Toen onlangs een goede vriend van mij verjaarde, hij is ook van het gezegende jaar 1964, wilde ik hem een origineel cadeautje geven. En wat is er toffer dan uit je eigen stad een mandje met streekproducten aan te schaffen. Dat zat helemaal vol met lekkers uit onze eigenste buurt. Ik maak niet te veel reclame, maar siroop zat erin, appelsap uit de boomgaarden rondom Alden Biesen, een lekkere dikke likstok, honing, confituur, een streekgebrouwen blond biertje en nog meer heerlijks om van te genieten. Ondertussen is die verjaardag al een maand geleden en ik vermoed dat er op zijn Tongerse boterham onze siroop dik uitgesmeerd heeft gezeten. Dat mag gerust met een stukje kaas uit Frankrijk geweest zijn. Zelfs met een dikke schijf saucisse uit de Ardennen zal die boterham opperbest hebben gesmaakt. Ik heb mijn vriend nog niet terug gezien of gehoord, maar dat zal binnenkort zeker gebeuren. Hij gaf aan dat hij voor de bloesemtocht rondom het kasteel alvast een rode cirkel in zijn agenda had getrokken. Dan zal blijken of dat mandje haar best heeft gedaan. Ik twijfel niet.
Ik heb geen idee of er in Tongeren ook zo’n streekmandje te verkrijgen is. Misschien dat ons pakje voor hem één of andere hint kan zijn, ik ben benieuwd. Wie weet liggen in dat mandje Romeinse karamellen of Ambiorix snorbrillantine. Schoenen zijn er zeker en vast te verkrijgen, maar ik twijfel of ze die in het toeristisch mandje leggen. Een flesje wijwater uit de basiliek zou best kunnen of een middeleeuwse Moerenpoortse chocoladen munt. Ik gooi maar wat op. Ik ben er een paar jaar naar school geweest en heb zo een beetje Tongerse geschiedenis opgedaan. Als je een geschiedenis hebt, waarmee je kan uitpakken als oudste stad van ons land, dan moet er zeker een mandje gevuld kunnen worden, niet?
Van streekproducten gesproken. Mijn ega en ik zaten er onlangs mee aan tafel voor een onderhoudend gesprek. Jawel, hij noemt zichzelf graag het streekproduct van hier, onze Jos Roofthooft. Met de nodige humor, zelfrelativering en zijn cola-zero legde hij uit, hoe zijn afscheidsconcert in elkaar gaat steken. Hij was net zijn kostuum gaan afhalen in een Bilzense boetiek. Jawel, ons podiumbeest shopt in eigen streek. ‘Ge moet eens aan dat stofke voelen,’ lachte hij, terwijl hij de ritsluiting opentrok van de beschermhoes. Ik gaf hem gelijk, het voelde aan, precies zoals hij zich zou gaan voelen op het podium: als een blinkende artiest. Als je meer dan zestig jaar de mensen hebt geëntertaind met grappen, met eigen liedjes, met covers, met een open hart voor het goede doel en nog zoveel meer, dan
mag je best trots zijn. Hij verzekerde me, zolang zijn gezondheid het hem toelaat, dat hij hier en daar nog een speechke zal geven. Hier en daar brengt hij nog een bezoekje met een mopje dat ergens in zijn mouw verstopt zit. Het zit hem in het bloed en dat kruipt zelfs waar het niet gaan kan. Bij deze wens ik hem nog vele gezonde jaren toe. Hij zal het me niet kwalijk nemen als ik binnen een jaar of veertig voor hem een steentje op zijn steentje zal leggen met het opschrift: ‘Hier ligt onze Jos, ons eigenste streekproduct. Nu schiet hij hier weer wortel, het is hem nog maar eens gelukt.’
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.
Ik heb geen idee of er in Tongeren ook zo’n streekmandje te verkrijgen is. Misschien dat ons pakje voor hem één of andere hint kan zijn, ik ben benieuwd. Wie weet liggen in dat mandje Romeinse karamellen of Ambiorix snorbrillantine. Schoenen zijn er zeker en vast te verkrijgen, maar ik twijfel of ze die in het toeristisch mandje leggen. Een flesje wijwater uit de basiliek zou best kunnen of een middeleeuwse Moerenpoortse chocoladen munt. Ik gooi maar wat op. Ik ben er een paar jaar naar school geweest en heb zo een beetje Tongerse geschiedenis opgedaan. Als je een geschiedenis hebt, waarmee je kan uitpakken als oudste stad van ons land, dan moet er zeker een mandje gevuld kunnen worden, niet?
Van streekproducten gesproken. Mijn ega en ik zaten er onlangs mee aan tafel voor een onderhoudend gesprek. Jawel, hij noemt zichzelf graag het streekproduct van hier, onze Jos Roofthooft. Met de nodige humor, zelfrelativering en zijn cola-zero legde hij uit, hoe zijn afscheidsconcert in elkaar gaat steken. Hij was net zijn kostuum gaan afhalen in een Bilzense boetiek. Jawel, ons podiumbeest shopt in eigen streek. ‘Ge moet eens aan dat stofke voelen,’ lachte hij, terwijl hij de ritsluiting opentrok van de beschermhoes. Ik gaf hem gelijk, het voelde aan, precies zoals hij zich zou gaan voelen op het podium: als een blinkende artiest. Als je meer dan zestig jaar de mensen hebt geëntertaind met grappen, met eigen liedjes, met covers, met een open hart voor het goede doel en nog zoveel meer, dan
mag je best trots zijn. Hij verzekerde me, zolang zijn gezondheid het hem toelaat, dat hij hier en daar nog een speechke zal geven. Hier en daar brengt hij nog een bezoekje met een mopje dat ergens in zijn mouw verstopt zit. Het zit hem in het bloed en dat kruipt zelfs waar het niet gaan kan. Bij deze wens ik hem nog vele gezonde jaren toe. Hij zal het me niet kwalijk nemen als ik binnen een jaar of veertig voor hem een steentje op zijn steentje zal leggen met het opschrift: ‘Hier ligt onze Jos, ons eigenste streekproduct. Nu schiet hij hier weer wortel, het is hem nog maar eens gelukt.’
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.
RSS Feed
