Vraag je je soms wel eens af of meningen altijd gedeeld moeten worden? Te pas en te onpas? En waar en op welke manier? Dat vraag ik me wel eens af, zeker wanneer er op tv één of ander nieuw praatprogramma wordt gelanceerd. Wat me dan vooral opvalt, is hoe moeilijk het is om een goed gesprek te leiden. Of nee, ik moet het andersom zeggen. Hoe moeilijk het is om een gesprek goed te leiden. Waar meningen worden geuit, waar vragen worden gesteld, die meer het peutergehalte halen, ik bedoel niet de leeftijd peuter, maar wel het onderste uit de kan proberen te halen, moet je wel oor hebben naar het antwoord. En vooral, een degelijk weerwoord in je mouw hebben zitten. Ofwel ben je een goede moderator, die je gasten met elkaar laat discussiëren, waar jij dan de tijd in het oog houdt, de gespreksspanning in de lucht meet en bijstuurt waar nodig. Ofwel ben je medespreker aan je eigen tafel, maar moet je kunnen verdragen dat je de wind ook van voor kan krijgen. Die keuze maken is volgens mij cruciaal. En vooral de voorbereiding onvoorstelbaar goed in de vingers hebben, om je praatprogramma tot een goed einde te leiden. Misschien nog meer, zo vorm te geven, dat de mensen goesting hebben om de volgende keer weer op jou af te stemmen. Het is niet iedereen gegeven. Ik weet niet of ik het zou kunnen. Ik heb ooit wel eens een gesprek geleid, waar verschillende partners het met elkaar helemaal eens zijn over een nieuw ingericht evenement. Dan is het niet moeilijk om je gesprek vlotjes te laten verlopen. Dan is het vooral de tijd in het oog houden, proberen evenwicht te zoeken in de spreekboog en hier en daar een tussenvraag stellen. Een beetje humor, dat mag er van mij wel in. Niet te veel, maar genoeg om even te ontspannen, te ontladen, zeg maar. Zelfs in een ernstige discussie mag dat gebeuren. Al kan humor soms wel eens neigen naar grumor met stekelig heen en weer naar elkaar te sneren. Dat is er dan weer over. Of dan heb je een ander soort praatprogramma.
Maar ik begon net met die meningen. Ik herinner me dat mijn vader wel eens zei: ‘Natuurlijk moogt ge uw eigen mening hebben. Maar ik hoef die niet altijd te weten.’ Op het moment dat hij dat zei, terwijl er zoveel op je lippen lag om te zeggen, was behoorlijk pittig. Je wilde je mening zeggen, vast ervan overtuigd dat je gelijk had, dat er geen argument tegen in te brengen was. Maar een wijze vader die dan zegt, dat een mening er mag zijn, maar dat het niet altijd nodig was om die te zeggen, maakte het duidelijk. Heeft het zin om te sabelen met je mening? Achteraf, ja natuurlijk pas achteraf, had ik door wat mijn vader mij duidelijk wilde maken. Denk eerst na, voordat je onnodige discussies uitlokt. Wat ben je er mee? Waar wil je naar toe? Ga je je doel wel bereiken? Is het niet beter om even te wachten? Komt er een ander moment waarop je mening er wél toe doet? En met al die vragen die ik me bedacht, kwam ik erachter dat mijn vader me beschermde voor later. Hij deed me nadenken, overwegen en dan pas reageren. Als dat niet slim is? Ik ben hem er nog steeds dankbaar voor. Zeker als er weer één of ander nieuwe mening naar voor stormt. Dan kijk ik even naar boven, steek mijn spreekwoordelijke duim op en mompel stilletjes: ‘Mercie pa.’
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.
Maar ik begon net met die meningen. Ik herinner me dat mijn vader wel eens zei: ‘Natuurlijk moogt ge uw eigen mening hebben. Maar ik hoef die niet altijd te weten.’ Op het moment dat hij dat zei, terwijl er zoveel op je lippen lag om te zeggen, was behoorlijk pittig. Je wilde je mening zeggen, vast ervan overtuigd dat je gelijk had, dat er geen argument tegen in te brengen was. Maar een wijze vader die dan zegt, dat een mening er mag zijn, maar dat het niet altijd nodig was om die te zeggen, maakte het duidelijk. Heeft het zin om te sabelen met je mening? Achteraf, ja natuurlijk pas achteraf, had ik door wat mijn vader mij duidelijk wilde maken. Denk eerst na, voordat je onnodige discussies uitlokt. Wat ben je er mee? Waar wil je naar toe? Ga je je doel wel bereiken? Is het niet beter om even te wachten? Komt er een ander moment waarop je mening er wél toe doet? En met al die vragen die ik me bedacht, kwam ik erachter dat mijn vader me beschermde voor later. Hij deed me nadenken, overwegen en dan pas reageren. Als dat niet slim is? Ik ben hem er nog steeds dankbaar voor. Zeker als er weer één of ander nieuwe mening naar voor stormt. Dan kijk ik even naar boven, steek mijn spreekwoordelijke duim op en mompel stilletjes: ‘Mercie pa.’
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.
RSS Feed
