Ondertussen zijn we de laatste schoolmaand ingerold. Dit is traditioneel een maand van de laatste loodjes. Het laatste rapport komt eraan, de laatste lesweken, de laatste invulblaadjes, de laatste af te werken projectjes. Dus jawel, de laatste loodjes. Het vreemde jaar wordt ook nu op een vreemde manier afgerond. Er is nog steeds geen schoolreis die we mogen plannen. Tenzij we rond de vijver hier in Bilzen een picknick of zo gaan houden. Ik weet niet of de eenden daar heel blij mee gaan zijn. Misschien wel achteraf om de restjes die de kinderen hebben achtergelaten op te pikken. Maar als de hele bende een plekje gaat zoeken in het grasveldje, zou ik, mocht ik eendenmoeder zijn, letterlijk de biezen pakken en me erachter verstoppen. De proclamatie voor de zesdejaars zal ook deze keer digitaal doorgaan. Dat wil zeggen, met een livestream, een link voor de ouders en grootouders die willen meevolgen. Ondertussen zijn de meesten van hen dat al gewoon. Alleen blijft het voor de zesdeklassers toch een mager feestje op deze manier. Overstappen naar het middelbaar is en blijft toch een grote en hoge drempel, waar je best op een fijne manier moet kunnen overheen gaan.
Ondertussen mocht ik op een straatfeest in Hasselt zorgen voor de muzikale omlijsting. De organisator die ik al een heel aantal jaren ken, kreeg van de stad een waslijst aan voorschriften om de veiligheid te garanderen. Zo moest de straat in twee delen worden verdeeld. Ik mocht precies in het midden gaan zitten en mijn muziekboxen naar links en naar rechts richten. Er kon uitbundig gezwaaid worden van de ene naar de andere kant, maar het moest van achter je eigen bubbel en van achter het duidelijke gespannen lint. Auto’s mochten die avond niet passeren, maar fietsers en wandelaars wel. Die kregen op dit straatfeest een beetje een slalomparcours om veilig tussen de feesttafelbubbels te laveren. Tegenover mij stond een tafeltje waaraan een paar oude dametjes uit de naburige serviceflats zaten. Met veel plezier zong ik voor hen ‘Daarbij die molen,’ en ‘Zie de boerinnekes’. Will Tura passerde ook de revue en met de brede glimlach gingen de handjes in de lucht bij ‘Het Heukske’. Toen ik in de pauze even een praatje met hen ging maken, bleek ook hier hoe groot de honger was naar dat samen-gevoel. Eindelijk een keertje buiten met de buurtbewoners. Eindelijk een keertje samen zingen. En als ze durfde, zei een oudje van 94 jaar, placeerde ze nog een dansje. Dat mocht best op Foxy Foxtrot zijn, grinnikte ze. Organisator Fred bracht in zijn straat mensen bij elkaar. Verschillende kleuren, verschillende leeftijden, bewoners van alleenstaande huizen, bewoners van het rusthuis, bewoners van de vzw voor gehandicaptenzorg. De broodjes waren heerlijk, het koele pintje super en de muziek het onzichtbare koordje tussen de straat links en rechts. Waar was dat feestje? Daar was dat feestje!
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.
Ondertussen mocht ik op een straatfeest in Hasselt zorgen voor de muzikale omlijsting. De organisator die ik al een heel aantal jaren ken, kreeg van de stad een waslijst aan voorschriften om de veiligheid te garanderen. Zo moest de straat in twee delen worden verdeeld. Ik mocht precies in het midden gaan zitten en mijn muziekboxen naar links en naar rechts richten. Er kon uitbundig gezwaaid worden van de ene naar de andere kant, maar het moest van achter je eigen bubbel en van achter het duidelijke gespannen lint. Auto’s mochten die avond niet passeren, maar fietsers en wandelaars wel. Die kregen op dit straatfeest een beetje een slalomparcours om veilig tussen de feesttafelbubbels te laveren. Tegenover mij stond een tafeltje waaraan een paar oude dametjes uit de naburige serviceflats zaten. Met veel plezier zong ik voor hen ‘Daarbij die molen,’ en ‘Zie de boerinnekes’. Will Tura passerde ook de revue en met de brede glimlach gingen de handjes in de lucht bij ‘Het Heukske’. Toen ik in de pauze even een praatje met hen ging maken, bleek ook hier hoe groot de honger was naar dat samen-gevoel. Eindelijk een keertje buiten met de buurtbewoners. Eindelijk een keertje samen zingen. En als ze durfde, zei een oudje van 94 jaar, placeerde ze nog een dansje. Dat mocht best op Foxy Foxtrot zijn, grinnikte ze. Organisator Fred bracht in zijn straat mensen bij elkaar. Verschillende kleuren, verschillende leeftijden, bewoners van alleenstaande huizen, bewoners van het rusthuis, bewoners van de vzw voor gehandicaptenzorg. De broodjes waren heerlijk, het koele pintje super en de muziek het onzichtbare koordje tussen de straat links en rechts. Waar was dat feestje? Daar was dat feestje!
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.
RSS-feed
