27 oktober 2021

Er hangt wat halloween in de lucht. Het is te zeggen: hier en daar een spinnenweb in de gang van de school. Even ter verduidelijking om de poetsvrouw niet voor het hoofd te stoten: het zijn nepwebben met nepspinnen. Verder staat er in een hoek een heks met grote ogen, die je doordringend aanstaren. De bezem staat klaar om je een pedagogische tik te verkopen of naar buiten te borstelen. Ook dit even ter verduidelijking: het is geen collegajuf, maar wel een opgezette pop met de nodige batterijen op haar rug om haar ogen rood te doen oplichten en de bezem heen en weer te laten zwaaien. Tegen het raam hangt een koppel plastieken skeletten en een uitgesneden pompoen met een klein nepkaarsje erin. Het overgewaaide feest vanuit Amerika heeft weer haar intrede gedaan in ons land. Nog steeds ben ik geen grote fan, om kinderen niet onnodig bang te maken. Maar met de nodige humor erbij wordt het wel grappig en aanvaardbaar voor iedereen. Ik ben nog een keertje in de pen gedoken om een griezelverhaal te schrijven voor de grote kinderen van de school. Mijn collegajuf neemt de jongere kinderen onder haar vertelhoede. Het blijft fascinerend om de honderden verhalen en filmpjes te ontdekken op ons wereldwijde web. Van absoluut grappig en hilarisch tot huiveringwekkend en er ‘bloody’ pittig over. Daartussenin heb ik gegrasduind naar originele inspiratie. Ik heb het gevonden en er mijn eigen verhaal van geknutseld. Alsof ik het zelf met mijn broer en zus heb meegemaakt. Jawel, toen het helemaal klaar was en ik het nog een keertje kritisch doorlas, moet ik eerlijk toegeven, dat ik toch onder het bed heb gekeken toen ik ging slapen, die avond. Je weet maar nooit. Het deed me denken aan het griezelverhaal dat een Canadeese verteller in het kasteel van Alden Biesen vertelde. Hij kreeg daar de zolder ter beschikking. Met het nodige sfeerlicht toverde hij de kamer om in een middeleeuws Schots kasteel, waar wel meer dan één spook of vermoorde landlord rondzweeft en spookt. Het schitterende van zijn vertelling was, dat ik ook daar heb omgekeken tijdens de vertelling. Of er toch niets stiekem verborgen zat achter de houten balken. Hoe je met een verhaal iemand kan meenemen, verwondert me nog steeds. In onze beeldcultuur met een massa aan beeld, film en foto en dat aan een razend tempo, is het verhaal zeker niet haar kracht verloren. Een gemotiveerd publiek dat wil luisteren en wil meegaan in jouw vertelling is een geschenk om mee aan de slag te gaan. Het is net die ruimte aan fantasie toelaten, zodat een verhaal opeens echt wordt tussen die twee oortjes. Iedereen is wel een keertje bang geweest in een donkere kelder met die muffe geur. Iedereen is wel eens in het bos eventjes de weg kwijtgeraakt. Iedereen heeft wel eens moeten zoeken naar papa of mama in de grote massa van het shoppende winkelpubliek. Precies zo’n gevoel weer opwekken tijdens je vertelling is de kunst. Gelukkig piept de humor om de hoek, om dat rillen en trillen te relativeren met een brede grijns of zelfs een schaterlach. Jawel, daar is het evenwicht weer en dat maakt het zo tof. O ja, ik moet mijn neptanden nog even lelijk maken en mijn zwart capeje nog ontstoffen. Dat belooft als ik in de spiegel ga kijken.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.