Mijn dagboek schrijf ik in het laatste weekend van dit schooljaar. Het is omgevlogen, weer. Het lijkt een cliché, maar het voelt wel echt zo aan. Omgevlogen, omdat er zoveel gebeurt tijdens dit schooljaar, waar je als team aan samenwerkt en uitkijkt naar dat moment. Een pittige laatste maand vol met van alles nog te doen-dingen. Maar kijk, ze zijn bijna achter de rug. Nee hoor, deze meester klaagt niet. Het lesgeven is nog steeds tof om te doen, het pakketje wordt wel stilaan hoger en hoger. Ik heb het jullie, beste luisteraar al een keertje uitgelegd, hoe dat zit. Vooruit, nog heel even dan: de vakanties zijn supertof en misschien een beetje een doorn in het oog van die andere werknemer, die maar een paar weken per jaar kan genieten van een verlofperiode. Natuurlijk verdient hij of zij meer dagen om er eens even op uit te trekken of om heerlijk in zwemtenue te duiken in het ‘dolce farniente’. Maar die wetgeving heb ik natuurlijk niet gemaakt. Als je het onderwijs zou binnenstappen omwille van de vakantiedagen, dan kom je een beetje, hoe zou ik het zeggen, ‘besnieten’ aan. In een onlangs verschenen artikel in een kwaliteitskrant, blijkt dat 1 op de 3 starters in het onderwijs afhaakt binnen het jaar. Dat cijfer is waanzinnig hoog. Te weinig vakantie? Ik denk het niet. Werkdruk te hoog? Ik denk het wel. Hier knelt het schoentje op de één of andere manier. Elke zuil probeert een oplossing te vinden, maar tot nu toe is er geen sluitend antwoord gevonden. Als dat er al zou zijn, denk ik dan. Goed, laat ik in mijn laatste jaren van meester zijn, genieten van de tijd op mijn school. Ik heb er immers bijna drie decennia vertoefd, gezwoegd, gezweet, gevloekt, gezongen, gesprongen en lesgegeven. Hoera voor de vakantie en ik gun het iedereen van harte toe.
Dit moet me toch even van het hart. We gingen onlangs met onze derde graad naar een pretpark in het Antwerpse. Ik wil geen sluikreclame maken, maar als je weet dat dit ‘de jodelende fluiter’ zijn levensproject was, licht ik hiermee een tipje van de sluier. De kinderen waren dolenthousiast met al die attracties, de ene al heviger en door elkaar schuddend dan de ander. Ik ben er niet gek van, nooit geweest trouwens, maar een terras om het overzicht te bewaren en te letten op achtergelaten rugzakken, vind ik geen probleem. Al hoort daar dan wel een koffietje bij, niet? Ik wandelde het restaurant aan de overkant naar binnen, het was donker, maar achteraan zag ik licht branden, om een koffie te bestellen. Opeens hoor ik achter mij een stem: ‘Waar gaan wij naar toe, mijnheer?’ Ik kijk om en zie een jonge snaak, wat puberbaard en dunne snorgroei met twee handen in de zij staan. Ik zeg dat ik op zoek ben naar koffie. ‘Dit restaurant is gesloten,’ zegt hij kortaf. ‘Vreemd,’ is mijn wederwoord. ‘Als het gesloten was, kon ik niet naar binnen wandelen.’ Dat bleek in het verkeerde keelgat naar binnen geschoten te zijn. ‘Dit is open,’ verklaarde de mini-bewaker en duwde de deur open. Daarbij vroeg hij nog of ik blind was. Dat schoot dan weer bij mij in het verkeerde keelgat. Ik repliceerde dat hij ook beleefd mocht blijven en dat ik mijn koffie wel ergens anders ging zoeken. Maar daar was deze parkbediende niet tevreden mee. Hij ging de security halen. Dat vond ik geen enkel probleem. Ik voelde al van mijlen in de verte aan, dat deze medewerker hoger op wilde klimmen, zijn naamplaatje liever in goudkleurige letters wilde en o zo graag dat wit hemd met das aan wilde en geen groen polootje met het embleem van het pretpark erop geborduurd. Hij was volgens mij nu al aan vakantie toe. Ach ja, ieder zijn weg naar de top zeker. Alleen vond ik, dat dit niet hoefde te gebeuren met mijn koffie.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.
Dit moet me toch even van het hart. We gingen onlangs met onze derde graad naar een pretpark in het Antwerpse. Ik wil geen sluikreclame maken, maar als je weet dat dit ‘de jodelende fluiter’ zijn levensproject was, licht ik hiermee een tipje van de sluier. De kinderen waren dolenthousiast met al die attracties, de ene al heviger en door elkaar schuddend dan de ander. Ik ben er niet gek van, nooit geweest trouwens, maar een terras om het overzicht te bewaren en te letten op achtergelaten rugzakken, vind ik geen probleem. Al hoort daar dan wel een koffietje bij, niet? Ik wandelde het restaurant aan de overkant naar binnen, het was donker, maar achteraan zag ik licht branden, om een koffie te bestellen. Opeens hoor ik achter mij een stem: ‘Waar gaan wij naar toe, mijnheer?’ Ik kijk om en zie een jonge snaak, wat puberbaard en dunne snorgroei met twee handen in de zij staan. Ik zeg dat ik op zoek ben naar koffie. ‘Dit restaurant is gesloten,’ zegt hij kortaf. ‘Vreemd,’ is mijn wederwoord. ‘Als het gesloten was, kon ik niet naar binnen wandelen.’ Dat bleek in het verkeerde keelgat naar binnen geschoten te zijn. ‘Dit is open,’ verklaarde de mini-bewaker en duwde de deur open. Daarbij vroeg hij nog of ik blind was. Dat schoot dan weer bij mij in het verkeerde keelgat. Ik repliceerde dat hij ook beleefd mocht blijven en dat ik mijn koffie wel ergens anders ging zoeken. Maar daar was deze parkbediende niet tevreden mee. Hij ging de security halen. Dat vond ik geen enkel probleem. Ik voelde al van mijlen in de verte aan, dat deze medewerker hoger op wilde klimmen, zijn naamplaatje liever in goudkleurige letters wilde en o zo graag dat wit hemd met das aan wilde en geen groen polootje met het embleem van het pretpark erop geborduurd. Hij was volgens mij nu al aan vakantie toe. Ach ja, ieder zijn weg naar de top zeker. Alleen vond ik, dat dit niet hoefde te gebeuren met mijn koffie.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.
RSS Feed
