20 december 2023

De late herfst en zo de aankondiging van de naderende winter waait wild om zich heen. De virussen zweven welig en gezwind tussen de mensen. Eén voor één vallen er mensen ziek, hoesten en proesten zakdoeken vol. Of erger nog: geveld worden door de griep en zo niet meer kunnen opstaan van de spierpijn, rillingen en ijlende koortsnachten. Het overkomt de meesten van ons wel een keer. Ikzelf heb een paar weken de keelontsteking nog eens mogen verwelkomen. Het is een jaarlijks terugkerende, niet zo welkome gast. En laat ik mijn stem nu toch nodig hebben in de klas, bij een optreden, een vertelling of een zangstonde. Maar de ontsteking slaat ongenadig toe en houdt geen rekening met al mijn geplande activiteiten in de agenda. Na al die jaren van weerkerend ongemak, probeer ik zeker een paar dagen extra rust in te bouwen. Goed uitslapen en rustig en kalmpjes aan doen. Het helpt echt wel. De stress afgooien en ontladen bij een tof filmpje of documentaire. Een boek ligt meestal in de buurt en een borreltje mag ook een keertje ingeschonken worden. Ik geef het geheel maar als tip mee, omdat ik om me heen verschillende mensen zie bezwijken onder virussen en bacteriën en bacillen. De stem wordt heser, de huidskleur wat bleker, behalve dan onder de ogen. Daar verschijnen kleine zakjes, donkere walletjes en lijken zowat dieper te gaan liggen. Alsof ze de boodschap verspreiden: ‘ik hou nog effe vol, maar dat gaat niet meer zo lang duren.’ En jawel. Daar pingelt de boodschap in de whatsappgroep, dat er nog maar eens een collega uitgevallen is met griepsymptomen. Lap, daar heb je het. De vervangingsroosters komen tegen het infobord. Nieuwe namen verschijnen bij de noodzakelijke toezichten, ondersteuners worden nu klasopvangers. Vergaderingen worden noodzakelijkerwijs verschoven. Dit seizoen heeft een vette kluif aan organisatorisch handelen van onze leidinggevers. Het is een evenwichtsoefening die niet zo gemakkelijk is. Het wegvallen vraagt soepelheid, maar krijgt een pittige belasting erboven op voor de gezonde blijvers. Houden die het nog wel vol? Maar nee, ik klaag niet, ik ben nog bij de gelukkigen die, na de keelontsteking weer aan de slag is gegaan. Zo heb ik in mijn oude klas de kinderen met hun computers laten werken. De gemaakte filmpjes waren hilarisch om te zien. Een onderwater verhaal werd tot leven gebracht met stop-motion en stokpoppetjes. Er werd geknutseld en geschreven, gelachen en gelijmd, uitgeprobeerd, geschrapt en herbegonnen. De ene groep bracht al iets meer inspiratie en creativiteit dan de andere. Maar de resultaten mochten er wel zijn. Vooral het enthousiasme van de jonge cineasten en storybookschrijvers was mooi om te zien. Ja, u heeft het begrepen, de toekomst van onze Vlaamse cinema is verzekerd.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.