Als er 52 weken zijn in een jaar, dan is dit dagboek het laatste van mijn zevende schrijfjaar ‘dagboek van de meester’. Als er 53 weken zijn, dan sluit ik pas de komende week af. Ik weet het niet zo zeker, omdat er hier en daar iets is verschoven. Maar laat ik dit dagboek de afronding zijn van mijn zevende jaar. Dat is wel schoon. Het computermapje met jaargang acht staat al opgelijst. Ruwweg moet een meester dan kunnen uitrekenen hoeveel dagboeken hij heeft gemaakt. Simpel 7 x 53 = 371 afleveringen. Jawel, dat is al een behoorlijke pil als je dit op papier zou afdrukken. Zoals waarschijnlijk wel elke schrijver, sporter, bouwer, uitvinder heeft, is de ene prestatie al iets beter dan de ander. Dat mag ook. Laat er een beetje verschil zijn. Maar mag ik zeggen, beste luisteraar, dat ik er zeker trots op ben, dat u trouw hebt afgestemd op, in de eerste plaats, deze radiozender. Al dan niet digitaal. En in de tweede plaats uw aanwezigheid op woensdagmiddag, ergens tussen de soep en de patatjes, om u iets te laten vertellen door deze meester. Het doet deugd om te weten, dat er in mijn grote klas, om het zo maar even te noemen, oren zijn van alle leeftijden. De ene met en de ander zonder hoorapparaat. Af en toe komt er een commentaartje, een opmerkingske en dat is goed. Mijn klas werkt mee. Schoon toch.
Wat op dit moment niet echt meewerkt is gezond het schooljaar af te ronden. Een keelontsteking heeft de meester gevloerd en hem een hese stem, met een beetje ‘grain’ gegeven. Bij het schrijven van het dagboek is dat niet hoorbaar, bij het inlezen waarschijnlijk wel. Ook dat nasale moet de ontsteking maar vergezellen. Mijn excuses alvast hiervoor. Ik drink sloten thee met honing, pluk uit de tuin muntblaadjes om te verzachten. Ik ben de bij meer dan dankbaar voor haar zoete honing. Verder ben ik mijn apotheker van wacht bijzonder dankbaar, dat ik nog net voor sluitingstijd mijn waslijstje heb mogen afgeven. Verdraaid ja, ik moest nog snel teruglopen naar de auto voor een mondmasker. Wie denkt daar nu nog aan. Ik was het al vergeten. Ook toen de dokter bij de visite als eerste vroeg: ‘Heb je nog een test gedaan?’ was het eerste wat in mij opkwam: Test, toets? Dat is pas voor maandag. Ach ja, die meedogenloze test. ‘Sorry, dokter,’ moest ik bekennen. ‘Helemaal niet meer aan gedacht.’ ‘Het is nog niet voorbij,’ was het wederwoord. Gelukkig hoorde ik niet bij die rij positieve testers en ga dat ook nog een tijdje zo proberen te houden.
Er hangen nog een oudercontact, een kinderfeest, een mdo en proclamatie in de lucht. Dat past absoluut niet bij een quarantaine. Maar als het moet, dan moet het. Niets aan te doen. Al is een keelontsteking ook niet de aangenaamste gezel om de week mee te starten. Ondertussen geniet ik van de lepel honing, de muntblaadjes en het opgediende middagmaal dat mijn ega mij met een bezorgde smile brengt. Ze legt haar koele hand weldoend op mijn warme voorhoofd en dan bedenk ik even: ‘Ach, ziek zijn heeft ook zo haar voordelen.’
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.
Wat op dit moment niet echt meewerkt is gezond het schooljaar af te ronden. Een keelontsteking heeft de meester gevloerd en hem een hese stem, met een beetje ‘grain’ gegeven. Bij het schrijven van het dagboek is dat niet hoorbaar, bij het inlezen waarschijnlijk wel. Ook dat nasale moet de ontsteking maar vergezellen. Mijn excuses alvast hiervoor. Ik drink sloten thee met honing, pluk uit de tuin muntblaadjes om te verzachten. Ik ben de bij meer dan dankbaar voor haar zoete honing. Verder ben ik mijn apotheker van wacht bijzonder dankbaar, dat ik nog net voor sluitingstijd mijn waslijstje heb mogen afgeven. Verdraaid ja, ik moest nog snel teruglopen naar de auto voor een mondmasker. Wie denkt daar nu nog aan. Ik was het al vergeten. Ook toen de dokter bij de visite als eerste vroeg: ‘Heb je nog een test gedaan?’ was het eerste wat in mij opkwam: Test, toets? Dat is pas voor maandag. Ach ja, die meedogenloze test. ‘Sorry, dokter,’ moest ik bekennen. ‘Helemaal niet meer aan gedacht.’ ‘Het is nog niet voorbij,’ was het wederwoord. Gelukkig hoorde ik niet bij die rij positieve testers en ga dat ook nog een tijdje zo proberen te houden.
Er hangen nog een oudercontact, een kinderfeest, een mdo en proclamatie in de lucht. Dat past absoluut niet bij een quarantaine. Maar als het moet, dan moet het. Niets aan te doen. Al is een keelontsteking ook niet de aangenaamste gezel om de week mee te starten. Ondertussen geniet ik van de lepel honing, de muntblaadjes en het opgediende middagmaal dat mijn ega mij met een bezorgde smile brengt. Ze legt haar koele hand weldoend op mijn warme voorhoofd en dan bedenk ik even: ‘Ach, ziek zijn heeft ook zo haar voordelen.’
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.
RSS Feed
