Met rasse schreden nadert het einde van het jaar. Er hangt toch wel wat onrust in de lucht, hoe we nu die laatste dagen moeten gaan invullen. Of mogen invullen, met wie, waar, hoe? Dit is zeker, het zal geen kerstperiode en eindejaar worden, zoals we al jaren gewoon zijn. We zullen moeten aanpassen, met z’n allen. Mijn ega en ik hebben al een beetje overlegd wat we zullen doen voor de feestmaaltijd. We gaan zeker een keertje een plaatselijke restaurant ondersteunen met een afhaalgerecht. En we gaan een keertje onszelf uitdagen om iets lekkers op tafel te toveren. Of dit met kerst of nieuwjaar zal worden, die knoop moeten we nog doorhakken. Geen probleem, dat gaat wel lukken.
Traditiegetrouw staat hier al even de versierde kerstboom. Maar de beeldjes van de kerststal waren er nog niet onder geraakt. Dus stonden we met z’n twee afgelopen week in de kelder te zoeken naar de kist met de beeldjes erin. Gelukkig was deze snel gevonden, maar er ontbraken een aantal. De drie wijzen uit het oosten bleken onvindbaar. Hoe kan dat nu? Ze zijn vorig jaar toch samen ingepakt opgeborgen in dezelfde kist? Daar begon onze zoektocht. Alle dozen werden nagekeken. Niets te vinden. Ondertussen maalde er in mijn hoofd alle mogelijke scenario’s wat er met deze drie wijzen zou zijn gebeurd. Zouden ze stiekem vertrokken zijn? Geëmigreerd naar een andere stal, een andere straat of stad? Zouden ze op bezoek gaan naar andere instellingen? De universiteit van Leuven misschien om verder overleg te plegen over hun astronomische waarnemingen? Zouden ze zich misschien ook laten inenten, voordat ze terug naar het oosten zouden gaan? Of was er iets mis met hun kamelen en ezels en was er dringend een dierenartsbezoek nodig? Terwijl mijn fantasie een beetje op hol sloeg, bleef mijn ega alle dozen doorzoeken. En doorheen de jaren is dat nogal een behoorlijke stapel geworden. Van gouden kerstbollen tot zilveren linten en nostalgische vogeltjes met knijpklips eraan. Daar nog een doos met een verkreukte kerstman en een gedroogd kerststukje met edelhert op drie poten. Fijn om terug te vinden, maar de wijzen zijn ondertussen nog steeds spoorloos. Tja, na een jaar opruimen van de kerstspullen is dit geheugen niet meer zo helder om te weten waar ze zitten. Wie weet duiken ze ergens op in de zomermaanden, wanneer ik de zwembadspullen naar boven ga brengen. Dat ze al die maanden in een ligzetel met een pina colada hebben zitten genieten van zon, zee en strandherinneringen. Ik hoop ze echt wel terug te vinden, want ze zijn een erfstuk van de grootouders van mijn ega. Dan betekenen die beeldjes toch wel iets meer dan enkel gipsen afgietseltjes van vijftig jaar oud. Dan lijkt het wel of ze uitbundig
Traditiegetrouw staat hier al even de versierde kerstboom. Maar de beeldjes van de kerststal waren er nog niet onder geraakt. Dus stonden we met z’n twee afgelopen week in de kelder te zoeken naar de kist met de beeldjes erin. Gelukkig was deze snel gevonden, maar er ontbraken een aantal. De drie wijzen uit het oosten bleken onvindbaar. Hoe kan dat nu? Ze zijn vorig jaar toch samen ingepakt opgeborgen in dezelfde kist? Daar begon onze zoektocht. Alle dozen werden nagekeken. Niets te vinden. Ondertussen maalde er in mijn hoofd alle mogelijke scenario’s wat er met deze drie wijzen zou zijn gebeurd. Zouden ze stiekem vertrokken zijn? Geëmigreerd naar een andere stal, een andere straat of stad? Zouden ze op bezoek gaan naar andere instellingen? De universiteit van Leuven misschien om verder overleg te plegen over hun astronomische waarnemingen? Zouden ze zich misschien ook laten inenten, voordat ze terug naar het oosten zouden gaan? Of was er iets mis met hun kamelen en ezels en was er dringend een dierenartsbezoek nodig? Terwijl mijn fantasie een beetje op hol sloeg, bleef mijn ega alle dozen doorzoeken. En doorheen de jaren is dat nogal een behoorlijke stapel geworden. Van gouden kerstbollen tot zilveren linten en nostalgische vogeltjes met knijpklips eraan. Daar nog een doos met een verkreukte kerstman en een gedroogd kerststukje met edelhert op drie poten. Fijn om terug te vinden, maar de wijzen zijn ondertussen nog steeds spoorloos. Tja, na een jaar opruimen van de kerstspullen is dit geheugen niet meer zo helder om te weten waar ze zitten. Wie weet duiken ze ergens op in de zomermaanden, wanneer ik de zwembadspullen naar boven ga brengen. Dat ze al die maanden in een ligzetel met een pina colada hebben zitten genieten van zon, zee en strandherinneringen. Ik hoop ze echt wel terug te vinden, want ze zijn een erfstuk van de grootouders van mijn ega. Dan betekenen die beeldjes toch wel iets meer dan enkel gipsen afgietseltjes van vijftig jaar oud. Dan lijkt het wel of ze uitbundig
RSS Feed
