Afgelopen week wandelde ik een tuincentrum binnen. Ik moest wat plantjes halen. ‘Doe maar hyacintjes,’ had mijn ega gezegd. ‘Die ruiken zo goed.’ Ze heeft gelijk. Met die geur haal je echt de lente in huis. Buiten is het op dit moment nog een beetje fris. Iets te fris eigenlijk voor mijn tere hyacintjes. Dus mogen ze in huis staan, hun best doen om te bloeien en zo hun lentegeur verspreiden. Ik moet zeggen, dat ik die natuurlijke geur heel wat beter vind, dan van die toestelletjes die je in een stopcontact moet steken om zo een kunstmatige dennengeur of lelietjes van dale-geur de kamer in te spritsen. Want dat doet dat ding om de zoveel minuten. Dat kan je ook nog een keertje zelf bepalen, om de hoeveel tijd je een bloemenwei in huis laat bloeien. Techniek staat voor niets. Ik hoor het mijn opa nog zeggen, toen hij lang geleden op een zondagmiddag van het toilet terugkwam. ‘Heel raar,’ begon hij, ‘het was precies of ik een drolletje rook tussen de dennengeur.’ De eerlijkheid gebaart mij wel te zeggen, dat mijn opa dat iets plastischer en met wat dialectwoorden ertussenin vertelde. Maar die gewaagde uitspraak durf ik niet in het openbaar verspreiden. Toen mijn kleine zus verbaasd vroeg, of er ook spuitbussen met den-en drollengeur tegelijkertijd bestond, proestte mijn opa het ook uit. Zo’n intelligente vraag had hij natuurlijk niet verwacht van mijn kleine pientere zus.
In het tuincentrum viel me op, dat ze hun uiterste best deden om je een lentegevoel te doen krijgen. De potgrond was in de reclame. Dat lag vooraan in de winkel met net daarachter de plantjes, die je het best in diezelfde potgrond kon laten bloeien. Zo rolde en lokte de winkelkar je dan verder tussen de bloempotjes, de kleine zaadzakjes, de kruidenpotjes en de reeds gesnoeide paastakken, eitjes en opgezette konijnen. Het leek wel alsof die huppelend uit de doos waren gesprongen en je met brede smile en konijnentanden toelachten. Dit was echt wel het lentegevoel in je schoot werpen. Bij het tuingerief en materiaal bedacht ik opeens dat de benaming van die dingen niet zo eenvoudig bleek te zijn. Dat moest een fijne woordenschatles worden voor mijn kinderen. Tja, ik blijf meester, zelfs in een tuincentrum. Koppel eens de actualiteit van lente en het komende tuinwerk aan een fijne taalles. Zo passeerden de spade, de schop, de gritsel, de hark en de snoeischaar de revue. Maar ken je bijvoorbeeld de greep, de raak, de rugspuit, spieker of schrepel? Ik niet. Maar pas op, je bent nooit te oud om bij te leren. Verder ontdekte ik de tientallen zakjes zaaigoed met de vertrouwde sla, veldsla, salie, andijvie, wortel en radijsjes. Zouden mijn kinderen dat nog kennen? Laat staan de smaak ervan weten? Zouden ze zeggen: ‘Dat smaakt naar bweuk, of gebruiken ze toch ‘peperachtig’?’ Ik voel het al aankomen. Na mijn theoretisch tuinles gaan mijn leerlingen vragen of ze een schooltuintje mogen aanleggen. Omzetten in de praktijk dus. Dat moet ik nog even overleggen en vooral kijken of ik ergens nog groene vingers heb liggen, in één of ander schuifje of zo.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.
In het tuincentrum viel me op, dat ze hun uiterste best deden om je een lentegevoel te doen krijgen. De potgrond was in de reclame. Dat lag vooraan in de winkel met net daarachter de plantjes, die je het best in diezelfde potgrond kon laten bloeien. Zo rolde en lokte de winkelkar je dan verder tussen de bloempotjes, de kleine zaadzakjes, de kruidenpotjes en de reeds gesnoeide paastakken, eitjes en opgezette konijnen. Het leek wel alsof die huppelend uit de doos waren gesprongen en je met brede smile en konijnentanden toelachten. Dit was echt wel het lentegevoel in je schoot werpen. Bij het tuingerief en materiaal bedacht ik opeens dat de benaming van die dingen niet zo eenvoudig bleek te zijn. Dat moest een fijne woordenschatles worden voor mijn kinderen. Tja, ik blijf meester, zelfs in een tuincentrum. Koppel eens de actualiteit van lente en het komende tuinwerk aan een fijne taalles. Zo passeerden de spade, de schop, de gritsel, de hark en de snoeischaar de revue. Maar ken je bijvoorbeeld de greep, de raak, de rugspuit, spieker of schrepel? Ik niet. Maar pas op, je bent nooit te oud om bij te leren. Verder ontdekte ik de tientallen zakjes zaaigoed met de vertrouwde sla, veldsla, salie, andijvie, wortel en radijsjes. Zouden mijn kinderen dat nog kennen? Laat staan de smaak ervan weten? Zouden ze zeggen: ‘Dat smaakt naar bweuk, of gebruiken ze toch ‘peperachtig’?’ Ik voel het al aankomen. Na mijn theoretisch tuinles gaan mijn leerlingen vragen of ze een schooltuintje mogen aanleggen. Omzetten in de praktijk dus. Dat moet ik nog even overleggen en vooral kijken of ik ergens nog groene vingers heb liggen, in één of ander schuifje of zo.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.
RSS Feed
