Herfst, een heerlijk seizoen om van te genieten, vind ik. Vooral als de herfstkleuren verschijnen aan de loofbomen, dan krijgt de natuur iets warms en tegelijkertijd ook dat frisse over zich heen. Een warme deken over een koude omgeving. Het moet iets in die aard zijn, waar ik dan zo van kan genieten. Deze herfst is dan ook nog bijzonder omwille van een paar andere redenen. Mijn 58e boek is geboren. Zo voelt het ook steeds, als er een nieuw boekje verschijnt. Een boorling dat de wereld in stapt en zijn eigen weg moet gaan. Ik hou hem nog even aan de hand, lees eruit voor op een persvoorstelling of een lezing. Maar dan moet het boek een plekje krijgen in de boekenkasten van een bib, van een huisbibliotheek of ergens op de lessenaar van een leerkracht te zien zijn. Of eerder: te lezen zijn. Nick Claes, de illustrator heeft zijn hart en ziel gelegd in de prachtige tekeningen. Ik vind het stuk voor stuk kunstwerkjes als ik de pagina’s omdraai. Ik verzeker je, dat heb ik ondertussen al een keer of honderd gedaan. In de eerste plaats om te zien of mijn verhaal klopt en past, verder of de tekeningen erbij horen en of alle details ook overeenkomen met de ideeën uit het verhaal. Dan de bladschikking, de leesbaarheid, de voelbaarheid van het verhaal, zeg maar. Komt het over? Hapert er iets onderweg? En na die vele bladomdraai-sessies dan uiteindelijk tevreden zijn; dat is het startschot van de geboorte en het verschijnen van dit kleine leesmirakeltje. Dat vind ik na al mijn boeken nog steeds. Een idee uit je hoofd dat een echt boek mag worden. O ja, de titel hoor ik je denken: Dag maan, ik kom eraan! Het idee is van Nick die een hele poos geleden vroeg wat ik ervan vond. Uiteraard zag ik het als een uitdaging om zijn idee vorm te geven in mijn verhaal, met tussen de lijnen door dat extra’s: volhouden, dromen en samenwerken. Jawel, ik ben trots met dit 58e wondertje. Nu nog lezers vinden.
Dat andere herfstgebeuren gaat iets later door, meer bepaald in december. Een herfstmijlpaal dat al langzaamaan neigt naar winteroffensief: zestig jaren op de levenskalender, zestig lentes, zomers en herfstperiodes op een rij dat begon in 1964 en in 2024 haar vlagje en feestje krijgt. Ik snap zeker dat sommige mensen dit geen reden vinden om te vieren. Aanvankelijk was ik ook wel sceptisch of je dit nu überhaupt moet vieren. Maar als het een gelegenheid is om nog een keertje met vrienden en familie bij elkaar te zijn, een lekker hapje te eten, een glaasje te heffen met daarbij een stukje muziek spelen, traditiegetrouw een must bij ons in de familie, dan klaart de grijze hemel even op. Allez vooruit dan maar. Gelukkig is mijn
wonderbaarlijke ega een krak in het organiseren, in het bedenken van de perfecte tafelversiering, in het creatief samenstellen van een uitnodiging en ga zo maar verder. Jawel, ik ben gezegend, een gelukkige, een nog niet helemaal, maar toch al bijna zestiger.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.
Dat andere herfstgebeuren gaat iets later door, meer bepaald in december. Een herfstmijlpaal dat al langzaamaan neigt naar winteroffensief: zestig jaren op de levenskalender, zestig lentes, zomers en herfstperiodes op een rij dat begon in 1964 en in 2024 haar vlagje en feestje krijgt. Ik snap zeker dat sommige mensen dit geen reden vinden om te vieren. Aanvankelijk was ik ook wel sceptisch of je dit nu überhaupt moet vieren. Maar als het een gelegenheid is om nog een keertje met vrienden en familie bij elkaar te zijn, een lekker hapje te eten, een glaasje te heffen met daarbij een stukje muziek spelen, traditiegetrouw een must bij ons in de familie, dan klaart de grijze hemel even op. Allez vooruit dan maar. Gelukkig is mijn
wonderbaarlijke ega een krak in het organiseren, in het bedenken van de perfecte tafelversiering, in het creatief samenstellen van een uitnodiging en ga zo maar verder. Jawel, ik ben gezegend, een gelukkige, een nog niet helemaal, maar toch al bijna zestiger.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.
RSS Feed
