Terugkomen op een plek waar je jaren geleden zo vaak bent geweest, is langs de ene kant behoorlijk confronterend en langs de andere kant dan weer herkenbaar en misschien wel weer thuiskomen. Zo reed ik met de wagen afgelopen week mijn oude middelbare school binnen in Tongeren. De laatste twee jaren van mijn middelbare opleiding heb ik daar gezeten, in het atheneum. Den aatenéé, zoals ze het daar met een beetje Tongerse tongval zeiden in de wandelgangen. Het is misschien een beetje overdreven om te zeggen dat ik een thuisgevoel kreeg, je weet wel, een warme deken over je heen krijgen en bijna met een zucht en een traantje zeggen dat het écht wel tof was. Dat is een beetje erover. Toch heb ik me zeker geamuseerd, daar tijdens die twee laatste jaren. We zaten in een niet zo grote klas, omdat we in de richting zaten, waar er misschien wel een muziekopleiding in de pijplijn zat. Jammer genoeg is die niet kunnen doorgaan, om de één of andere reden lukte het niet. Of dat nu budgettair was of iets te exclusief, geen idee. Het zou wel super geweest zijn, natuurlijk. De eerste lichting muzikanten vanuit de middelbare school. Nu zijn er kunstrichtingen waar hordes jonge studenten zich kunnen toeleggen op hun creatieve talenten. We hadden daar pioniers kunnen zijn, maar niet dus. Onze klasgroep hing wel stevig aan elkaar en dat was merkbaar in onze eigen schoolband die we hadden opgericht. We speelden op het schoolbal, feestjes en op zowat elke gelegenheid die zich voordeed. Yves was de drummer en de sleutelhouder van het repetitiehok, Peter was sologitarist, later nog te zien in meerdere bands van behoorlijk bekende artiesten, Geert speelde slaggitaar en ikzelf basgitaar. Zingen deden we afwisselend solo of samen. Het was de tijd van bands als The Police en Deep Purple die we probeerden de coveren, maar zeker nummers van Neil Young stonden op de playlist. Het was een toffe bende. En voor de ene al wat meer dan voor de andere, was er de ambitie om er professioneel mee verder te gaan.
Aan de overkant van de straat stond er een gebouw waar we ons laatstejaarslokaal hadden. Daar mochten we gaan studeren, wat babbelen, organiseren van de volgende fuif of ons chrysostomosfeest. Van de school naar dat gebouw was dé gelegenheid om vlug aan een sigaretje te trekken. Alcohol heb ik eerlijk gezegd nooit zien zitten in één of andere boekentas. Het was ook het straatje waar aan het einde een snoepwinkeltje lag. Een oud dametje stond er achter de toonbank en met een omalachje vulde ze met plezier de witte papieren puntzakjes met lekker snoepgoed. Af en toe mocht ik er zelfs tussen de speeltijd naartoe voor één van onze leerkrachten die, als ik het achteraf bekijk, misschien wel verslaafd was aan de kubussnoepjes ananas. Je kent ze wel, gewikkeld in zo’n klein doorschijnend plastiekje. ‘Gaat eens in het snoepwinkeltje voor een zakske ananaskes,’ was dan zijn vraag. ‘En pak zelf ook maar iets.’ Met alle plezier wandelde ik met kameraad Yves voor de zoete boodschap. En met een dubbele kersenlekstok voor onszelf wandelden we weer terug. Die mochten we zelfs in de klas verder opeten. A ja, eerlijk is eerlijk, een kers voor een ananas.
Je merkt het, het was een school met zeer behoorlijke discipline, maar er mocht zeker wat georganiseerd worden. Creatieve geesten vonden er wel hun weg. Van muziek naar theater spelen tot het legendarische bezoek aan de universiteit van Gent, waar ik de laatste dag een oplawaai kreeg door een gesprongen appendix. Maar dat is een ander dagboekstukje waard.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.
Aan de overkant van de straat stond er een gebouw waar we ons laatstejaarslokaal hadden. Daar mochten we gaan studeren, wat babbelen, organiseren van de volgende fuif of ons chrysostomosfeest. Van de school naar dat gebouw was dé gelegenheid om vlug aan een sigaretje te trekken. Alcohol heb ik eerlijk gezegd nooit zien zitten in één of andere boekentas. Het was ook het straatje waar aan het einde een snoepwinkeltje lag. Een oud dametje stond er achter de toonbank en met een omalachje vulde ze met plezier de witte papieren puntzakjes met lekker snoepgoed. Af en toe mocht ik er zelfs tussen de speeltijd naartoe voor één van onze leerkrachten die, als ik het achteraf bekijk, misschien wel verslaafd was aan de kubussnoepjes ananas. Je kent ze wel, gewikkeld in zo’n klein doorschijnend plastiekje. ‘Gaat eens in het snoepwinkeltje voor een zakske ananaskes,’ was dan zijn vraag. ‘En pak zelf ook maar iets.’ Met alle plezier wandelde ik met kameraad Yves voor de zoete boodschap. En met een dubbele kersenlekstok voor onszelf wandelden we weer terug. Die mochten we zelfs in de klas verder opeten. A ja, eerlijk is eerlijk, een kers voor een ananas.
Je merkt het, het was een school met zeer behoorlijke discipline, maar er mocht zeker wat georganiseerd worden. Creatieve geesten vonden er wel hun weg. Van muziek naar theater spelen tot het legendarische bezoek aan de universiteit van Gent, waar ik de laatste dag een oplawaai kreeg door een gesprongen appendix. Maar dat is een ander dagboekstukje waard.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.
RSS Feed
