Een ei hoort bij een kip, een vogel, een schildpad of zelfs een krokodil. Je kan zo’n ei verwerken in een cake, koek, omelet of ochtenddrankje om onmiddellijk nuchter van te worden. Maar het ei dat ik pas kreeg, zat vast aan mijn linkerenkel. Tenminste, dat zei de huisdokter me, een beetje met een kwinkslag en de vraag wat ik had gedaan om dit ei op die vreemde plek te hebben. Ik kakelde erop los. Ik bedoel, ik legde hem uit dat ik mij mistrapt had op een betonnen plaat, zodat mijn voet omsloeg, even ‘krak’ en niet ‘tok’ zei, dat ik even duizelde, dat het zwart voor mijn ogen werd, toen hinkend naar mijn auto sukkelde en de pijn verbeet om terug naar huis te rijden. De dokter keek me aan, knikte en breide een einde aan dit avontuur: ‘Dan heb je hoogst waarschijnlijk je gewrichtsbanden gescheurd.’ ‘Vandaar dit ei,’ vulde ik aan. De dokter knikte weer. Voor alle zekerheid diende er een foto van gemaakt te worden. Geen voetenselfie, aan deze vorm van fitisjisme doe ik niet mee, maar wel een röntgenopname en een scan. Het flitste door mijn hoofd dat mijn voet een beetje zwanger was en dat er een klein kuikentje op komst was. Dat ei, weet je wel. Sommige mensen zitten echt wel met een ei, wanneer ze bij een specialist een opname moeten laten maken. Ze vrezen de ergste uitslag te moeten aanhoren, als hun vinger eventjes tussen de tandjes van het schoothondje heeft gezeten. Zo hypochonder ben ik niet. Hé, ik hou van moeilijke woorden deze keer.
De specialist maakte de nodige opnames en daar bleek het vermoeden van de huisarts waarheid: gescheurde gewrichtsbanden. Met deze uitslag mocht ik weer terug naar mijn huisarts. De verschillende verpakkingswijzen van mijn voet passeerden mijn revue. Zou het een gipsverband worden, een losse brace misschien of toch enkel stevig intapen van mijn voet? Het zou met de drie methodes zeker een paar weken een hobbelig parcours worden. Een gipsen voet zou mij het minst mobiel maken. Een brace zou vragen om krukken, denk ik. Het intapen zou nog de minste rompslomp met zich meebrengen. De dokter liet me binnen in het kabinet, bekeek de naaktfoto’s van mijn inwendige voet en stelde me voor om... in te tapen. Ik slaakte een zucht van verlichting. Als het op deze manier opgelost geraakt, ben ik een gelukkig man. Mobiel blijven, geen krukken en een wit voetje voor hebben. Dat viel reuze mee, dus. Met de nodige deskundigheid werd mijn voet in een mooie, meesterlijke hoek van 90 ° ingepakt, stevig, voldoende vast om mijn voet niet te laten omklinken, maar met de nodige ruimte om te stappen. Al krijgt dit stappen van mij een andere naam: strompelen, zich sukkelenterre voortbewegen. De eerste inpakbeurt zal vijf dagen duren. Dan mag ik het verband er vanaf peuteren, mijn voeten wassen en een douche nemen. Want mijn voet mag niet nat worden, heeft de dokter mij op het hart gedrukt. Anders heeft het verband geen zin. Dan een tweede inpaksessie die ook een vijftal dagen zal duren. Een derde keer zal nog volgen en dan is het wat afwachten. Dat doe ik dan maar. Ondertussen ga ik huppelend door het leven. Al zijn hier ook andere benamingen meer voor de hand, eh.. voor de voet liggend.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.
De specialist maakte de nodige opnames en daar bleek het vermoeden van de huisarts waarheid: gescheurde gewrichtsbanden. Met deze uitslag mocht ik weer terug naar mijn huisarts. De verschillende verpakkingswijzen van mijn voet passeerden mijn revue. Zou het een gipsverband worden, een losse brace misschien of toch enkel stevig intapen van mijn voet? Het zou met de drie methodes zeker een paar weken een hobbelig parcours worden. Een gipsen voet zou mij het minst mobiel maken. Een brace zou vragen om krukken, denk ik. Het intapen zou nog de minste rompslomp met zich meebrengen. De dokter liet me binnen in het kabinet, bekeek de naaktfoto’s van mijn inwendige voet en stelde me voor om... in te tapen. Ik slaakte een zucht van verlichting. Als het op deze manier opgelost geraakt, ben ik een gelukkig man. Mobiel blijven, geen krukken en een wit voetje voor hebben. Dat viel reuze mee, dus. Met de nodige deskundigheid werd mijn voet in een mooie, meesterlijke hoek van 90 ° ingepakt, stevig, voldoende vast om mijn voet niet te laten omklinken, maar met de nodige ruimte om te stappen. Al krijgt dit stappen van mij een andere naam: strompelen, zich sukkelenterre voortbewegen. De eerste inpakbeurt zal vijf dagen duren. Dan mag ik het verband er vanaf peuteren, mijn voeten wassen en een douche nemen. Want mijn voet mag niet nat worden, heeft de dokter mij op het hart gedrukt. Anders heeft het verband geen zin. Dan een tweede inpaksessie die ook een vijftal dagen zal duren. Een derde keer zal nog volgen en dan is het wat afwachten. Dat doe ik dan maar. Ondertussen ga ik huppelend door het leven. Al zijn hier ook andere benamingen meer voor de hand, eh.. voor de voet liggend.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.
RSS-feed
