17 november 2021

​Ik heb ondertussen de warme mok met chocolademelk erbij gezet. Een klein moepke slagroom er bovenop geeft net dat tikkeltje meer, zeker na de buitenwandeling van daarnet. Die wandeling is geen goed voornemen van afgelopen nieuwjaar, maar wel van vorige maand. Mijn ega heeft het al eventjes over de, hoe zal ik het noemen, noodzakelijke beweging voor de werkende en stressgevulde mens. En deze dagboekschrijver wandelt al even over de tweede helft van zijn vijfde decennium. Dan begin je het wat te voelen, niet? Al denk ik dat er geen leeftijd staat op stress en ontstress. Het is een ingesteldheid die je jezelf moet opleggen. Ik snap heel goed dat er werkomstandigheden zijn, waar de stress als een stormram naar je toe dendert. Keer op keer, elke dag opnieuw. Om den brode, dat begrijp ik wel, maar gezond zou ik het niet noemen. Die rekening moet ik wel én enkel voor mezelf maken. Maar laat ik hier in huis een goede boekhoudster hebben, die me eventjes met de neus op de feiten heeft geduwd: ‘Jawel jongen, je wordt er niet jonger op. Dus trek die wandelschoenen maar eens aan en ga met me mee, een rondje vijveren.’ Dat hebben we dus gedaan, met z’n drieën. Onze hond mocht ook mee. Hij komt ondertussen ook al in de derde leeftijdscategorie, maar heeft nog steeds de energie van een jong veulen dat de lentewei heeft geroken. Nu er hier om de hoek een drukbezocht skatepark op zijn wandelparcours ligt, heeft hij met de nodige blaf- en grommeltoestand zijn ongenoegen geuit. Blijkbaar vindt hij het geratel van de wieltjes geen aangenaam geluid. Telkens als er een jonge snaak over de betonnen ramp rolde, klonk dat als een ramp in zijn oren. Met een strakgespannen leiband en blaffende boze hond, heb ik vlug een boogje omheen het skatepark gemaakt. Dat was de truc om mijn hond te ontstressen. Jawel, daar heeft hij ook wel eens last van. Een chocomelkje met slagroom zal hem niet onmiddellijk helpen. Ik heb hem wel onlangs heerlijk rustig zien zitten voor ons nieuw uitgestalde winterdorpje. Je kent het wel, op dit ogenblik ligt menig winkelrek al afgeladen vol met kerstspullen, waaronder de kleine pittoreske sneeuwhuisjes. In alle vormen en maten kan je ze terugvinden. Van kerkje tot bierbrouwerij, van sneeuwman bij de wasdraad tot een fiets met zijkar waarin een vrolijk meisje zit, met kerstmuts op. Met een schuifknopje kan je extra kiezen of je er ‘Jingle bells’ of ‘Long time ago in Bethlehem’ bij wilt horen. Maar gelukkig kan je het houden op enkel met gekleurde lichtjes. Net die lichtjes blijken fascinerend, of zeg ik beter hypnotiserend te werken voor onze viervoeter. Met zijn kop een beetje scheef, bekeek hij het winterse tafereel. Met een paar ingetogen blafjes keurde hij het allemaal goed. Volgens mij klonk er een beetje ‘White Christmas’ tussen door. Ik ben benieuwd.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.