Eindelijk, eindelijk mocht ik nog een keertje gaan vertellen, live en veilig in een school in het Brusselse. Dit moet toch meer dan een jaar geleden geweest zijn. In de afgelopen periode mocht ik een paar keer digitaal vertellen, maar dat vond ik een hele vreemde ervaring, omdat ik normaal heel dicht bij mijn publiek vertel en zing. In het digitale verhaal kon ik enkel tegen een klein schermpje vertellen. Het verschil tussen een lekker heen en weer wiebelend publiek en dat kleine statische schermpje kan niet groter zijn. Dat ding reageert absoluut niet, tenzij de batterij bijna leeg is, of wanneer er een berichtje binnen komt. Maar dat is het dan ook. Handig en technisch op afstand, dat dan weer wel, maar voor een lezing was het zo erg wennen. Maar daar kwam de levende lezing uit Brussel aan. Ik mocht een aantal jaren geleden al een keer gaan vertellen op diezelfde plek. Een warm hoofdstedelijk welkom en een ruime variatie aan cultuur en kinderen. Maar ik verzeker je, mijn beste luisteraar, kinderen blijven kinderen en reageren heel vaak gelijkaardig op dezelfde dingen. Een knuffel is een knuffel, bang zijn in het donker is bang zijn in het donker, een monster wegjagen blijft even spannend, samen zingen is samen zingen en ga zo maar verder. Geen kleur of godsdienst of cultuursausje maakt dit anders. Dat is juist het sterke en heerlijke feest van voorlezen en samen genieten van verhalen, poëzie en muziek.
Daar zaten ze dan, met z’n allen in hun eigen bubbel in de grote overdekte turnzaal, de ontsmettingsspuitbus en papieren rol naast mijn verteltafel. Een juf wreef nog een keertje extra met poetsdoek over de zitbanken en stoelen. Het geurde veilig en fris en virusvrij. Met een extra zendmicrofoontje voor gitaar en stem kan je de afstand fors verkleinen. In het verhaal blijf je zo de nodige nuances leggen, bij een fluisterzin mag je echt fluisteren en een roepzin komt pittig de kleine oortjes binnengerold. Ik bedacht tijdens het vertellen dat het wel vlot liep, al was het al zo lang geleden. Het is zo een beetje een ingeslopen routine. Meestal hou ik daar m’n hart voor vast. Van routine ga je te snel vastroesten. Dan wordt het een sleur dat er zo dik op ligt, dat je publiek het merkt. Geen haar op mijn hoofd dat hieraan mee wil doen. Het moet fris blijven. Je publiek moet aan het einde zeggen: ‘Hoezo is het nu al gedaan?’ of vraagt om een bisnummer. Pas op, dat gebeurt bij kinderen ook wel eens. Dan laat ik even het dak van de zaal gaan en dan mogen ze met de juf weer terug naar de klas. Wat wil ik dan graag even een minivliegje zijn en gaan kijken hoe en of de polonaise in de klas wordt voort gehost. Bij oudere kinderen komt er aan het eind meestal een stortvloed aan vragen. Of ik bezig ben met een nieuw boek, of ik er veel geld mee verdien, of ik echt in bed lig met knuffelberen, hoeveel ik weeg, hoe oud ik ben, of mijn hondje echt wel Vondel heet, hoelang het duurde voor mijn ega de grote walvis helemaal klaar had en ga zo maar verder. Elke vertelling wordt zo een avontuur, een klein leesfeest en daar mag deze meester zo maar aan mee knutselen. Snap je dat ik hier écht wel naar heb uitgekeken, om weer op pad te mogen gaan? Het smaakt zo zoet als een warme Brusselse wafel op een veilig terrasje met een cappuccino met échte slagroom erop.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.
Daar zaten ze dan, met z’n allen in hun eigen bubbel in de grote overdekte turnzaal, de ontsmettingsspuitbus en papieren rol naast mijn verteltafel. Een juf wreef nog een keertje extra met poetsdoek over de zitbanken en stoelen. Het geurde veilig en fris en virusvrij. Met een extra zendmicrofoontje voor gitaar en stem kan je de afstand fors verkleinen. In het verhaal blijf je zo de nodige nuances leggen, bij een fluisterzin mag je echt fluisteren en een roepzin komt pittig de kleine oortjes binnengerold. Ik bedacht tijdens het vertellen dat het wel vlot liep, al was het al zo lang geleden. Het is zo een beetje een ingeslopen routine. Meestal hou ik daar m’n hart voor vast. Van routine ga je te snel vastroesten. Dan wordt het een sleur dat er zo dik op ligt, dat je publiek het merkt. Geen haar op mijn hoofd dat hieraan mee wil doen. Het moet fris blijven. Je publiek moet aan het einde zeggen: ‘Hoezo is het nu al gedaan?’ of vraagt om een bisnummer. Pas op, dat gebeurt bij kinderen ook wel eens. Dan laat ik even het dak van de zaal gaan en dan mogen ze met de juf weer terug naar de klas. Wat wil ik dan graag even een minivliegje zijn en gaan kijken hoe en of de polonaise in de klas wordt voort gehost. Bij oudere kinderen komt er aan het eind meestal een stortvloed aan vragen. Of ik bezig ben met een nieuw boek, of ik er veel geld mee verdien, of ik echt in bed lig met knuffelberen, hoeveel ik weeg, hoe oud ik ben, of mijn hondje echt wel Vondel heet, hoelang het duurde voor mijn ega de grote walvis helemaal klaar had en ga zo maar verder. Elke vertelling wordt zo een avontuur, een klein leesfeest en daar mag deze meester zo maar aan mee knutselen. Snap je dat ik hier écht wel naar heb uitgekeken, om weer op pad te mogen gaan? Het smaakt zo zoet als een warme Brusselse wafel op een veilig terrasje met een cappuccino met échte slagroom erop.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.
RSS Feed
