11 januari 2023

Her en der duiken de jaarlijstjes weer op in de media, in magazines, op je tablet of smartphone. Wie heeft er de meeste doelpunten gemaakt in het afgelopen jaar? Wie was de meest succesvolle manager van het jaar? Wie heeft de meeste winst gemaakt met de nieuwste energiezuinige elektrische wagen? Wie stond er het langst op nummer 1 in de hitparade of wie had de meeste likes op instagram? Je kan het niet gek genoeg bedenken of er is een lijstje van samengesteld. En elk individu dat erop staat, is ooit ergens begonnen met de eerste kleine stapjes te zetten in die wereld waar ze zo goed in geworden zijn. De kleine Messi of Ronaldo moeten ooit een speelgoedballetje hebben gekregen. Het eerste trapje werd gemaakt en geen mens ter wereld zal toen gedacht hebben, dat ze multimiljonairs zouden worden met dat eerste trapje. De kleine Wout zal op zijn eerste driewieler misschien wel al races hebben gefietst, maar dan enkel rond de tafel in de woonkamer. De winnaar van de ronde van Herentals of zo. Maar niemand die toen vermoedde dat er veel meer in die kleine beenspiertjes zat, als je nu zijn palmares bekijkt. Ikzelf heb nooit de wereld van de muziek kunnen ontdekken, als er thuis geen gitaar stond en dat we stevig aangemoedigd werden om naar de muziekschool te gaan. Of de lp’s van onze pa beluisterden en zo de wereld van de jazzmuziek openging. Ik ben zelfs naar de klassieke balletschool gegaan, ooit eens. Jawel, ik grinnik nu even met u mee, beste luisteraar. Maar ik heb ergens lang geleden in maillot op het podium een optreden mogen geven. Mijn broer en ik waren eerder levend standbeeld op de hoek van het podium. Het dansen ging ons niet zo goed af, toch zeker niet in dit klassieke ballet. Maar we waanden ons daar wel de twee kleine stervende zwanen, die elkaar op het podium aan het lachen probeerden te maken. Ten strengste verboden natuurlijk en niet gepast, aldus een strenge ballet juf. Misschien daarom dat we niet mochten meehuppelen en pas-de-deuën en pliëen met de veel meer getalenteerde dansertjes. We maakten er een té grote bonte kermis van. Maar dat podium is toch wat blijven hangen, moet ik zeggen. We hebben het ten minste mogen proberen van ons moeke.
Zo zag ik bij een zondagmiddagwandeling, dat een papa uit de buurt zijn klein dochtertje op de fiets hielp. Hij hield haar bij de kraag vast terwijl het voorste wieltje nog driftig heen en weer wiebelde, op zoek naar de juiste balans. Met een verbeten gezichtje en met de handen stevig aan het stuur, probeerde de kleine meid de grote wereld in te fietsen. Ik wenste mijn buren nog een gelukkig nieuwjaar, bewonderde de geduldige papa en bedacht nog dit: Je moet ergens beginnen. De eerste stapjes of trapjes of lijntjes of kribbeltjes of bedenksels zijn vaak niet gemakkelijk, maar je hebt een begin gemaakt. Wie weet waar ze je naar toe brengen. Misschien wordt mijn mini-buurvrouw wel de nieuwste Lotte Kopecky of als ze nog véél groter wordt, de nieuwste basketbalvedette à la Ann Wauters. Toen ik de papa haar nog net hoorde aanmoedigen om vol te houden, wist ik het zeker: Het is hier begonnen.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.