16 maart 2022

Heeft u de laatste weken ook gekeken en nog een keertje gekeken naar al die mensen zonder mondmasker? Vond u het ook een behoorlijk vreemd gezicht, letterlijk dan? Opeens zaten er onder die ogen een neus en een mond en een kin. Opeens een geheel gezicht waar je naar keek. Ik moet eerlijk zeggen, dat ik het toch een beetje wennen vond. Na bijna twee jaar of is het toch meer dan al die dagen, dat er minder gezichtsbedekking aanwezig was? Als je me nu zou vragen hoe iemand uitziet, denk je dan aan een gezicht mét of eentje zonder mondmasker? Bij mij is het gelukkig zonder. Volgens mij hebben de hersenen dat beeld opgeslagen en hoort het mondmasker er niet bij. De jaren met het zien van een gezicht in volle glorie moeten een invloed hebben op dat beeld, vermoed ik. Hoe zou het dan zijn voor baby’tjes die wél zijn opgegroeid met een masker met daarboven twee ogen en een stroef haar, blonde lokken of blinkend vel daar nog bovenop. Dat beeld zou dan moeten verdwijnen en vervangen worden door een maskerloos bestaan. Ik denk onverrichter zake terug aan mijn kindertijd met de grote gemaskerde held Zorro. Een enkeling had door wie er verborgen zat onder dat zwarte masker. Het paard van Zorro natuurlijk. Die gebruikte zijn neus om zijn baasje te herkennen. Het kan ook zijn stem zijn, natuurlijk, dat het paard Tornado onmiskenbaar hielp. De dove helper van Zorro, Bernardo, die mee in het complot zat. Hij deed zich doofstom voor, maar legde zijn oor wel eens te luister om menig informatie op te doen voor zijn baas. Onafhankelijk van welk boek, aflevering of film, is de identiteit van de gemaskerde held steeds geheim gebleven. Behalve in het eerste boek ‘The curse of Capistrano’, daar wordt het geheim aan het einde van het verhaal onthuld. Waarschijnlijk had de schrijver nooit gedacht dat zijn bedenksel zo’n succes zou kennen. Het is natuurlijk een meesterlijke zet van de filmmaker, dat wij, jonge snaken, wel door hadden dat de sluwe vos Zorro, Don Diego de la Vaga was. Samen met de zwarte held kon je zo genieten van de stuntelige soldaten en de jaloerse gouverneur, die nooit konden achterhalen wie hen nu weer te slim af was. Of wie er wederom een grote letter Z sabelde in hun pas gestreken broek of hemd. Jawel, de kleermaker van het stadje deed gouden zaken met die gezette zetten van snoodaard Zorro.
Een modernere versie van die held werd Batman en verder the Phantom, een superheld in de Afrikaanse jungle. Batman is nooit zo mijn superheld geweest. Ik hield meer van Douche-man. Sorry, dit kon ik niet laten, het was een open deur intrappen.
We hebben hier vroeger ook wel onze eigen versie van superheld en boefje gespeeld. We hadden een setje dartsspullen gekregen voor kerst. We hadden er heel lang voor moeten zeuren, omdat moeke vond dat die pijltjes behoorlijk gevaarlijk konden zijn. Alsof mijn moeke het voorgevoel had, bleek het inderdaad waarheid. Mijn kleine broertje was de boef, ik de held met mijn onfeilbare wapen: de dartspijltjes. Ik hoor me nog roepen: ‘Ik gooi vlak voor je voeten, dan roep je Aaah! En dan val je om.’ Broertje ging er mee akkoord. Hij rende door de tuin, superheld Darts Feder of zo, wierp zijn pijltje en… zoef… raakte de boef in zijn buik. Het pijltje bleef bungelen en deze superheld troostte zijn broer met een stuk chocolade. Als hij maar niets zou zeggen tegen ons moeke. Maar bij het avondlijke badbezoek kwam alles natuurlijk uit. Geen superheld met pijltjes meer en iets vroeger dan anders naar bed. Tja, het overkomt zelfs de beste superheld.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.