Als er een keertje een paar dagen vrijaf achter elkaar komen, dan durf ik wel eens surfen naar één of andere filmstreamingsdienst. Het aanbod is gigantisch, alsof je een supergroot filmparadijs binnenstapt. Met een paar muisklikken waan je je in een bioscoopzaal. Niet met het megascherm en opgepompt geluid erbij. Ook voor de popcorn en beker met fris en rietje moet je eventueel zelf zorgen. Maar alleen al naar een film kijken zonder de reclame er tussenin, vind ik een feest. Het komt de sfeer van de film alleen maar ten goede. De drive in het verhaal wordt ten minste niet onderbroken door voorbij huppelende chocoladerepen of uit de kluiten gewassen frisdrankbekers met breed glimlachende vrienden erbij, die jouw koelkast komen plunderen op één of ander gelegenheidsfeestje. Ik geniet van een zorgvuldig uitgekozen filmreeksje en dat mag best een Vlaamse productie zijn. Zo duik ik in de wereld van de diamanten en de concurrentie tussen Indische en Joodse kopers en slijpers. Doe er een vleugje drugshandel bij, een penibele familiekwestie, onvermijdelijke culturele verschillen en je krijgt een supertoffe, spannende en meeslepende reeks. Ik ben nog niet aan het einde geraakt. Zo veel vrije dagen zijn het ook niet. Er was nog wat tuinwerk en repetitie voor een klein concertje dat in de lucht hangt. Beetje afwisselen dus.
Toevallig gaat het in de klas ook over culturele verschillen en gelijkenissen. Enkel kijken naar de verschillen maakt net dat er wordt ge- en veroordeeld. Start eerder van de gelijkenissen, dan blijkt de drempel heel wat lager en stap je er véél eenvoudiger overheen. Zo passeerden heel wat toffe verhalen van kinderen van over de hele wereld. Met het lezen reisden de kinderen van Finland richting Australië. Dan via Mexico tot in Namibië. In elke verhaal ontmoetten mijn kinderen andere kinderen uit die specifieke cultuur, met haar gewoontes en tradities, met haar andere taal en godsdienst. Maar de rode draad was wel, dat het ging over kinderen, leeftijdsgenootjes, die hun verhaal vertelden. Ze hadden bij elkaar in de klas kunnen zitten. Precies zoals er bij mij in de klas een Rus naast een Oekraïens meisje zit, een Koerdisch meisje naast een Turkse jongen, een Marokkaanse jongen naast een meisje uit Colombia. Ik heb de wereld in mijn klas, zoals je hoort. Het is een pittig verhaal, zo met z’n tweeëntwintig, maar het is er eentje, de moeite waard om te lezen. De meester gaat elke dag op wereldreis, maar er zijn veel meer gelijkenissen dan verschillen te merken. Nog heel even en dan mag ik ze weer afgeven naar de zesde klas. Ondertussen staat er al een nieuwe groep wereldburgers te trappelen om op avontuur te gaan in de vijfde klas.
En wat dat begrijpend lezen betreft, vooral dan de achteruitgang ervan in het onderwijs, daar moeten we nog een keertje een boompje over opzetten, beste luisteraar. Er gaat nog heel wat water door de Demer vloeien, voordat er een oplossing gevonden zal worden. De aanval en verdediging zijn al ingezet op de media-kanalen. Al lijkt het nu op een aanzwellende tornado, ik blijf graag in het oog van dat stormpje staan. Daar is het nog wat rustig, voorlopig toch.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.
Toevallig gaat het in de klas ook over culturele verschillen en gelijkenissen. Enkel kijken naar de verschillen maakt net dat er wordt ge- en veroordeeld. Start eerder van de gelijkenissen, dan blijkt de drempel heel wat lager en stap je er véél eenvoudiger overheen. Zo passeerden heel wat toffe verhalen van kinderen van over de hele wereld. Met het lezen reisden de kinderen van Finland richting Australië. Dan via Mexico tot in Namibië. In elke verhaal ontmoetten mijn kinderen andere kinderen uit die specifieke cultuur, met haar gewoontes en tradities, met haar andere taal en godsdienst. Maar de rode draad was wel, dat het ging over kinderen, leeftijdsgenootjes, die hun verhaal vertelden. Ze hadden bij elkaar in de klas kunnen zitten. Precies zoals er bij mij in de klas een Rus naast een Oekraïens meisje zit, een Koerdisch meisje naast een Turkse jongen, een Marokkaanse jongen naast een meisje uit Colombia. Ik heb de wereld in mijn klas, zoals je hoort. Het is een pittig verhaal, zo met z’n tweeëntwintig, maar het is er eentje, de moeite waard om te lezen. De meester gaat elke dag op wereldreis, maar er zijn veel meer gelijkenissen dan verschillen te merken. Nog heel even en dan mag ik ze weer afgeven naar de zesde klas. Ondertussen staat er al een nieuwe groep wereldburgers te trappelen om op avontuur te gaan in de vijfde klas.
En wat dat begrijpend lezen betreft, vooral dan de achteruitgang ervan in het onderwijs, daar moeten we nog een keertje een boompje over opzetten, beste luisteraar. Er gaat nog heel wat water door de Demer vloeien, voordat er een oplossing gevonden zal worden. De aanval en verdediging zijn al ingezet op de media-kanalen. Al lijkt het nu op een aanzwellende tornado, ik blijf graag in het oog van dat stormpje staan. Daar is het nog wat rustig, voorlopig toch.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.
RSS Feed
