Ons afgelopen zin in zang-project was een schot in de roos. Meer dan 300 mensen waren op bezoek geweest in de Kimpel en hebben uit volle borst meegezongen en genoten van de theaterstukjes. Het podium rook als vanouds nog steeds naar theaterplanken. Een vertrouwde geur die al jaren in mijn geheugen zit. Van zelf een keertje een liedje zingen, tot met de kinderen van de school een musical brengen. Die geur blijft er onlosmakelijk aan vast hangen. Dat vind ik prima. We zijn onvoorstelbaar gericht op ons zien als belangrijkste zintuig. Horen volgt volgens mij dan op de voet met daarna voelen, proeven en ruiken, maar niet absoluut in deze volgorde. Het ruiken valt vooral op, denk ik, wanneer het wegvalt. Wanneer je verkouden bent, of wanneer één of andere ziekte het geurzintuig lamlegt. Dan merk je dat soep eten opeens een vreemd smaakje krijgt, of net veel minder. Of dat een streepje beleg, net over de houdbaarheidsdatum opeens niet meer zo slecht ruikt, maar o jee als je proeft.
In mijn vertelling bij kinderen heb ik het over de zolder van mijn grootouders. Ik noem het de schatkamer, omdat er spullen lagen, die oud en stoffig in een koffer verzameld zaten, maar waar ik heel veel plezier van had. Vooral de oude boeken vond ik schitterend. En jawel, die roken ook naar… eh… oude boeken. De ene noemt dat schimmelgeur, de andere geur van oude inkt, nog een ander denkt dat er paddenstoelen tussen groeien. Maar ik rook de geur van avontuur, de geur van reizen in je hoofd, van meegenomen worden door de wonderlijke wereld van woorden en zinnen, van verhalen van stilaan vergeten schrijvers. Maar vooral het boekje van mijn overgrootvader, die zijn zelfverzonnen verhaal had neergepend na zijn dagtaak, was meer dan een schat waard. Dit was het bewijs waar veel mensen naar vragen, vanwaar de zin van het schrijven is begonnen. Zat het al ergens in de familie? Was het erfelijk of zo? Dan kan ik met dit boekje even zwaaien, de geur van familiaal erfgoed verspreiden en bevestigen met een ‘ja, ik denk het wel.’ Dat lag dus ook ergens op die zolder, in die koffer.
De eerlijkheid gebiedt me wel te vertellen, dat de zolder eigenlijk verboden domein was. De houten vloer was niet meer van de beste kwaliteit, het stofte er behoorlijk en er bleef heel wat aan je schoenen hangen, als je weer terugkwam. Op die zolder werd niet gedweild of gepoetst. Het was écht een zolder. Tegenwoordig wordt die ruimte mee benut in het woongedeelte. Te begrijpen natuurlijk, want wie wil er graag verloren ruimtes is zijn huis. Het kost stukken van mensen om het te bouwen, laat staan, om het dan niet te benutten. Als mijn broer en ik dan stiekem wilden gaan kijken, mocht je er van uit gaan, dat de gekruiste armen van mijn oma boekdelen sprak. ‘En waar gaan we naartoe?’ ‘Naar de schatkamer, bomma,’ was het proberen waard. Maar nee, het lukte niet. ‘Ga maar buiten spelen. Het is schoon weer,’ was het antwoord. We dropen af, naar buiten, maar gelukkig bleek ook de buitenwereld bij mijn grootouders een schat aan geuren en kleuren te bevatten. Van konijnenstal tot kersenboom en het hele gamma geuren er tussenin. Heerlijke nostalgie dus.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.
In mijn vertelling bij kinderen heb ik het over de zolder van mijn grootouders. Ik noem het de schatkamer, omdat er spullen lagen, die oud en stoffig in een koffer verzameld zaten, maar waar ik heel veel plezier van had. Vooral de oude boeken vond ik schitterend. En jawel, die roken ook naar… eh… oude boeken. De ene noemt dat schimmelgeur, de andere geur van oude inkt, nog een ander denkt dat er paddenstoelen tussen groeien. Maar ik rook de geur van avontuur, de geur van reizen in je hoofd, van meegenomen worden door de wonderlijke wereld van woorden en zinnen, van verhalen van stilaan vergeten schrijvers. Maar vooral het boekje van mijn overgrootvader, die zijn zelfverzonnen verhaal had neergepend na zijn dagtaak, was meer dan een schat waard. Dit was het bewijs waar veel mensen naar vragen, vanwaar de zin van het schrijven is begonnen. Zat het al ergens in de familie? Was het erfelijk of zo? Dan kan ik met dit boekje even zwaaien, de geur van familiaal erfgoed verspreiden en bevestigen met een ‘ja, ik denk het wel.’ Dat lag dus ook ergens op die zolder, in die koffer.
De eerlijkheid gebiedt me wel te vertellen, dat de zolder eigenlijk verboden domein was. De houten vloer was niet meer van de beste kwaliteit, het stofte er behoorlijk en er bleef heel wat aan je schoenen hangen, als je weer terugkwam. Op die zolder werd niet gedweild of gepoetst. Het was écht een zolder. Tegenwoordig wordt die ruimte mee benut in het woongedeelte. Te begrijpen natuurlijk, want wie wil er graag verloren ruimtes is zijn huis. Het kost stukken van mensen om het te bouwen, laat staan, om het dan niet te benutten. Als mijn broer en ik dan stiekem wilden gaan kijken, mocht je er van uit gaan, dat de gekruiste armen van mijn oma boekdelen sprak. ‘En waar gaan we naartoe?’ ‘Naar de schatkamer, bomma,’ was het proberen waard. Maar nee, het lukte niet. ‘Ga maar buiten spelen. Het is schoon weer,’ was het antwoord. We dropen af, naar buiten, maar gelukkig bleek ook de buitenwereld bij mijn grootouders een schat aan geuren en kleuren te bevatten. Van konijnenstal tot kersenboom en het hele gamma geuren er tussenin. Heerlijke nostalgie dus.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.
RSS Feed
