We zijn bijna halverwege de grote vakantie van de kinderen. Dan verschijnt er opeens een groot kasteel achter onze tuin, aan de overkant van de spoorweg. Is het feest? Het is net nationale feestdag geweest en daar hebben ze op en neer gesprongen bij het Jubelpark in Brussel, zag ik op tv. Maar de dag erna, bijna in onze achtertuin? Geen idee wat het is. De nieuwe winkel is al een aantal maanden open. Dat kan het niet zijn. Misschien dat ze al de vijfduizendste klant willen ontvangen met de nodige egards en die dan laten springen als cadeau? Dat zou kunnen. Al zie ik al met veel bombarie de oma van 86 jaar ontvangen worden. Ze mag haar karretje opzijzetten, haar looprekje ernaast en springen maar, oma. Nee, dat is het ook niet. Ik moet vandaag geen inkopen doen, dus ik heb er het raden naar. Tenzij natuurlijk mijn nieuwsgierigheid zo groot is, dat ik het ook kan gaan opzoeken op het internet, wat nu de reden is van dit luchtkasteel. Want dat is het eigenlijk wel, een opblaasbaar gebouw, waarin je naar hartenlust kan rondhossen. Leeftijd speelt geen rol, als je maar je schoenen uitdoet. Deze kastelen zijn niet bestand tegen harde zolen en metalen pinnetjes van schoenriemen. Al heeft mijn broeksriem er ook zo eentje. Nee, nee, ik ben niet van plan te gaan springen. Een klein momentje.. ik surf even om onze nieuwsgierigheid te bedwingen… Sorry, niet gevonden. Maar ik bedacht dit ideetje. Het is een feestje omdat de kleine van onze wielerheld Wout van Aerd is geboren. Dan mag een mens al een keertje een gaatje in de lucht springen, niet? Bewegen is leven, zou een mooi motto kunnen zijn.
Dat hebben mijn ega en ik de laatste dagen ook in de praktijk omgezet, dat bewegen. Het was niet zozeer de sportieve versie ervan, maar wel de beweging van trappen op en neer te gaan om de beenspieren te versterken. Verder nog de armspieroefening door met een rol verf heen en weer te bewegen tegen de plafonds en muren van slaapkamer, dressing, keuken en studeerkamer. De vierkante meters die we hebben geverfd waren behoorlijk en daarmee dan ook het verbruik van calorieën en bewegen is leven. Al kan ik ook de variatie bevestigen, dat bewegen ook beven is, na een ganse dag trappenlopen en verf uitrollen. Ik kreeg nog net, zittend, mijn arm omhoog om een kopje koffie te drinken en een boterham te smeren, maar veel meer activiteit hoefde ik niet te verwachten. Vooral de ochtend erna, was de bevestiging dat deze verf- en beweegactiviteit een pittige work-out benaderde. Ik moest terugdenken aan de eerste turnlessen in september die je weer moest ondergaan, na een zomervakantie van relatieve rust. Vooral als puber had de turnleerkracht een diabolisch genoegen om de jonge tieners het vuur aan de schenen te leggen met dat oorverdovend fluitje en de rondjes die je rond het sportterrein moest lopen. Rondjes lopen… wie verzon het toch maar. De goesting om van sporten mijn hobby te maken, smolt op dat moment als sneeuw voor de late zomerzon. Het is sindsdien nooit meer echt goed gekomen tussen mij en mister sport. Ik kan er wel een liedje over maken, geen probleem. Of een versje. Iets in de zin van: Lopen? Dat is voor mij helemaal naar de knopen.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.
Dat hebben mijn ega en ik de laatste dagen ook in de praktijk omgezet, dat bewegen. Het was niet zozeer de sportieve versie ervan, maar wel de beweging van trappen op en neer te gaan om de beenspieren te versterken. Verder nog de armspieroefening door met een rol verf heen en weer te bewegen tegen de plafonds en muren van slaapkamer, dressing, keuken en studeerkamer. De vierkante meters die we hebben geverfd waren behoorlijk en daarmee dan ook het verbruik van calorieën en bewegen is leven. Al kan ik ook de variatie bevestigen, dat bewegen ook beven is, na een ganse dag trappenlopen en verf uitrollen. Ik kreeg nog net, zittend, mijn arm omhoog om een kopje koffie te drinken en een boterham te smeren, maar veel meer activiteit hoefde ik niet te verwachten. Vooral de ochtend erna, was de bevestiging dat deze verf- en beweegactiviteit een pittige work-out benaderde. Ik moest terugdenken aan de eerste turnlessen in september die je weer moest ondergaan, na een zomervakantie van relatieve rust. Vooral als puber had de turnleerkracht een diabolisch genoegen om de jonge tieners het vuur aan de schenen te leggen met dat oorverdovend fluitje en de rondjes die je rond het sportterrein moest lopen. Rondjes lopen… wie verzon het toch maar. De goesting om van sporten mijn hobby te maken, smolt op dat moment als sneeuw voor de late zomerzon. Het is sindsdien nooit meer echt goed gekomen tussen mij en mister sport. Ik kan er wel een liedje over maken, geen probleem. Of een versje. Iets in de zin van: Lopen? Dat is voor mij helemaal naar de knopen.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.
RSS Feed
