Zouden er periodes in het jaar zijn, waarop mensen meer prikkelbaar zijn? Heeft het te maken met de natuur, of toch de afronding van projecten of schooljaren of de druk van het één of ander? Ik vermoed dat het allebei kan zijn. Zo brengt de lente wat meer activiteit met zich mee na de relatief rustige winterperiode. Dan moeten er dingen in gang worden gezet en zal er vaak worden samengewerkt. Daar wringt wel eens het schoentje, denk ik. De ene mening naast de andere moet worden overwogen. Wie heeft gelijk, wie niet. Of anders gezegd: we hebben allemaal gelijk, maar de ene heeft misschien net iets meer gelijk dan de ander. Een variatie op: ‘alle dieren zijn gelijk, maar sommige zijn meer gelijk dan de andere.’ Het komt uit het boek van Orwell ‘Animal Farm’, waar dieren samen in opstand komen tegen de boer met de slogan: ‘For legs good, two legs bad. Vier benen goed, twee benen slecht.’ Maar gaandeweg komt er een kink in de kabel bij de opstandelingen. De ene voelt zich beter dan de andere en wil de baas zijn, en wel met het uitbuiten van die ander. Het is een prachtig boek en zo ook een spiegel voor de samenleving. Maar bij opdrachten moet iemand de knoop doorhakken. Ik probeer mezelf steeds voor ogen te houden wat het doel is. Het schoolfeest doemt even op in mijn gedachten. Ouders werden op school uitgenodigd om hun kinderen bezig te zien. De participatie wordt groter, met meer wederzijds respect. De meeste kinderen vinden het super om te laten zien wat ze kunnen en groeien zo in hun acties. Daar gaat het toch om, lijkt me. Wij leerkrachten zijn de lijm tussen al de partijen, de stuurders en begeleiders. Hier horen geen pluimpjesjagers, lintjestrekkers of trofeeheffers bij te zijn. Hier werk je samen aan dat vooropgestelde doel. Niet iedereen vindt dat even gemakkellijk, maar dat hoeft ook niet. Je kan er alleen maar uit leren en bijsturen voor een volgende gelegenheid, toch?
Ondertussen draai ik op de kalender langzaam aan de laatste schoolweken om. Nog een klein eindje rennen, springen, vliegen, duiken, vallen opstaan en nog even doorgaan. We gaan niet blijven stistaan. Er liggen nog toetsenstapeltjes klaar. De vergaderkalender puilt pittig uit, maar dat hoort erbij. Ook hier is het samenwerken van belang. Alleen lukt het niet, je bent een team dat de groep verder wilt brengen en klaar stomen voor het volgende traject. Zo hoort dat. Je snapt natuurlijk wel dat ik al uitkijk naar de eindstreep.
Ondertussen groeien hier de tomaten de zomer tegemoet, doen de wortelplantjes hun uiterste best, zowel boven als ondergronds. De aardbeien floepen stilaan roodblozend tussen de groene blaadjes en de kruiden tieren weelderig in de bakken. Er hangt eindelijk wat lente tussenin en mijn ega geniet met volle teugen met haar groene vingers. Daar geniet ik dan weer van, als ze me trots uitnodigt om haar tuinarbeid te tonen. Daar drinken we dan samen een koffietje bij. Mét een koekje.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.
Ondertussen draai ik op de kalender langzaam aan de laatste schoolweken om. Nog een klein eindje rennen, springen, vliegen, duiken, vallen opstaan en nog even doorgaan. We gaan niet blijven stistaan. Er liggen nog toetsenstapeltjes klaar. De vergaderkalender puilt pittig uit, maar dat hoort erbij. Ook hier is het samenwerken van belang. Alleen lukt het niet, je bent een team dat de groep verder wilt brengen en klaar stomen voor het volgende traject. Zo hoort dat. Je snapt natuurlijk wel dat ik al uitkijk naar de eindstreep.
Ondertussen groeien hier de tomaten de zomer tegemoet, doen de wortelplantjes hun uiterste best, zowel boven als ondergronds. De aardbeien floepen stilaan roodblozend tussen de groene blaadjes en de kruiden tieren weelderig in de bakken. Er hangt eindelijk wat lente tussenin en mijn ega geniet met volle teugen met haar groene vingers. Daar geniet ik dan weer van, als ze me trots uitnodigt om haar tuinarbeid te tonen. Daar drinken we dan samen een koffietje bij. Mét een koekje.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.
RSS Feed
