21 september 202

Zo af en toe moet je eens even aan de overkant kijken. Ik bedoel, er staat een musical in de steigers en als een collega ondertussen al zijn voorstelling klaar heeft op de planken, dan moet je gaan kijken. Het steekt een hart onder de riem van diegene die zijn hart en ziel in het creatieve proces heeft gestoken. En je kan er iets van opsteken. Ook al zal je er niets uit lenen of gebruiken, het doet steeds iets met je. Een voorstelling komt binnen, ik verzeker het je. Dat kan het verhaal zijn, de interpretatie van de schrijver, de performance van de speler en in het geval van een musical de muziek natuurlijk. Zo zat ik dus, samen met mijn moeke in onze eigenste cultuurtempel. Eerst en vooral hoedje af, dat er voor eigen talent een podium wordt aangeboden. Er wordt wel eens meewarig gedaan over het genre, musical. Maar als ik je vertel dat men precies hetzelfde heeft gedacht over filmmuziek, dan weet je natuurlijk wel beter. Als je naar een film zou kijken en je zou alle muziek eruit halen, dan voel je het meteen. Er mist iets, het voelt ongemakkelijk, leeg. Precies de muziek kan een film opheffen en je in een stroomversnelling van emoties brengen. Beeld en geluid komen samen en maken dat je een bijzondere beleving krijgt in een zwarte box. Stel je de scène van Jaws maar eens voor zonder muziek. Je ziet een vin heen en weer in het water gaan. Dan komt een grote kop tevoorschijn met tanden en die proberen te happen. Ik zeg niet dat het je weinig raakt, maar met de muziek erbij wordt het een heel ander verhaal. De vin gaat heen en weer rond de boot. De violen op de achtergrond pompen de adrenaline in je bloed rond. Je voelt het gevaar in de basnoten dichterbij komen. En met de schallende trompetten in je oren, duikt het monster plots op vlak bij de boot. Je gaat onherroepelijk naar achter in je zetel. En niet alleen omdat het beest zoveel tanden heeft, maar ook omdat de muziek je naar achteren heeft geblazen. Dat had ik dus ook bij het zien van de musical. Niet de horror van het witte monster, maar wel de opgebouwde sfeer van de beginjaren van de vorige eeuw. Het glimmende decadente van een grootwarenhuis in de jaren dertig. Charleston, swing en jive ondersteunden het op ware feiten gebaseerde verhaal dat in deze musical verwerkt was. De ene keer waande je in een rokerig en pluchen etablissement, de andere keer in een theehuisje en nog wat later op een terrasje naast de Maas. De muziek flaneerde overvloedig. Een mens heeft oren te kort om alles te kunnen horen. In die paar uren van vlot entertainment bedacht ik de gigantische urenberg van repetities, van uitproberen en bijschaven. Van schrijf en herschrijfwerk, lichtplannen en decor tot het stomen van de oude kostuums en de perfecte timing proberen te krijgen tussen theater en zingen. Het moet een gigantische inspanning zijn geweest, als je dit allemaal te zien krijgt. Hoedje af en respect. Ik kreeg het even warm toen ik dacht aan mijn eigen voorstelling. Er is nog een pittige brok werk aan, maar tijd brengt raad én daad. Gelukkig maar.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.