1 november 2023

Heeft u dat ook, beste luisteraar, met de verandering naar het winteruur, dat de donkere dagen een deken over je heen leggen? Misschien voor de ene een warm deken, voor de andere een wat zwaarder. Het is de tijd waarin je je dierbaren gedenkt, die er niet meer zijn. Met het ouder worden, voel ik dat meer. Als je zelf de herfst van je leven bent binnengestapt, zie je, tegelijkertijd met de verkleuring van de natuur, dat ook je eigen kleur zich aanpast. Wat grijzer, wat wijzer beweren ze dan. Ietwat strammer, iets minder soepel, het geheugen dat af en toe te wensen overlaat, het gehoor dat minder van zich laat horen. Al heeft dat laatste met dit nadeel zeker haar voordeel. Ik heb het af en toe écht niet gehoord. Dus mijn deken voelt af en toe wat zwaarder aan, maar ik geniet zeker van haar warmte. De fijne gedachten aan mijn afwezige dierbaren probeer ik te koesteren. De wijsheid die mijn vader overbracht aan elk van ons, bijvoorbeeld. Zijn kritische blik op de wereld, het onvoorstelbare geduld en diplomatie die hij zelf had, probeer ik als rode draad mee te nemen in mijn eigen beslissingen. Mijn vader was daar keizerlijk in, ikzelf misschien wat meer troubadourlijk. Mijn op één na jongste broer die er ook niet meer is, neemt me mee in de dagen van mijn pubertijd hier in huis. Ik bij mijn studieboeken van de opleiding orthopedagogie, hij aan de andere kant van het bureau met zijn tekenblad en stiften. Er huisde creativiteit in dat kleine ventje, dat zag je toen al. De tekeningen werden woordjes, die woordjes werden af en toe verhaaltjes. De overstap naar liedjes was een kleine huppelsprong. Zo zong hij de pannen van het dak op allerlei gelegenheden, met verschillende muziekbandjes en koren. Ik heb nog wat geluidsopnames liggen en luister er geregeld naar. Vooral het vertellen in de liedjes lag hem wel. Omdat het op dit moment alles is wat er van hem zintuiglijk nog aanwezig is, namelijk het horen van zijn stem, blijf ik dat koesteren. Het is familiaal erfgoed, dat ik bijhoud en hoop door te geven aan mijn erfgenamen. Digitaal is er gelukkig veel mogelijk.
Zoals beloofd, hou ik u ook op de hoogte van onze musical. Als u dit hoort, beste luisteraar, zijn we uit de startblokken geschoten. De generale repetities zijn achter de rug, de première is een feit en de woensdag is de enige rustdag in de herfstvakantie van de jongeren die meespelen. Het enthousiasme dat ik zie, is één van die dingen die mijn herfstdeken warm maakt. Vol vuur, passie en goesting huppelt het ensemble op de planken. Ze zingen het ene vrolijke deuntje na het andere. Ze leven zich in, als vrolijke klas op bezoek in ons kasteel Alden Biesen, of als jonge bewoners en werkers op hetzelfde domein van tweehonderd jaar geleden. De muzikanten blazen, tokkelen en trommelen het geheel aan elkaar. De techniekers rollen de decorstukken af en aan. Het licht tovert de zaal om alsof je naar een zonovergoten of nachtelijk tafereel kijkt. U begrijpt het, ik ben een trotse inwoner van de stad met een overvloed aan talent. Ik schud de gezonde stress van me af en ga genieten. Ik begin nu alvast met mijn lindethee met honing. Goed voor mijn stem.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.