Met een aantal dingen blijf ik wel eens achterophinken. Meestal is dat op het vlak van digitale snuisterijen. De laatste snufjes uitproberen of toestellen linken met elkaar, of de tv verbinden met de tablet en ga maar verder. Het is voor mij te vaak een stormloop van dingen, die ik precies uit handen moet geven en waar ik veel te weinig kaas van heb gegeten als er iets misgaat. Ik wil het ook graag weten waarom dat nu niet werkt. Blijkbaar moet je er niet té veel stil blijven staan, de uitleg komt vaak toch niet. Het enige wat je wilt, is dat het werkt zoals er beloofd wordt. Ik zag het natuurlijk al heel vaak bij mijn vijfdeklassers die op hun chroombook van de ene site naar het andere platform swipeten. Als ze er maar op geraakten, hun opdracht konden maken of het spelletje met elkaar konden spelen. Niet te geloven hoe vaardig zo’n tienjarige hiermee omspringt. Deze oude meester huppelt dus wat achterop. Maar afgelopen week heb ik toch de sprong gewaagd om mij aan te melden op facebook. De bedoeling is om evenementen in de kijker te zetten waaraan ik mag meewerken. De geboorte van een nieuw boek of om een concertje dat ergens te velde doorgaat extra aandacht te geven. Noem het gerust de digitale pr-bron of de bits en bites aanplakzuil. Ik heb niet de neiging om een foto te maken van mijn ontbijt of de kleur van mijn sokken van die dag. Ook niet of ik morgen wel of niet naar de markt zal gaan. Daar ga ik de wereld niet over informeren. Ik heb ook geen zin om dat van anderen te moeten lezen of horen. Al vermoed ik dat er zeker een emmertje bagger gaat verschijnen op mijn digitale dragers. Dat moet ik nog uitzoeken om grondig te verwijderen of liever nog, tegenhouden met een firewall, een vuurmuur. Mooi bedacht, dit woord.
Mijn eerste geposte boodschap was vrolijk en vakantiegericht. Een paar foto’s met mijn vrouw en hond aan het strand. Binnen de kortste keren kwam er al reactie met duim omhoog, hartje, applaus. Wie had gedacht dat ik hiermee al zou scoren. Maar blijkbaar is zo’n reactie één klein klikje verwijderd van wel of geen interesse. Verder komen de vriendschapsverzoeken binnengehuppeld, alsof de voordeur van je huis openstaat. Alsof ze bij jou aan tafel willen komen zitten, kopje koffie met koekje wensen, praatje willen slaan en dan weer weghuppelen voor het vervolg van hun dag. Je mag digitaal aanvaarden of niet. Maar er komen mensen met een vriendschapsverzoek die ik van haar nog pluim ken. Als ik hun gegevens open, besef ik waarom. Ze wonen ergens in de staat Oregon Amerika, of in het zuiden van Italië. Hoe geraken deze mensen zo snel aan mijn gegevens? Jawel, de wereld blijkt nog maar eens een dorp te zijn, waar mijn tafel binnen de kortste keren te klein gaat zijn om iedereen aan te laten zitten. Het woord vriend moet blijkbaar toch een keer opnieuw haar betekenis verdienen. Mijn échte, fysisch aanwezige vriendengroepje is behoorlijk klein. Maar net groot genoeg om met regelmaat aan onze tafel te genieten van een hapje, een tof gesprek, een gin-tonic of cognac. Face tot face. Volgens mij zijn dat vrienden.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.
Mijn eerste geposte boodschap was vrolijk en vakantiegericht. Een paar foto’s met mijn vrouw en hond aan het strand. Binnen de kortste keren kwam er al reactie met duim omhoog, hartje, applaus. Wie had gedacht dat ik hiermee al zou scoren. Maar blijkbaar is zo’n reactie één klein klikje verwijderd van wel of geen interesse. Verder komen de vriendschapsverzoeken binnengehuppeld, alsof de voordeur van je huis openstaat. Alsof ze bij jou aan tafel willen komen zitten, kopje koffie met koekje wensen, praatje willen slaan en dan weer weghuppelen voor het vervolg van hun dag. Je mag digitaal aanvaarden of niet. Maar er komen mensen met een vriendschapsverzoek die ik van haar nog pluim ken. Als ik hun gegevens open, besef ik waarom. Ze wonen ergens in de staat Oregon Amerika, of in het zuiden van Italië. Hoe geraken deze mensen zo snel aan mijn gegevens? Jawel, de wereld blijkt nog maar eens een dorp te zijn, waar mijn tafel binnen de kortste keren te klein gaat zijn om iedereen aan te laten zitten. Het woord vriend moet blijkbaar toch een keer opnieuw haar betekenis verdienen. Mijn échte, fysisch aanwezige vriendengroepje is behoorlijk klein. Maar net groot genoeg om met regelmaat aan onze tafel te genieten van een hapje, een tof gesprek, een gin-tonic of cognac. Face tot face. Volgens mij zijn dat vrienden.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.
RSS Feed
