesproken door Prins Simon de Merode, levende telg van dit geslacht. Hij is dan wel adellijk, maar hoeft niet dat koninklijke bloed in zijn aderen te hebben vloeien, zegt hij zelf. Veel te veel werk en tijd om dat alles te onderhouden, zegt hij ook zelf. In het weekend mocht ik vertellen in deze Merodestreek. Het moet in die tijd, pakweg zo’n driehonderd jaar geleden gigantisch groot en uitgestrekt geweest zijn. Met alle bossen, boerderijen, kastelen, domeinen met en zonder vijvers erbij. Als je in die tijd een boodschap moest overbrengen, was je toch wel een paar dagen onderweg voordat je het bericht kon aanleveren. Laat dat dan bijvoorbeeld zijn: ‘Komen eten’ of zo. Je snapt het, het hertengebraad was dan al lang koud en een boze vrouw des huizes ijsberend door de eetkamer. Met de wagen moest ik mij verplaatsen tussen Tessenderlo en Scherpenheuvel. Ik was toch snel een half uurtje kwijt. Ik hoor je het al denken: te voet is eigenlijk de regel hier. Maar naar Scherpenheuvel met al mijn optreedmateriaal was niet erg praktisch. Bij mijn medecollega’s die ook hun aandeel hadden in het culturele aanbod, was een kamishibai-verteller met de fiets, zoals het ook traditioneel hoort te zijn. De verteller die met de fiets van dorp tot dorp ging om er te vertellen onder één of andere boom op een pleintje. Dat fietsen hoorde erbij. En jawel, in de straat die naar de basiliek van Scherpenheuvel liep, stond zijn fiets geparkeerd, met daarvoor enkele zitbankjes. Hij vertelde zijn verhaal over de walvis die verhuizen wilde naar de mensenwereld. Een heerlijk eerlijk verhaal. Ondertussen mocht ik de rij wachtenden in het toeristisch bureau entertainen met wat muziek en mijn zelfgeschreven liedje over de dramatische geschiedenis van de maagdentoren van Zichem. Ook Zichem hoorde bij de Merodestreek. Laat nu in die toren het één en ander gebeurd zijn met Don Juan en zijn dochter Rosita. Het meisje wilde niet met een rijke heer trouwen, maar met een arme soldaat. Natuurlijk wilde de vader dat verhinderen. Alleen was zijn methode toen om zijn dochter voor eeuwig en altijd op te sluiten in de toren. Daar komen vodden van, dat snap je wel. Er wordt beweerd dat het gehuil van dochter Rosita nog steeds te horen is. Vooral op winderige dagen Een linkje met architectuur en natuur is snel gelegd, niet? Daar een liedje rond bouwen, hoort dan weer bij mijn natuur.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.