11 oktober 2023

Ondertussen moet mijn moeke aangekomen zijn voor een paar dagen in Praag. Zelfs op haar leeftijd heeft ze nog veel zin om een city-trip te maken met haar oudste kleinzoon. Het voordeel is natuurlijk dat je deze helemaal zelf kan invullen, zeker als je niet gebonden bent aan één of ander reisbureau met geplande daguitstappen en restaurantjes. Voordeel is natuurlijk wel dat je het één en ander georganiseerd kan zien. Je stapt uit voor het museum of kerk, krijgt een plannetje in je handen geduwd en een tijdrooster. Van tien tot elf wandelen door de kerk en catacomben, van elf tot twaalf naar het stadspark, van twaalf tot één dineren in een restaurant met plaatselijke specialiteiten, van twee tot vijf museum van de stad, van vijf tot zes shoppen, van zes tot acht avondmaal met dessert en optreden van één of andere lokale band, van acht tot tien in de bar met mogelijkheid tot kienen. Jawel, dat succesding gaat mee de halve wereld rond. Om tien uur op de kamer, om half elf licht uit om de volgende ochtend weer fris en monter aan het ontbijt van zeven uur dertig te verschijnen voor weer een nieuwe, georganiseerde dag. Eerlijk gezegd? Daar houdt mijn moeke niet van. Liever op eigen houtje en met één of andere toffe gids in de hand op zoek gaan naar verborgen parels van een stad. Natuurlijk mogen daar de hoogtepunten van Praag in voorkomen. De Praagse burcht, het joods kerkhof, de astronomische klok en de Karlsbrug. Stuk voor stuk zijn het bezienswaardigheden die in je reisgeheugen een plekje mogen krijgen. Bij mij zitten ze er alvast in, zelfs meerdere keren stadsbezoek aan Praag, al is het ondertussen wel een heel aantal jaren geleden. Volgens mij gaat mijn moeder op zoek naar het standbeeld van Joannes Hus. Daar heeft ze meer connectie mee in haar levensloop, dan zeg maar het souvenirwinkeltje in de oude stad. Ik vermoed dat mijn neefje op de Karlsbrug de Moldou van Smetana op zal zetten op zijn tablet of telefoon. Het is de langste rivier van Tsjechië en stroomt statig door Praag. Smetana heeft dat in zijn muziekwerk prachtig weergegeven: van vlugge vioolnootjes om de stroomversnellingen weer te geven, tot het volkse dansen naast de rivier, tot het statig en majestueus stromen door een stad met haar rijke geschiedenis. Ik had er ooit even aan gedacht om toen, bijna dertig jaar geleden een appartementje te kopen in de stad, maar het is er jammer genoeg niet van gekomen. Geschiedenis leert me toch, dat het behoorlijk grillig en grimmig kan omslaan en dat je dan ver weg van je aankoop hoort, dat je de grens niet meer over mag, omdat er een boycot is van boze truckchauffeurs, of van een regering die opeens niet meer zo westersgezind blijkt te zijn. Weg met die kapitalisten met hun veroveringsdrang, scanderen ze in de straten en je appartement wordt ingepalmd door een boerenfamilie die het landrecht weer opeist. Nee, die zorgen heb ik mij ondertussen niet moeten maken. Ondertussen heb ik dan weer andere steden gezien met de nodige geschiedenis en cultuuraanbod. De zin om daar overal een appartement te gaan aankopen is toch niet komen bovendrijven. Laat me zeggen, dat ik hou van mijn eigen stad met eigen huisje met tuintje. O ja, en ondertussen ben ik benieuwd in welke nieuwe fusienaam dat gaat komen te liggen. U niet?
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.