Wat een stormloop is er ondertussen voorbij geraasd in vergelijking met de rust van mijn vorige dagboek.
De COVID19, beter gekend als het Coronavirus, raast in een ijltempo doorheen de ons omringende landen en in ons eigen land is haar opmars ook begonnen. Daarbij volgen de maatregelen, die ons allen op de één of andere manier treffen, zich op met de regelmaat van de klok.
Dit doet het sociale, culturele, economische leven op haar grondvesten daveren. Dit kennen we echt niet meer in onze contreien. Een ongekend, onzichtbaar virus, voor het oog althans, grijpt en prikt om zich heen.
Ik bespaar je absoluut de maatregelen en voorzorgen die hieromtrent genomen moeten worden. Die ken je onderhand wel van buiten, vermoed ik. Dat is ook best zo. Wil je meer info? Dat kan op één van de 4 miljard, 230 miljoen sites en hits op internet. Ik geef het toe, dat wordt een beetje zoeken in de overrompeling, ook op dit infokanaal.
Wat mij wel enorm opvalt is de gedragsverandering van de mensen.
Van op een afstandje bekijk, lees en luister ik naar de verschillende reacties. Je hoort de argumenten van de twee uitersten: solidariteit tegenover egocentrisme, hamsteren of even afwachten, totale quarantaine ten opzichte van onverschilligheid. Met alle andere reacties er tussenin.
Haast iedereen heeft een mening, al dan niet getriggerd en bepaald door wat er gehoord, gezien, gelezen is. Maar het terugplooien op zichzelf komt dezer dagen wel pittig naar voor, lijkt me. Is het een ingebakken fenomeen, een aangeboren instinct om te overleven, het ongewild overschakelen naar survivalmodus? Ik heb geen idee. Ik observeer de anderen en daarnaast ook mezelf natuurlijk.
Op school zie ik de kinderen blijven spelen en hun arm om elkaars schouder leggen als er getroost moet worden, als er een spelletje gespeeld wordt waar je samen je doel moet bereiken. De angst voor het virus speelt hier blijkbaar niet mee. De kinderen blijven spelen, elkaar aanraken, knuffelen, handjes geven. Zit dat ook ingebouwd in hun genen? Het lijkt wel alsof de onderlinge solidariteit van nature aanwezig is maar dat het er stilaan uitgroeit bij het ouder worden. Nee, natuurlijk wil ik niet veralgemenen of beleren. Maar het viel me behoorlijk op de laatste week. Het verschil hangt in de lucht. Het verdriet van de schoolmusical die wegvalt bijvoorbeeld, is snel vergeten. Al blijven leerlingen terecht vragen wanneer er een nieuwe datum wordt geprikt. Zie hier ook weer een bewijs dat mijn bengels eerder naar de toekomst willen kijken, dan naar het verleden. Ze hebben meer dan gelijk. Jawel, ik gun ze dit virusvrije gelijk.
Oh ja, toch nog even dit: blijf verder gezond, verstandig én solidair met elkaar omgaan.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.
De COVID19, beter gekend als het Coronavirus, raast in een ijltempo doorheen de ons omringende landen en in ons eigen land is haar opmars ook begonnen. Daarbij volgen de maatregelen, die ons allen op de één of andere manier treffen, zich op met de regelmaat van de klok.
Dit doet het sociale, culturele, economische leven op haar grondvesten daveren. Dit kennen we echt niet meer in onze contreien. Een ongekend, onzichtbaar virus, voor het oog althans, grijpt en prikt om zich heen.
Ik bespaar je absoluut de maatregelen en voorzorgen die hieromtrent genomen moeten worden. Die ken je onderhand wel van buiten, vermoed ik. Dat is ook best zo. Wil je meer info? Dat kan op één van de 4 miljard, 230 miljoen sites en hits op internet. Ik geef het toe, dat wordt een beetje zoeken in de overrompeling, ook op dit infokanaal.
Wat mij wel enorm opvalt is de gedragsverandering van de mensen.
Van op een afstandje bekijk, lees en luister ik naar de verschillende reacties. Je hoort de argumenten van de twee uitersten: solidariteit tegenover egocentrisme, hamsteren of even afwachten, totale quarantaine ten opzichte van onverschilligheid. Met alle andere reacties er tussenin.
Haast iedereen heeft een mening, al dan niet getriggerd en bepaald door wat er gehoord, gezien, gelezen is. Maar het terugplooien op zichzelf komt dezer dagen wel pittig naar voor, lijkt me. Is het een ingebakken fenomeen, een aangeboren instinct om te overleven, het ongewild overschakelen naar survivalmodus? Ik heb geen idee. Ik observeer de anderen en daarnaast ook mezelf natuurlijk.
Op school zie ik de kinderen blijven spelen en hun arm om elkaars schouder leggen als er getroost moet worden, als er een spelletje gespeeld wordt waar je samen je doel moet bereiken. De angst voor het virus speelt hier blijkbaar niet mee. De kinderen blijven spelen, elkaar aanraken, knuffelen, handjes geven. Zit dat ook ingebouwd in hun genen? Het lijkt wel alsof de onderlinge solidariteit van nature aanwezig is maar dat het er stilaan uitgroeit bij het ouder worden. Nee, natuurlijk wil ik niet veralgemenen of beleren. Maar het viel me behoorlijk op de laatste week. Het verschil hangt in de lucht. Het verdriet van de schoolmusical die wegvalt bijvoorbeeld, is snel vergeten. Al blijven leerlingen terecht vragen wanneer er een nieuwe datum wordt geprikt. Zie hier ook weer een bewijs dat mijn bengels eerder naar de toekomst willen kijken, dan naar het verleden. Ze hebben meer dan gelijk. Jawel, ik gun ze dit virusvrije gelijk.
Oh ja, toch nog even dit: blijf verder gezond, verstandig én solidair met elkaar omgaan.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.
RSS Feed
