Ik vermoed dat snaarinstrumenten echt wel mijn ding zijn. Niet alleen ben ik gefascineerd door gitaren in vooral haar akoestische verschijningsvorm. De elektrische varianten spreken mij niet zo aan. Misschien net door dat elektrische erbij. Ik beweer niet dat het geen artisanale geschiedenis heeft gekend. Het struggelen van uitvinders met dat eerste elektronische element, dat het trillen van snaren opving, dan omzette in een elektrisch signaal om vervolgens via een kabel naar een versterker door te sturen. Dat signaal moest dan weer terug omgezet worden in een versterkt geluidssignaal. Met het draaien aan een knop kon dat dan harder of stiller. Je hoefde niet extra te rammen op je snaren. Dat deed het elektronische deel wel voor jou. Het gaat me net een brug te ver. Ik weet er te weinig van en dat houdt me wat tegen om me te verdiepen in die materie. Ik blijf bij heerlijk geurend en trillend hout, dat met vingergetokkel klanken laat resoneren in een holle body. Al is mijn laatste gitaar toch een cross-over, zeg maar een tussenstap tussen een klassieke gitaar en het versterkte vriendje ervan. Maar ik zeg het nogmaals, veel verder wil ik niet echt gaan.
Naast de gitaar ben ik steeds geïnteresseerd geweest in het snaarinstrument: de harp. Ik hou het bescheiden met een Keltisch of Iers exemplaar. Dat heeft heel wat minder snaren op haar boog staan dan de pedaal gerelateerde harpen die je in symfonische orkesten hoort. Geen idee hoe het komt, maar het lijkt mij eerder een vrouwelijk gericht instrument. Want hoeveel mannelijke harpspelers ken ik die in zo’n orkest meespelen? Geen enkele. En u? Veel vrouwelijke harpspeelster ken ik ook niet, maar er staan er toch meer op mijn netvlies gebrand. Misschien komt dat ook wel, omdat zo’n harpspeelster er veelal uitziet als een adellijke dame die net naar het bal moet gaan. Met veel gefloesj en gewoesj en geglitter nog even op de harp tokkelen om daarna met de prins, die al vol ongeduld staat te trappelen, naar het royale bal te rijden. Ik heb echter geen galajurk in mijn kleerkast hangen, maar ik heb wel zo’n klein harpje aangeschaft. Veel meer snaren dan mijn gitaar, maar nog net haalbaar voor een beginnende harpist als hobbyist. Het moet de Ierse of Keltische muziek zijn, die mij heeft overgehaald om zo’n tweedehands instrument in huis te halen. Geen dure nieuwkoop dat na een paar maanden in de hoek staat stof te vergaren. Daarvoor is het instrument te edel, vind ik zo. Ik heb al een klein kerstdeuntje erop getokkeld. Met twee vingers en met een eenvoudige baslijn eronder. Niet moeilijk als het maar één noot hoeft te zijn. Kwestie van precies de snaar om het juiste moment te beroeren. Het klonk alvast behoorlijk Keltisch in mijn oren. Mijn hond hield zijn kop even scheef, net als vorige week bij het bekijken van het kerstdorpje hier in huis. Toen zweeg hij, maar deze keer klonk er iets melancholisch diep in zijn achterste keelklankkastje. Was het door mijn eerste probeersel van stuntelige gepluk aan de snaren? Of was het toch die overzeese klank met de gebruikelijke melancholie er doorheen verweven? Ik zal het nooit te weten komen, maar heb me voorgenomen om er tijd en werk in te steken. Alvast een voornemen vòòr het nieuwe jaar eraan komt. Misschien helpt dat wel, meer dan de vele voornemens die erna worden genomen. Je weet maar nooit.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.
Naast de gitaar ben ik steeds geïnteresseerd geweest in het snaarinstrument: de harp. Ik hou het bescheiden met een Keltisch of Iers exemplaar. Dat heeft heel wat minder snaren op haar boog staan dan de pedaal gerelateerde harpen die je in symfonische orkesten hoort. Geen idee hoe het komt, maar het lijkt mij eerder een vrouwelijk gericht instrument. Want hoeveel mannelijke harpspelers ken ik die in zo’n orkest meespelen? Geen enkele. En u? Veel vrouwelijke harpspeelster ken ik ook niet, maar er staan er toch meer op mijn netvlies gebrand. Misschien komt dat ook wel, omdat zo’n harpspeelster er veelal uitziet als een adellijke dame die net naar het bal moet gaan. Met veel gefloesj en gewoesj en geglitter nog even op de harp tokkelen om daarna met de prins, die al vol ongeduld staat te trappelen, naar het royale bal te rijden. Ik heb echter geen galajurk in mijn kleerkast hangen, maar ik heb wel zo’n klein harpje aangeschaft. Veel meer snaren dan mijn gitaar, maar nog net haalbaar voor een beginnende harpist als hobbyist. Het moet de Ierse of Keltische muziek zijn, die mij heeft overgehaald om zo’n tweedehands instrument in huis te halen. Geen dure nieuwkoop dat na een paar maanden in de hoek staat stof te vergaren. Daarvoor is het instrument te edel, vind ik zo. Ik heb al een klein kerstdeuntje erop getokkeld. Met twee vingers en met een eenvoudige baslijn eronder. Niet moeilijk als het maar één noot hoeft te zijn. Kwestie van precies de snaar om het juiste moment te beroeren. Het klonk alvast behoorlijk Keltisch in mijn oren. Mijn hond hield zijn kop even scheef, net als vorige week bij het bekijken van het kerstdorpje hier in huis. Toen zweeg hij, maar deze keer klonk er iets melancholisch diep in zijn achterste keelklankkastje. Was het door mijn eerste probeersel van stuntelige gepluk aan de snaren? Of was het toch die overzeese klank met de gebruikelijke melancholie er doorheen verweven? Ik zal het nooit te weten komen, maar heb me voorgenomen om er tijd en werk in te steken. Alvast een voornemen vòòr het nieuwe jaar eraan komt. Misschien helpt dat wel, meer dan de vele voornemens die erna worden genomen. Je weet maar nooit.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.
RSS Feed
