Een plantencentrum door wandelen op verschillende momenten van het jaar, dat is zoiets wat mijn ega en ik wel eens graag doen. De eerlijkheid gebied me wel te zeggen, dat mijn vrouw dat net iets toffer vindt dan ik. Maar dat heeft vooral te maken met de kleur van onze vingers. Die van haar zijn donkergroen, die van mij eerder lichtjes groen. Als mijn moeke vroeger zei: ‘Kom eens effe in de tuin kijken,’ dan wist je hoe laat het was. Je mocht er zeker gaan kijken, maar daar hing meestal ook een tuinklusje aan vast. Meestal snoeiwerk, iets verplanten, iets verplaatsen. Dat kijken was best, en mijn moeder had gelijk met te vragen om even mee te helpen. Je liep immers ook tijdens de zomer doorheen die tuin. Die was niet voor niets in orde en daar waren meerdere handen voor nodig. Mijn moeke overdreef echt niet, dat moet ik wel zeggen. Want vele handen maken het werk licht. Achteraf gezien is er langzaamaan van kleurloos toch lichtgroen beginnen groeien en bloeien. Mede dankzij mijn vrouw en een samen-uitstapje naar dat plantencentrum. Zo wandelde ik er onlangs eentje binnen. De lentegeur hing tussen de winkelrekken. Ik weet het niet zeker, maar ik beticht toch menig plantencentrumuitbater van het gebruiken van geheime spuitbussen. Dat moeten er minstens vier zijn, voor elk seizoen één grote bus. De lentegeur met lelietjes van Daele en vers gemaaid gras er tussendoor gehusseld. De zomergeur is er eentje van zoete honing en opgewarmd hooi, dat net is binnen gehaald van het veld. De herfst heeft iets van ritselende bladeren, iets van paddenstoelen ertussen met een toets van zoet rood fruit. De winter geurt dan weer naar warme chocolademelk, warme wafels met daarbij een vleugje hars van kerstdennen. Elk seizoen heeft zo haar spuitbusgeheim om klanten te overtuigen, om vooral de broodnodige inkopen te doen voor huis, tuin en tuinkamer. Er ligt genoeg om je winkelkar te vullen, om tevreden en voldaan in te laden en thuis alles weer de juiste seizoensplek te geven. Hier staan ondertussen de kleine narcissen, de bloembollen en een aantal nieuwe vensterbankvazen te geuren, te kleuren en te pronken voor de nieuwe lente die in aantocht is.
Maar dé lentegeur die mij behoorlijk tegemoetkwam bij het winkelen, was die van jonge konijntjes en kleine kuikentjes. Jawel, de huppelende en scharrelende jonge beestjes, die de lente mee aankondigden. De kinderen vonden het schitterend. De oogjes werden groter en keken bedelend in de richting van een wanhopige papa, die deed alsof er toevallig plots iets mis was met de winkelkar en een mama die hoofdschuddend ‘Nee, nee,’ gebaarde. Niet weer een konijn dat na een paar maanden een Vlaamse reus bleek te zijn. Ook niet weer een lief geel kuikentje, dat na een paar maanden een forse kakelende witte kip bleek te zijn. Iedereen heeft voldoende nachtrust nodig en de vrije tijd is te schaars, om daar bovenop nog te moeten zorgen voor konijnen en kippen. Het werden dus tranen met tuiten in het tuincentrum. Maar de lekkere lekstokken aan de kassa maakten alles weer goed. Ook de meester heeft zijn doosje anijsbonbons meegenomen. Hoe iets kleins een mens zo gelukkig kan maken.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.
Maar dé lentegeur die mij behoorlijk tegemoetkwam bij het winkelen, was die van jonge konijntjes en kleine kuikentjes. Jawel, de huppelende en scharrelende jonge beestjes, die de lente mee aankondigden. De kinderen vonden het schitterend. De oogjes werden groter en keken bedelend in de richting van een wanhopige papa, die deed alsof er toevallig plots iets mis was met de winkelkar en een mama die hoofdschuddend ‘Nee, nee,’ gebaarde. Niet weer een konijn dat na een paar maanden een Vlaamse reus bleek te zijn. Ook niet weer een lief geel kuikentje, dat na een paar maanden een forse kakelende witte kip bleek te zijn. Iedereen heeft voldoende nachtrust nodig en de vrije tijd is te schaars, om daar bovenop nog te moeten zorgen voor konijnen en kippen. Het werden dus tranen met tuiten in het tuincentrum. Maar de lekkere lekstokken aan de kassa maakten alles weer goed. Ook de meester heeft zijn doosje anijsbonbons meegenomen. Hoe iets kleins een mens zo gelukkig kan maken.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.
RSS Feed
