De laatste vakantieweek voor de leerlingen, juffen en meesters is halfweg. Er moeten zeker al in de gangen van huizen boekentassen klaarstaan met naar gloednieuw ruikende pennenzakken, lege schriftjes, een map met twee ringen van één of andere favoriete zanger of tv-serie. De boterhammendoos zit er zeker ook bij, nog niet gevuld natuurlijk. Je zou niet willen dat de boterhammen vanzelf naar je toe gewandeld komen na een weekje boterhammendozenquarantaine. Amai, lang woord, tof voor het bordspel scrabbel en laat dat dan net drie maal woordwaarde zijn. Zo word je scrabble kampioen natuurlijk. Al twijfel ik of zelfverzonnen woorden ook mogen meedoen.
Mijn boekentas staat ook al klaar, onder mijn bureau, zonder boterhammendoos, maar met een drankfles voor verse thee van gember en citroen. Dat zal nodig zijn bij het lesgeven met een mondmasker op. Nog steeds verplicht, samen met de nodige handhygiëne en afstand tussen volwassenen. Jawel, we zijn er nog niet van af. Van mij mag het vaccin echt wel toekomen. Ik heb mijn mouw alvast opgestroopt.
Bij het opruimen van mijn bureaukast, wat een jaarlijks weerkerende activiteit is eind augustus, kwam ik nog een fijn boekje tegen over moderne kunst, maar dan voor kinderen uitgelegd. Als volwassenen dat proberen te doen aan elkaar, frons ik wel eens mijn wenkbrauwen omdat ik niet helemaal mee ben. Maar dit boekje komt mij helemaal tegemoet. Het is een wandeling doorheen het museum Z-33 in Hasselt, het museum voor actuele kunst, design en architectuur. Een hele mond en mand vol dus. Je kan van vleugel 19 naar vleugel 58 stappen, vliegen, zweven, kuieren zoals je zelf verkiest. Als jonge snaak ben ik wel eens in dezelfde buurt geweest voor de uitleen van lp’s. Van begijnhof naar uitleencentrum voor audiovisuele materialen tot modern kunstenhuis is een bijzonder traject. Maar als rode draad zie ik wel het sacrale, het verhevene, de verruiming van je geest en cultuur. Van gebedenboekje voor de begijntjes van toen, tot het boekje over moderne kunst dat ik nu in mijn handen heb. Jawel, ik heb ze allebei in huis.
Het verhaal van ‘wie bedacht de schaar’ vind ik wel heel tof bedacht. Je krijgt de vraag voorgeschoteld: wat kan je met een melkbak doen? Erop gaan zitten, erop staan, als trapladdertje gebruiken. Dat ligt voor de hand. Maar leg er een mooie rode doek op, hang het schuin tegen de muur met de melkflessen er nog in en zet er een mooie spot op. Dan wordt het opeens een kunstige melkbak. Dat kan je dan met heel veel spullen doen, zoals een koffiekan, vuilniszak, een oude schoen,.. Er gaat een wereld open als je zo durft te denken. Hé, mijn schooltas. Wat zou ik daar van kunnen maken? Hmm... wat dacht je van.. een minibibliotheek van mijn lievelingsboeken? Of een levende theaterbox of een leren zwembroek? Allez... ik er al mee vertrokken.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.
Mijn boekentas staat ook al klaar, onder mijn bureau, zonder boterhammendoos, maar met een drankfles voor verse thee van gember en citroen. Dat zal nodig zijn bij het lesgeven met een mondmasker op. Nog steeds verplicht, samen met de nodige handhygiëne en afstand tussen volwassenen. Jawel, we zijn er nog niet van af. Van mij mag het vaccin echt wel toekomen. Ik heb mijn mouw alvast opgestroopt.
Bij het opruimen van mijn bureaukast, wat een jaarlijks weerkerende activiteit is eind augustus, kwam ik nog een fijn boekje tegen over moderne kunst, maar dan voor kinderen uitgelegd. Als volwassenen dat proberen te doen aan elkaar, frons ik wel eens mijn wenkbrauwen omdat ik niet helemaal mee ben. Maar dit boekje komt mij helemaal tegemoet. Het is een wandeling doorheen het museum Z-33 in Hasselt, het museum voor actuele kunst, design en architectuur. Een hele mond en mand vol dus. Je kan van vleugel 19 naar vleugel 58 stappen, vliegen, zweven, kuieren zoals je zelf verkiest. Als jonge snaak ben ik wel eens in dezelfde buurt geweest voor de uitleen van lp’s. Van begijnhof naar uitleencentrum voor audiovisuele materialen tot modern kunstenhuis is een bijzonder traject. Maar als rode draad zie ik wel het sacrale, het verhevene, de verruiming van je geest en cultuur. Van gebedenboekje voor de begijntjes van toen, tot het boekje over moderne kunst dat ik nu in mijn handen heb. Jawel, ik heb ze allebei in huis.
Het verhaal van ‘wie bedacht de schaar’ vind ik wel heel tof bedacht. Je krijgt de vraag voorgeschoteld: wat kan je met een melkbak doen? Erop gaan zitten, erop staan, als trapladdertje gebruiken. Dat ligt voor de hand. Maar leg er een mooie rode doek op, hang het schuin tegen de muur met de melkflessen er nog in en zet er een mooie spot op. Dan wordt het opeens een kunstige melkbak. Dat kan je dan met heel veel spullen doen, zoals een koffiekan, vuilniszak, een oude schoen,.. Er gaat een wereld open als je zo durft te denken. Hé, mijn schooltas. Wat zou ik daar van kunnen maken? Hmm... wat dacht je van.. een minibibliotheek van mijn lievelingsboeken? Of een levende theaterbox of een leren zwembroek? Allez... ik er al mee vertrokken.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.
RSS Feed
