1 mei 2025

Heb je al eens een quiz meegemaakt, en dan bedoel ik, echt live als deelnemer of als toeschouwer? Misschien wel bij een televisie-uitzending, waar je mee in het publiek mocht zitten? Of toch eerder in de plaatselijke parochiezaal met plaatselijke teams. Er blijkt een heel circuit van quizploegen te bestaan, die stad en land doorkruisen om deel te nemen aan alle mogelijke soorten uitdagingen op quiz-gebied. Verruiming van de geest, kan je het noemen. Uitdagen van het menselijk vernuft, mag ook. Blijkbaar zit er dan in elk team iemand die gespecialiseerd is in één of ander kennisdomein. Sport, cultuur, wetenschap, natuur, de boekskes, film, flora en fauna, plaatselijke geschiedenis en ga zo maar verder. Ze scheppen er het grootste genoegen in om tijdens elk vrij moment kennis, feitjes en weetjes te vergaren om die, tijdens hun deelname te gebruiken. Zoveel mogelijk punten vergaren, dan de tegenstrever vloeren en met de prijzenpot naar huis gaan. Het moet een wereldje op zich zijn, denk ik zo. Gelukkig was de quiz waar ik afgelopen week aan meehielp, niet van deze categorie. Mijn broer werkt in het Virga Jesse Ziekenhuis van Hasselt. Van verpleger tot hoofd organisatie in het operatiekwartier en op dit moment ontwikkelaar van interne software om de werkverdeling tussen de verschillende afdelingen zo efficiënt mogelijk te maken. Met als hobby: het maken van de jaarlijkse interne uitdagingsquiz van het ziekenhuis zelf. Daar is hij maanden mee zoet: bedenken en verzamelen van vragen, thema’s, toffe opdrachten en tussendoorrondes. Telkens nieuwe formats uitzoeken en uitproberen. Daar kruipt heel wat tijd in, natuurlijk. Hij vroeg of ik dit jaar jurylid wilde zijn, met andere woorden: het verbeterwerk van een aantal ploegen voor mijn rekening nemen. Oude meesters zijn onderlegd in verbeterwerk, weet je wel. Het is bijna wekelijkse routine als je in je klas leerstof moet controleren bij je leerlingen. De spreekwoordelijke rode pen ligt altijd ergens in de buurt om je geoefende oog eroverheen te laten gaan. Scores geven en dan bijsturen voor de volgende stappen. Natuurlijk is een klas geen quizformat, al zie ik toch raakvlakken. Maar voor het ziekenhuispersoneel is dit een gezonde vorm van teambuilding, beetje spanning, beetje competitie, beetje meten met elkaar, beetje samen hapje eten en drinken en samen voor een goed doel een toffe avond spelen. Dat had mijn broer met zijn team echt goed in elkaar gestoken. Ere wie ere toekomt: hij was vroeger al ‘van de spelletjes’ hier in huis. De Chinese houten puzzels die mijn vader in zijn schuif had zitten, loste hij op in een
oogwenk. Terwijl wij, de anderen van het gezin ernaar vol verwondering naar keken en het zelf ook eens probeerden. Tevergeefs, ook vandaag nog steeds geen puzzelvingers voor mij. Ik kan er wel een gedichtje of een liedje over schrijven. Dat kan mijn broer dan weer niet zo goed. Lang leve voor iedereen een eigen talent.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.