Ik weet niet of jullie, mijn beste luisteraars, het publiek zijn voor Pukkelpop. Ik vermoed van niet, op één of andere uitzondering na natuurlijk. Iedereen is vrij om in zijn vrije tijd een festival mee te pikken naar believen. Al is dat met de maatregelen nog steeds niet zo evident, zo blijkt maar weer. Ook Willy Sommers die afgelopen editie gast was en met succes de gevulde tent op zijn kop kreeg mag niet terugkomen. Op dit moment hebben de organisatoren de handdoek in de spreekwoordelijke ring gegooid. Het blijkt niet mogelijk om veilig en wel tests af te nemen van de pakweg veertigduizend festivalgangers. De ene beweert van wel, de ander van niet. Maar op dit moment is Kiewit weer rustig en kunnen de koeien vachement bien grazen op de velden rondom de kerk. Geen camping, glamping of stage-diving dit jaar in Hasselt. Heel jammer voor het jongere publiek én voor de gevestigde en aanstormende muziekbands met een serieuze streep door de rekening maar weer. Geen idee hoe het verder zal verlopen, al vertelde ik dit meer dan een jaar geleden ook al. Ondertussen verdiep ik mij in erfgoedmateriaal vanuit de buurt. Met Dorp op stap en het daarbij horend dorpsverhaal, lees ik de meest uiteenlopende verhalenbundels en verzamelingen krantenknipsels. Het is een evenwicht zoeken tussen feit, fictie en cafépraat. De geschiedenis van een dorp is niet altijd rozengeur en maneschijn geweest, misschien zelfs met hier en daar nog een beladen laagje. Mensen hebben keuzes gemaakt, die achteraf niet altijd de beste bleken te zijn. Maar dat is achteraf natuurlijk gemakkelijker gezegd dan gedaan. Ik ben geen vingerwijzer, wel onderwijzer. In het verhaal kan je in verschillende laagjes iets vertellen. Dat is nu net het plezierige van dit project. Anekdotes over dorpsfiguren hebben doorheen de tijd meerdere wendingen gekregen. Ik mag daar dan nog een duwtje of draaitje aan toevoegen, heerlijk toch. Zo las ik over een molen, die bij ons in de buurt staat. Het was een bloeiend mini-bedrijfje, waar menig boer zijn graan liet malen. Misschien dat ook wel een huisvrouw een zak liet malen om haar boekweitpannenkoeken te bereiden voor haar hongerige kroost. Het was toen een maaltijd voor de armen, terwijl tegenwoordig deze pannenkoek een delicatesse is op menig menukaart. Terug naar de natuur en genieten van biologisch gekweekte boekweit. Ik heb er een tijdje geleden in Bokrijk van mogen proeven. In één van de boerderijen werd er, à la minuut, een boekweitpannenkoek gebakken in de open haard. Het was er broeierig warm, dat herinner ik me nog. Maar de boerin bakte met de glimlach en nodigde uit om de sfeer en geur van toen op te snuiven. Dat lukte aardig, want ik zag mijn overgrootmoeder weer even met een heet geblakerde zwarte pan bij haar Leuvense stoof pannenkoeken bakken. Je kan wel raden hoe die smaakten. Met bruine suiker of dikke stroop uit de blikken pot waren ze overheerlijk én met een zee van tijd erbij om zoet nostalgisch over te mijmeren. Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.
0 Comments
Your comment will be posted after it is approved.
Leave a Reply. |
De MEESTER
Iedere week leest de meester iets voor vanuit zijn dagboek. Archieven
November 2024
Categorieën |