Ik wist het natuurlijk al lang, maar ik stond er afgelopen week weer even bij stil, hoe muziek een bijzondere en eigen taal is. Het klinkt over de hele wereld, achter een hoek, een muurtje, op een hoge berg, in een weiland, in een overdrukke stad, een klein cafeetje, op een gigantisch groot podium en misschien zelfs ergens onder water. Muziek kleurt de dag, een mens, kneedt het gemoed voor mensen en zelfs bij dieren. Daar ben ik van overtuigd. Ik herinner me een Amerikaanse jonge dame, waarmee ik ooit heb samengewerkt op een zomerkamp voor families. Zij had thuis haar eigen koeienbedrijf. Zelf had ze een twintigtal melkkoeien. Ze vertelde over haar dieren, alsof het haar liefste vriendinnen waren die ze het liefst verwende met muziek die ze in de stal liet klinken. Ik grapte dat haar koeien zeker het meest van countrymuziek hielden. Je gelooft het of niet, maar dat was nu net de muziek waarop de koeien heen en weer gingen wiegen, mét extra productie melk er bovenop. Of ze dan ook vanillevla produceerden heb ik maar niet gevraagd. Dat ging me net een brug te ver.
Onze hond komt ook bij me liggen als ik gitaar speel. Hij kijkt me dan even aan, legt zijn kop op zijn voorpoten en doet zijn ogen dicht. Vooral als ik iets Iers of Keltisch speel. Dat mag eigen interpretatie zijn voor hem, hij zucht even en valt in een heerlijke slaap tot ik mijn gitaar weer terug opberg. Het lijkt of hij me dan dankbaar aankijkt met van die grote zwarte ogen. Hij rekt zich uit en gaat dan naast de leiband staan met een het overduidelijk blafje: ‘En nu even naar buiten, de frisse lucht in.’
Het mini-concert van Marc Erkens in Maaseik zindert nog na in mijn hoofd. Deze begenadigde pianist speelde Chopin, Mozart, Bach en Beethoven maar ook filmmuziek uit Forest Gump, Mama Mia van ABBA en Nick Cave met zijn schitterende ‘Into your arms’. Tussenin vertelde hij wonderlijke anekdotes en breide data aan elkaar, als ware het een warme wintertrui, die je nooit meer wil uitdoen. Historisch en humoristisch tegelijkertijd. Je moet het maar kunnen. Want beiden liggen in de realiteit vaak ver uit elkaar. Vooral het verhaal van Chopin en zijn geliefde George Sand, feministe en romanschrijfster blijft me nog steeds bij. Het begon nochtans niet zo romantisch met Chopin die haar gezicht absoluut niet aanstond en Sand die zich dan weer afvroeg of Chopin geen meisje was. Het verblijf op Mallorca in een kartuizerklooster enkele jaren later, moet voor de eilandbewoners een doorn in het oog zijn geweest. Een heilige plek met een vreemde componist en die vrouw met broek aan die ook nog eens een pijp rookte. Schande, o schande. Maar de kunsten die werden geschreven, boekentaal en bladmuziek, bleken een schat te worden voor het nageslacht. Je kan er nog steeds de vleugelpiano bewonderen in het klooster in Valldemosa. Een afdruk van zijn hand ligt er ook bij. Kwestie van de virtuoze historische vingers te zien. En als je je ogen dichtdoet, kan je heel misschien nog de laatste nootjes van een nocturne horen of het ombuigen van een verloren hangende haar van zijn geliefde. Daar zit ook muziek in, moet je weten.
Voilà, zeg dat de meester het gezegd heeft.
Onze hond komt ook bij me liggen als ik gitaar speel. Hij kijkt me dan even aan, legt zijn kop op zijn voorpoten en doet zijn ogen dicht. Vooral als ik iets Iers of Keltisch speel. Dat mag eigen interpretatie zijn voor hem, hij zucht even en valt in een heerlijke slaap tot ik mijn gitaar weer terug opberg. Het lijkt of hij me dan dankbaar aankijkt met van die grote zwarte ogen. Hij rekt zich uit en gaat dan naast de leiband staan met een het overduidelijk blafje: ‘En nu even naar buiten, de frisse lucht in.’
Het mini-concert van Marc Erkens in Maaseik zindert nog na in mijn hoofd. Deze begenadigde pianist speelde Chopin, Mozart, Bach en Beethoven maar ook filmmuziek uit Forest Gump, Mama Mia van ABBA en Nick Cave met zijn schitterende ‘Into your arms’. Tussenin vertelde hij wonderlijke anekdotes en breide data aan elkaar, als ware het een warme wintertrui, die je nooit meer wil uitdoen. Historisch en humoristisch tegelijkertijd. Je moet het maar kunnen. Want beiden liggen in de realiteit vaak ver uit elkaar. Vooral het verhaal van Chopin en zijn geliefde George Sand, feministe en romanschrijfster blijft me nog steeds bij. Het begon nochtans niet zo romantisch met Chopin die haar gezicht absoluut niet aanstond en Sand die zich dan weer afvroeg of Chopin geen meisje was. Het verblijf op Mallorca in een kartuizerklooster enkele jaren later, moet voor de eilandbewoners een doorn in het oog zijn geweest. Een heilige plek met een vreemde componist en die vrouw met broek aan die ook nog eens een pijp rookte. Schande, o schande. Maar de kunsten die werden geschreven, boekentaal en bladmuziek, bleken een schat te worden voor het nageslacht. Je kan er nog steeds de vleugelpiano bewonderen in het klooster in Valldemosa. Een afdruk van zijn hand ligt er ook bij. Kwestie van de virtuoze historische vingers te zien. En als je je ogen dichtdoet, kan je heel misschien nog de laatste nootjes van een nocturne horen of het ombuigen van een verloren hangende haar van zijn geliefde. Daar zit ook muziek in, moet je weten.
Voilà, zeg dat de meester het gezegd heeft.
RSS Feed
